VI.BE

In onze rubriek ‘Zalm van de maand’ stellen we al meer dan twee jaar maandelijks een act voor waarin we veel potentieel zien. Onder andere she bad, Galine, Ponykamp, MONOMONO, EMY en ILA kwamen zo op onze radar terecht en ook deze maand hebben we weer een verse ‘Zalm’ in ons netje, waar we de komende maanden veel van verwachten. De allereerste zalm van 2020 is de rapper Loyk.

Björn Loykens had altijd al een groot hart voor muziek, want dansen is sinds jaar en dag zijn passie. Sinds 2018 maakt de 21-jarige student van PXL-Music ook zelf muziek, waarmee hij nu stilaan doorbreekt. Vorig jaar bracht Loykens zijn eerste EP 111 uit, waarvoor hij samenwerkte met Remi De Roeck, de producer van onder andere Ian Thomas, Bhavi en ICTO. “Things Like That” is bijvoorbeeld een catchy poppy r&b-track geworden, die al snel blijft hangen en ook zijn meest recente single “Mine” heeft een cool deuntje gekregen.

De sound van Loyk is uiterst clean en ligt ergens tussen r&b en cloud rap, waardoor we ons kunnen voorstellen dat een groot publiek fan kan worden van dit opkomend talent. Onder andere MNM, Red Bull Elektropedia en Bruzz merkten de Antwerpenaar al op en gaven hem de kans om zich voor te stellen, wat uiteindelijk in meer dan honderdduizend streams resulteerde. We hebben een vermoeden dat dit nog maar het begin was en dat snel nog mooiere dingen kunnen gebeuren.

Facebook / Instagram

Heb je zelf interesse om met je band of solo-act op de site te verschijnen als ‘Zalm van de maand’? Schrijf je dan in via VI.BE platform en wie weet schrijven wij binnenkort een artikel over je muziek.

Those Who Didn’t bestaat uit vier mannen tussen de 28 en 45 jaar met een liefde voor rockmuziek. Strakke gitaarriffs, luide drums en een vette bas worden gecombineerd in luide en meestal korte nummers. Veel woorden maken ze er niet aan vuil, want een zanger hebben ze niet. De instrumenten spreken (of schreeuwen) hier voor zich.

Eerder dit jaar bracht de band hun eerste ep Almost Optimistic uit met daarop vijf nummers en na enkele luisterbeurten komen wij steeds tot dezelfde conclusie: jammer dat het na vijftien minuten al gedaan is. Tijdens het beluisteren van nummers als ‘Barfly’ en ‘Trajectory’ kunnen wij onze nekspieren niet bedwingen en zitten we al stiekem te headbangen aan onze bureau.

Maar de ep is niet de reden waarom ons oog op dit viertal is gevallen. Enkele weken geleden zagen wij Those Who Didn’t in de Vooruit als voorprogramma van Sons. U weet wel, die rockband vol met jonge gastjes die De Nieuwe Lichting heeft gewonnen. Het is altijd spannend hoe een (onbekend) voorprogramma gaat uitpakken en of ze de zaal weten mee te nemen in hun wereld, maar Those Who Didn’t wist zeker te overtuigen tijdens hun (te) korte set. Doordat het viertal op één lijn naast elkaar stond zagen we hoe energiek de drummer wel niet is en dat werkte aanstekelijk. Er werd al aardig wat bewogen in de Vooruit en wij zouden er niet van verschieten als er binnen een jaar of twee mensen speciaal voor Those Who Didn’t afzakken naar zalen als de Trix of de AB.

Tijdens onze maandelijkse zoektocht naar een nieuwe zalm uit de vijver van vi.be, vingen we deze maand een heel jonge vis, waarbij het evenwel echt niet te vroeg was om hem op het droge te halen. Om Lũpḁ Gang Gang Quartet dan weer als bakvissen te omschrijven, getuigt van weinig eerbied, want dit piepjonge kwartet brengt wel héél volwassen muziek, en het is moeilijk om er een genre op te plakken. Miel, Anton, Lena en Rob vertrekken vanuit een jazz/funk perspectief om zo deze genres te verwerken met fusion, acid jazz, hiphop, rock, easy listening, reggae of zelfs klassieke muziek.

Vanaf dat ze in november 2017 eventjes de huisband waren in De Ideale Wereld, bouwden ze al snel een ijzersterke en geïmproviseerde livereputatie op. Onder impuls van tientallen concerten in kleine cafeetjes en iets grotere zalen brachten ze begin september 2019 hun debuutplaat BḀNG uit.

Eind september 2019 was het viertal ook geselecteerd om deel te nemen aan het muziekconcours Sound Track, waar ze deelnamen aan de Limburgse voorselectie. Jammer genoeg haalden ze de finale niet, maar hun passage ging niet onopgemerkt voorbij, getuige onze recensie:

“Als jongste band deed dit viertal ons de ogen opentrekken. Met een fanatieke gedrevenheid en overgave die je zelden terugvindt bij zo’n jonge honden, overtuigde deze band moeiteloos met hun combinatie van jazz en funk. De enorm goede ritmesectie stond als een huis en diende als basis voor de gitarist en keyboardspeler die hun lusten konden botvieren met sterk solerend werk. Tussendoor was er ook tijd om te feesten en de zaal genoot met volle teugen mee.”

Het is opzienbarend hoe een bende tieners al zo’n volgroeide muziek kan brengen, alsof ze al decennialang hun ding doen. De energie en authenticiteit spatten er alleszins van af en deze jonge band heeft een énorm potentieel om baanbrekende dingen te doen. Maar laat ze zich allereerst maar vooral amuseren en graag blijven doen wat ze doen. We hebben er een goed oog op dat alles met tijd en stond in de juiste plooi zal vallen.

Nieuw materiaal volgt op 17 januari. De single zal ‘Fluide’ heten en wij kijken er alvast naar uit!

Volg het viertal op Instagram en Facebook.

Heb jij zelf interesse om met je band of solo-act op onze site te verschijnen als ‘Zalm van de maand’? Schrijf je dan in via vi.be en wie weet schrijven wij binnenkort een mooi artikeltje over je muziek.

Naar goede gewoonte duiken wij maandelijks in onze visvijver op vi.be. Ook in oktober was er aan verse vis in onze vijver geen gebrek. Het was dus een hele opgave voor ons om er het neusje van de zalm uit te halen. Gelukkig sloegen we na verloop van tijd een heuse zalm, genaamd Melting Baskets, aan onze haak. Deze band uit Aarschot sprong met hun ‘melting’ muziek, zoals ze het zelf al eens durven zeggen, meteen in ons oog.

Nick Cave had Kylie Minogue, dichterbij huis had Maarten Devoldere Sylvie Kreusch en bij Melting Baskets heeft zanger Andries Winderickx Anna Dutoit. In 2018 speelde het duo voor de eerste keer samen en de vonken sloegen meteen over. Sindsdien zijn ze een onafscheidelijk muzikaal duo dat door het leven gaat onder de naam Melting Baskets. Om hun plaatje helemaal te doen kloppen haalden ze er een jaar later een hele band bij en nieuwe songs.

Wat meteen in het oog sprong op hun vi.be-pagina waren de live videos van de band. Vooral het nummer “Colouring” bleef nog even rondspoken in ons hoofd. Hierin neemt zangeres Anna Dutoit het voortouw en vooral in de refrein komt haar krachtige stem helemaal tot haar recht. Al is het vooral de backings van Andries Winderickx die mee zorgen voor het kippenvel moment naar het einde toe.

De afgelopen maanden stond de band niet stil en hadden ze een eigen concertreeks in Aarschot met als hoogtepunt een show in de Klinker. Daarnaast kregen ze ook de kans om een sofarsessie te spelen. Wie de band wilt ontdekken op een hele andere manier moet op 1 november afzakken naar Borgloon. Daar zijn ze samen met Rick De Leeuw te gast op de nieuwe begraafplaats in het kader van Reveil.

Facebook / Vi.Be /Instagram

Katrijn Vermoesen

In september word je met heel wat nieuws om de oren geslagen: de lessen beginnen weer, iedereen wordt noodgedwongen wakker uit zijn zomerslaap en het tempo wordt heel wat opgevoerd. Ook wij hebben zoals elke maand een verse vangst klaarliggen: deze keer stellen we graag de Brusselse band M.Chuzi aan je voor. Zij wisten zich van de vele inzendingen te onderscheiden met hun bruisende mix van onder andere afro, funk, disco en jazz.

M.Chuzi omschrijft zichzelf als “a giant walking through a cloudy swamp where groovy vegetation and melodic wildlife still exists”. Voor wie die omschrijving toch wat vaag klinkt, verwoorden we dat even wat anders. De Brusselaars maken volledig instrumentale muziek die groots en spannend aanvoelt. Hun groovy sound geeft een kruisbestuiving van verschillende genres weer, en die mengelmoes gaat vlot binnen. Eclectisch zijn hun nummers dus zeker, maar alles klinkt zo zonnig en zalig dat je er even vanzelfsprekend van begint te dansen als van ongecompliceerdere vormen van muziek.

De maand september staat met een been in de zomer en met het andere al in de herfst. Maar danzkij M.Chuzi kan je je weer even volledig laten onderdompelen in dat heerlijke zomerse gevoel, door het pittige ‘Piri Piri’ bijvoorbeeld is het triestige, koude regenweer snel vergeten. Jammer genoeg moeten we het stellen met de slechts drie nummers tellende ep Piri Piri, die in mei van dit jaar verscheen. Gelukkig is het helemaal niet erg om dat ep’tje on repeat te beluisteren: door de vele instrumenten, tempo’s en melodieën ontdek je elke keer weer wat anders. Maar toch hopen we dat we binnenkort nieuw werk mogen verwachten!

Wij zijn niet de enigen die potentieel zien – of beter horen – in deze band. In het kader van het nieuwe muziekconcours Sound Track selecteerde Nathan Daems hen voor de Brusselse voorronde, waar ze ongetwijfeld een indrukwekkende prestatie zullen neerzetten. Je kan komende vrijdag 4 oktober dus voor hen gaan supporteren in VOLTA. Meer info daarover vind je op het Facebookevenement.

Facebook / vi.be

Heb je zelf interesse om met je band of solo-act op de site te verschijnen als ‘Zalm van de maand’? Schrijf je dan in via vi.be en wie weet schrijven wij binnenkort een artikel over je muziek.

Naar goede gewoonte is het alweer tijd voor onze maandelijkse vismaaltijd. Uit de vi.be-vijver plukten we opnieuw een beloftevolle band die we in de spotlight zetten en bekronen tot ‘Zalm van de maand’. Deze keer viel ons oog op een zalm met de naam LEPOPSKI.

Deze groep bestaat uit vier Oostendse jongemannen met een passie voor F.C. De Kampioenen, of zo leiden we toch af uit het T-shirt op de bandfoto… Wat er ook van aan mag zijn, hun oor voor de betere popmuziek is onbetwijfelbaar. En wij zijn niet de enigen met die mening; het viertal is geselecteerd om deel te nemen aan het nieuwe kansenparcours Sound Track!

LEPOPSKI is dus erg veelbelovend, maar veel valt er online nog niet te bespeuren van de band. Voorlopig moeten we het stellen met drie nummers op hun vi.be-pagina, maar dat bleek al voldoende om het te schoppen tot onze Zalm van de maand.

Wat deze Oostendenaren zo speciaal maakt, is hun capaciteit om diverse pop met vele lagen af te leveren. Zo kunnen ze lekker opzwepend klinken en het extra plezant maken met toffe riedeltjes op de keys of een zinnetje in het Frans hier en daar. ‘Socrates’ krijgt zelfs een poëtische outro met een Nederlandstalige vertelstem. Zeker ‘Lydia’ valt niet meer weg te schudden uit ons geheugen; doen ze goed!

Met zo’n insteek is de airplay erg nabij, maar daar houdt het nog niet op. Het laatste nummer op hun vi.be, ‘Behind’, is namelijk veel donkerder en ook dat werkt overtuigend. De drums maken het spannend en de zachte piano staat in schril contrast met de vaak snijdende andere instrumentals. Het is alsof The XX nieuw leven ingeblazen wordt, met een beklijvend resultaat.

Het is duidelijk; LEPOPSKI heeft heel wat potentieel! Op vrijdag 4 oktober kan je het live ontdekken in Muziekclub 4AD in Diksmuide. Volg het Facebookevent en het viertal op Instagram en Facebook.

Heb je zelf interesse om met je band of solo-act op de site te verschijnen als Zalm van de maand? Schrijf je dan in via vi.be en wie weet schrijven wij binnenkort een artikel over je muziek.

Eens het einde van de maand nadert, komen de Dansende Beren samen om te vissen. Na een hele zoektocht en wat overleg komen we dan tot een overeenkomst. We kiezen een Zalm van de maand en ook deze keer is dat niet anders. Vanwege de hitte van de afgelopen paar weken trokken we naar het zeetje, op zoek naar verkoeling. In de buurt van Knokke vonden wij onze zalm en voor één keer is deze paars.

Het viertal van The Purplemachine is te vinden in en rond Knokke en Damme. Paars is de kleur van het psychedelische en dat vinden we zeker en vast terug in hun muziek. De ongeremde muziek gebruikt elementen uit verschillende stijlen, maar scheurende gitaren, stevige drums en een vette bas horen we op alle nummers.

The Purplemachine omschrijft hun muziek zelf als ‘psyched out garage rock’ en voegt daar elementen aan toe uit genres als stoner, doom en zelfs een beetje surfrock. Hun nummers wisselen van vibe in een vingerknip; van een duister geluid naar een zomers deuntje en terug. De band weet stevig door te rocken en dan wordt het moeilijk om onze nek stil te houden. Al snel willen we onze haardos heen en weer schudden. De muziek wordt inmiddels door het viertal gemaakt, maar zanger Louis ontfermt zich nog steeds over de teksten. Hij zingt over maatschappelijke fenomenen en Griekse godinnen. De band houdt zich duidelijk niet bij één genre of onderwerp, waardoor ze verfrissend klinken en de luisteraar aandachtig houden.

Voorlopig heeft de band nog maar twee singles uitgebracht, maar The Purplemachine zou graag de studio induiken en meteen een langspeler opnemen. De intro van debuutsingle “The Rich Men” doet misschien wat denken aan The Wall van Pink Floyd, en laat dat toevallig een van de favoriete bands van de zanger zijn. Meer zelfs, de band liet zich al inspireren door het conceptalbum en ze sloegen de handen in elkaar met een theatergezelschap. The Purplemachine zou nog interessante dingen kunnen creëren in de toekomst. Hou ze in het oog!

Het einde van de junimaand: de examens zijn achter de rug, de zomervakantie gaat van start, en natuurlijk kan ook nu weer onze Zalm van de maand niet ontbreken! Steeds is het een moeilijke opdracht om de speciaalste vis uit ons assortiment te kiezen, maar deze maand viel ons oog op de clownvis van onze vijver: de Antwerpenaren van Gnome. Ze mogen er dan wel ludiek uitzien, maar als je ermee in contact komt, hou je je maar beter stevig vast. Ze scheuren er namelijk stevig vandoor en voeden zich met een overrompeling aan dikke riffs. Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘psychfuzzriffpartydoomstoner’ en daarmee slaan ze de nagel op de kop.

Dit instrumentale stonerrockdrietal is ondertussen al drie jaar actief en dat leverde hen vorig jaar een eerste langspeler op. Father of Time is gedrenkt in kraterdiep klinkende gitaren en drukke drums. Toch is het meer dan zomaar om ter luidst knallen, want de riffs geven je meermaals een ‘aaaaiighht!’-gevoel en als je beweert dat jouw nekspieren niet verleid worden om in beweging te komen, ben je naar alle waarschijnlijkheid aan het liegen. Met hun sleurend gitaarwerk maakt Gnome alles kapot wat nog recht stond, behalve hun pinnemutsjes dan.

Je leest het goed, Gnome treedt steevast op met pinnemuts op het hoofd. Wat is er beter dan mensen overrompelen met je krachtige muziek? Inderdaad, mensen overrompelen met je krachtige muziek en je dwaze looks. Het zicht is heel entertainend. Check zeker ook eens hun DIY-clip voor “Blacksmith”; het kan niet onnozeler, maar omdat de muziek zo à point is, is dat alleen maar een meerwaarde.

Het is wellicht al duidelijk; Gnome’s muziek is niet voor doetjes. De live-ervaring kan alleen maar een ultieme uppercut in je smoelwerk zijn, met bier overal behalve in je beker en met de nodige blauwe plekken achteraf ter herinnering. We hebben nog twee tips voor al wie luistert: zoek een pinnemuts en zet het vooral heel, heel luid.

Had je al plannen op 6 juli? Afzeggen, en afzakken naar Jeugdhuis Sojo in Leuven om Gnome als support van Yawning Man aan het werk te zien. Verder heeft de band een aantal data in het Verenigd Koninkrijk op de planning staan. Citytrip?

vi.be / Bandcamp / Facebook / Instagram

(Ann Mulleman)

Het is weer eens het einde van een maand, en dat wil zeggen dat het ook weer tijd is om te gaan vissen in onze vijver. Ook deze maand waren er weer visjes op overschot, maar onze voorkeur ging uit naar een jazzy zalm: Bandler Ching.

Jazz is weer hip, en dat kunnen wij alleen maar toejuichen. Bands als MDCIII, BeraadGeslagen of STUFF. weten elk op hun eigenwijze manier het genre terug tot leven te brengen, vaak feilloos gecombineerd met andere genres.

Ook Bandler Ching is een jazzkwartet dat zich niet vastpint op één genre. Gevestigd in Brussel mixen ze feilloos ruwe hiphop-grooves met dromerige electro en bezwerende saxofoon. De compositie gebeurt door Ambroos De Schepper, die je misschien kent van Kosmo Sound of Boogie Belgique.

Maar het zijn niet enkel die genrewissels die Bandler Ching zo sterk maken, ook binnen de band houden de jongens wel eens van wat uitdaging. Zo kan de saxofonist plots achter de keys verschijnen of wordt de bassist de solospeler van dienst. Grenzen bestaan niet in jazz en daar maakt Bandler Ching duidelijk gebruik van.

Behalve een livesessie in de Robot Studios, valt er online nog niet veel te beluisteren van deze band. Maar laat die livesessie nu net de perfecte blauwdruk zijn om aan te tonen waarom deze band onze Zalm van de maand is. Na een bezwerende intro met de sax in de hoofdrol word je naar een ander universum gekatapulteerd door dromerige synths.

Niet veel later is het de beurt aan de bassist om zijn kunnen te tonen, dit alles ondersteund door onstopbare grooves. Wanneer alles samenkomt, beland je in een chaotisch, maar o zo heerlijk geheel, waar een mix van geluiden je overspoelt en misschien wel even doet verdwijnen uit het hier en nu.

Op het vi.be-profiel van de band kan je nog enkele andere nummers beluisteren en we kunnen dit alleen maar aanmoedigen. Zonder te gaan vervelen, weet de band keer op keer lang uitgerokken jazzcomposities samen te stellen, die steeds hun eigen focus hebben, zonder de typische ‘Bandler Ching sound’ te verliezen.

De kwaliteitsvolle muziek is er al, nu is het het ideale moment voor Bandler Ching om mee te surfen op de positieve golf die rond hun genre hangt.

(Bauke De Langhe)

Naar goede gewoonte zetten we op het einde van de maand een Belgische artiest/band in de kijker waarvan wij vinden dat ze de moeite waard zijn om te leren kennen. Ook deze maand werden we weer bedolven aan fijne inzendingen en zoals iedereen ondertussen al weet: kiezen is verliezen. Onze keus viel deze maand op de opkomende Antwerpse hiphopper Matt Wxsted, die zich dankzij zijn eigenwijze hiphop al snel in de kijker wist te spelen.

Amper zestien was Matt toen hij zijn gedichten bundelde en op zijn pagina ‘Feelings on a Page’ gooide. Nu, een aantal jaren later, speelt de Antwerpenaar nog steeds met woorden, maar nu met een stevige beat onder. De emorapper uploadde pas vorig jaar zijn eerste track op Soundcloud, maar werd toch al snel met open armen ontvangen door de steeds groter wordende emorap community. De teksten van de achttienjarige zijn een weerspiegeling van zijn gevoelens en zijn dagelijks leven. Geregeld gaan ze over alcohol- en drugsmisbruik en de problemen die eruit volgen.

De afgelopen maanden heeft Matt Wxsted een heleboel nummers op de wereld losgelaten. Recent nog bracht hij ‘Downfall’ uit, een nummer dat voorzien is van een haarfijne beat en ruwe vocals. Ook met Rare Akuma heeft Matt al wat nummers uitgebracht en daar is ‘I’m Sad, Good Thing I’m Drunk’ ongetwijfeld één van de sterkste van. Met Rare Akuma treedt Matt Wxsted ook geregeld eens op en sinds kort vormen ze samen met Kebbi en Stealth the Sneaky de supergroep Renegades.

De toekomst oogt rooskleurig voor het jonge talent en met meer muziek op komst, hoopt hij alvast zijn ambities waar te kunnen maken. Zijn sound klinkt heel herkenbaar, hij weet zich van de grote massa te onderscheiden, en daarom ligt een doorstart volgens ons voor het grijpen. De komende maanden beloven alvast druk te worden met meer nieuwe nummers, shows, samenwerkingen en hopelijk ook nog een paar gedichten.

Bij Dansende Beren zetten we met plezier nieuw talent van eigen bodem in de kijker. Dat doen we onder andere door onze kans op vi.be, waar we regelmatig een artiest of band selecteren als Zalm van de maand. BAUM is de eerste artieste die we deze lente met de titel mogen bekronen. Een toepasselijk seizoen, want net als de lente is de muziek van de Brusselse artieste kleurrijk, fris en vol leven.

BAUM is het project van Hendrike Scharmann. De muzikante speelt al van kindsbeen af viool, maar als BAUM vindt ze een eigen stem door het maken van persoonlijke nummers. Zelf beschrijft ze het als ‘een mentale reis langs alle hoeken van haar hoofd’. In die reis worden we gegidst door middel van songs en composities die rijk aan ideeën klinken, maar toch fris en aanstekelijk blijven. Vaak met een jazzy twist, maar ook met invloeden uit de Oosterse muziek.

Op haar single “We Take The Long Way” stapelt ze laagje boven laagje. Vocale patroontjes, dynamische ritmes en speelse melodieën worden in elkaar verweven en vormen een kleurrijke en dromerige sfeer. Die dromerigheid wordt mooi gecounterd met een indrukwekkende jazzy vocal die je aandacht grijpt en niet loslaat. Die kenmerkende zang brengt ze ook met veel souplesse terug op andere nummers zoals het catchy ‘You Hold Me Down’ en het zachte, maar intense ‘He Is Dancing’. Op die twee nummers grijpt BAUM naar de gitaar, en ook dat gaat haar goed af.

De muziek die BAUM maakt, lijkt te bronnen uit een hoofd vol creatieve ideeën. Haar werk kent veel diepgang en is bovendien altijd verrassend. Dankzij haar talent om een sterke, aanstekelijke song te schrijven, weet deze artieste ons volledig in haar muzikale wereld te trekken. Wij zijn alvast nieuwsgierig naar meer van deze artieste die je beter in de gaten houdt!

vi.be / Facebook / Bandcamp

Heb je zelf interesse om met je band of solo-act op de site te verschijnen als Zalm van de maand? Schrijf je in via vi.be en wie weet schrijven wij binnenkort een artikel over je muziek.

Jan Kurvers

Dat wij beren niet snel honger zullen lijden, is een understatement. Maandelijks vinden we dozijnen aan talent in onze vi.be-oproep. Om er één zalm uit te kiezen als de sappigste, is dan ook geen gemakkelijke opgave. Met de zomerse temperaturen van de voorbije weken, begonnen we echter al helemaal te likkebaarden met Ponykamp op ons bord.

Ponykamp is een vrolijk Gents trio dat getypeerd wordt door zijn fijne, ouderwetse garage pop. Met ouderwets bedoelen we alles behalve achterhaald. Ponykamp overtuigt ons met hun moderne, vrolijke twist aan de sound die grondleggers van psychedelische en garage rock in de jaren ’60 creëerden.

13th Floor Elevators waren pioniers die met een kruik als instrument de wereld veroverden. Voeg dit typerende instrument toe aan Ponykamp’s ‘Love Song’ en het is alsof de eerste, echte psychedelische band uit de dood herrezen is.

De diepe, intrigerende stem van Dimitri De Backer doet ons dan weer denken dat Ian Curtis bij The Seeds zong. De lijst met mogelijke verwijzingen naar de lang vergane glorietijd van dit genre is eindeloos. Toch slagen de Gentenaars erin om anno 2019 de psychedelische garage nieuw leven in te blazen en zich de stijl, schijnbaar moeiteloos, toe te eigenen.

Ponykamp trekt vooral aan met het feit dat ze vrolijke pop maken en niet meteen bezig zijn met het stoere imago van de garage scene. ‘White Deer Park’ is zo'n nummer dat we na twee keer luisteren al beginnen meezingen (en fluiten). Hun debuut-EP als geheel is dansbaar en vrolijk zonder afbraak te doen aan hun stijl. Pop, dat wel. Maar, ondanks hun lieflijke bandnaam, geen pony om zonder handschoenen aan te pakken.

Ponykamp slaagt erin om een geheel eigen sound te maken waar wij graag meer van willen horen. Op 2 maart is dat mogelijk in Kid's Rhythm & Blues Kaffee te Antwerpen en op 4 april is het trio te vinden in hun thuisstad Gent op het podium van de Charlatan.

Facebook / Bandcamp

she bad is een vijfkoppige band uit Haacht, die in 2016 werd opgericht en met heel strakke rock weet te begeesteren. Frontvrouw Lindy Versyck is de ster van de groep (die voor de rest uit bakken testosteron bestaat) en heeft een stem die zeer symfonisch, maar dan ook weer ruig kan klinken. Dit zorgt ervoor dat hun rock ook een uiterst emotioneel gehalte bevat en dus geregeld voor kippenvel weet te zorgen.

she bad kan goed vergeleken worden met Whispering Sons, maar onderscheidt zich door iets toegankelijker te klinken zonder zichzelf te verliezen in té eenvoudige riffjes of opbouw. Debuutsingle ‘These Days’ is een zeer goed voorbeeld van wat je van de band kan verwachten en begint nog enorm dromerig voor men in het refrein heel wat mooie climaxen te horen krijgt die je bij het nekvel grijpen. Hierbij denken we o.a. aan High Hi als goed referentiepunt qua sound.

De band heeft de laatste maanden aan hun eerste ep gewerkt – die ze op 17 februari in Het Depot zullen voorstellen. In hetzelfde gebouw wisten ze zich in 2017 tot winnaar van Rockvonk te kronen, waarmee ze ook al bewezen dat hun shows even uitmuntend zijn als hun studioversies. Enorm goede vocals, zeer goede arrangementen en ambitie zorgen ervoor dat deze zalm wel zeer snel bekend zou kunnen worden in de scene. Met she bad is er nog eens een zeer straffe rockband bijgekomen.

Wil je zelf met je band of solo onze 'Zalm van de maand' worden? Schrijf je hier in. Wie weet pronk jij wel volgende maand op onze site!

Tussen de drukke feestdagen door is het nodig om af en toe eens te ontspannen. Er is dan ook geen betere manier om dat te doen dan met een verse Zalm van de maand op de achtergrond. Tussen de kalkoenen en kroketten doken we ons Vi.be-archief in en selecteerden we een verse zalm. Deze keer lieten we ons verleiden door The Pink Lemons.

De band bestaat uit vier bandleden afkomstig uit het exotische Sint-Truiden. Al vormt frontvrouw Jessica King (met zo een naam weet je dat je goed zit) een uitzondering op de regel, zij is namelijk afkomstig uit Duitsland. Op muzikaal vlak vallen ze het best te vergelijken met andere Belgische opkomende bands als Pavlove en Danny Blue and the Old Socks. Maar dan met hun eigen citroensaus erbovenop.

Desondanks de band nog in zijn kinderschoenen staat, hij werd opgericht in maart dit jaar, hebben ze al heel wat op hun palmares staan. Het afgelopen jaar wonnen ze onder andere de publieksprijs op de Pitch Pitch Music Night in Kavka en zijn ze ondertussen getekend op ET!KET records, waardoor ze de kans kregen om op hun labelnight te spelen in Madame Moustache.

Daarbovenop komt het feit dat Sinterklaas deze maand een eerste single in hun schoen stak. Op 6 december kwam ‘White Lady’ uit. Hierop brengen ze een staaltje lo fi rock waarbij wij maar al te graag de muziek een tikkeltje luider zetten. Zoals ze het zelf omschrijven brengen ze hierop een frisse mix van indie-pop vibes, groovy ritmes en een funk touch. Net alsof je door de lucht zou dansen, in hun geval waarschijnlijk dansen op een grote roze wolk in de vorm van een citroen.

Voorlopig staan er voor 2019 nog geen shows op de planning voor de band, al hopen wij dat daar snel verandering in komt. (Katrijn Vermoesen)

Tijdens de wintermaanden hebben beren niet zo veel behoefte aan eender welk voedsel. De zalmen die deze slapende beer naar zijn hoofd werden geslingerd gedurende deze maand, waren echter weer van ongeziene kwantiteit. Helaas wordt er geselecteerd op kwaliteit en zo zijn we deze maand gestrand bij BRLRS. Wie? BRLRS, of breelers, brullers of braillers. Oh ja, BRLRS komen uit Oostende, tis mo dajet wit! Oostende, de koningin der badplaatsen en broedplaats van rock ’n’ roll aan onze kust. Meer info vind je niet echt rond deze band. Buiten het feit dat ze hardcore-punk spelen met een smerige garage-achtergrond waar af en toe een snellere Led Zeppelin is blijven hangen. Een debuut van deze heren was een verrassing die bij velen garage-liefhebbers zal blijven hangen.

Alles wat ze doen, stijgt boven de middelmatigheid uit. En dan is het wel mooi dat hier het geheel meer is dan de som van de onderdelen. Maar ook na deze bedenking stijgen deze heren vlot boven de middelmatigheid uit die garage-rock ons ooit laat horen. Dat alles met een ernstige korrel zou moet genomen worden, is duidelijk uit het feit dat ze met alles een loopje nemen. Niets op deze release lijkt dat je het serieus moet nemen, alhoewel ons anders doet vermoeden. Er is alles aan gedaan om niet veel verwachtingen te scheppen, maar dat is geheel onterecht. Als je de info leest die ze meegeven via alle media, is dat bijna altijd met een vette knipoog naar de waarheid. Kwestie punkgehalte kan dat natuurlijk tellen, maar dat mag niet de hoofdbrok worden.

Uiteindelijk zijn er kosten noch moeite gespaard. De opnames zijn bij de Oceanside studios gedaan van de bekende producer Ace Zec. De mastering werd gedaan door West Side Music (andere bands:, Against Me!, Thrice, The Misfits, Cage the Elephant, … ). Dus geen reden om aan te nemen dat het alles behalve ernst is. ‘Sonic Boom’ begint wel nogal vreemd. Goede muzikale start met een vocale onderbreking die twijfelachtig is en waar mensen misschien wel op gaan afhaken. Anderzijds, fris nummer die netjes in het gebied van het garage-genre blijft. ‘Watchmen’ is een schot in het roos te noemen. Een nummer dat rustig opbouwt, maar dan muzikaal een explosie ondergaat. Pakt mooi uit en blijft ondanks de lengte, een gevarieerd punk-nummer.

‘The Lynx’ en ‘Leaving Town’ doen het wat langzamer. Hier laten ze zien dat het niet enkel garage-punk is, maar dat er zelfs blues-invloeden inzitten. Zeker ‘The Lynx’ is een welkome afwisseling waar veel bands jaloers op zouden zijn. Muzikaal ook zeker een meerwaarde voor de luisteraar die op zoek is naar meer met een speciale vernoeming voor de solo-gitarist. Ook ‘Leaving Town’ doet het iets rustiger en laat vooral weer wat ruimte aan de luisteraar om niet constant te worden blootgesteld aan distortion en snelheid. ‘Regicide’ sluit dan weer knallend af en is een goede aansluiting met ‘Watchmen’. Hier doet het ons erg denken aan the New Bomb Turks.

BRLRS is een band die alles heeft om het in dit genre te maken. Met zo’n debuut doen ze al een stevige gooi naar een plaats in de subtop. De nummers zouden wat korter mogen, en af en toe eens echt exploderen. Ook de constante knipoog naar het niet serieus nemen van zichzelf, mag gerust een tandje minder. Natuurlijk is dat een genre waar je op het podium lol mag trappen, maar dat mag niet blijken op de kwaliteit van de muziek. Gelukkig weten ze dat nog enigszins goed te bewaren. De volgende release heeft zeker nog wat groeimarge. Mits een goede strategie gaat Oostende binnenkort te klein zijn!

Facebookpagina BRLRS

Wouter Vandeweyer

Naar maandelijkse gewoonte namen we weer een diepe duik in alle leuke inzendingen die we op onze kans op vi.be ontvingen. Het is altijd moeilijk om slechts één van de vele talentvolle bands als Zalm van de maand te kronen, maar deze keer gaat de titel naar Nagløed. De Gentse band rond Dillian Fevry, Matthias Dewilde en Andreas Lagrou wist ons te overtuigen met hun sfeervolle muziek die de grenzen tussen verschillende genres overstijgt.

Nagløed haalt namelijk zijn invloeden van zowat overal. Jazz, pop, film en subtiele elektronica vinden allemaal op een of andere manier hun eigen weg binnen de organische muziek die het trio brengt. Hun veelzijdige sound en open-minded aanpak resulteerde bijvoorbeeld al tot een aantal boeiende songs die verzameld werden op hun titelloze debuut-ep. Hierop laten ze tal van creatieve ideeën soepel door elkaar stromen. Altijd spannend, maar nooit te hard botsend.

Op nummers als ‘Wintermuts’ en ‘Waimes’ lijkt de muziek spontaan te ontwaken dankzij zachte, maar opbouwende postrock gitaarlijnen, warme keys en jazzy drums. Maar tegelijkertijd weet de groep ook abstractere gronden te betreden. Zo verkennen ze op bijvoorbeeld ‘Symbols’ en ‘Vöhl’ de ambient, waar ze nog meer lijken de focussen op diepe texturen en dromerige atmosferen. Op hun recentste single ‘Nuë’ durven ze dan wat meer vocals te steken in hun grotendeels instrumentale muziek en ook die evenwichtsoefening gaat hen goed af.

De rode draad lijkt echter de openheid te zijn waaruit hun muziek ontstaat. Nagløed lijkt bewust te treden uit de voor de hand liggende structuren. De emotie die ze in hun werk brengen, heerst dan weer in de stiltes van hun ruimtelijke muziek. Hun nummers krijgen bijgevolg de ruimte om te ademen en zijn niet gebonden aan grenzen. De vrijheid die ze zichzelf permitteren, doet hun muziek meer dan goed en ons verlangen naar meer.

Nagløed speelt op 16 december in Staminee De Living (Heist-op-den-Berg).

(Jan Kurvers)

We waren meteen gecharmeerd door “Coffee Shop / Death By Caffeine”. Op zondag zakken we graag weg in de zetel bij een zonnige melodie als deze. Ook heeft het nummer zijn naam niet gestolen, de luchtige samenzang zou niet misstaan in een lokale koffiebar. De subtiele lo-fi sound maakt alles nog wat meer laidback en het vleugje psychedelica laat ons wegdromen.

https://www.youtube.com/watch?v=D_YP2y-tM5M

Dat Whatever! de mosterd ook haalt bij de typische Amerikaanse garage rock horen we in de intro van “You Can’t Stay”. Ook pakweg Equal Idiots laat zich hierdoor graag beïnvloeden, maar waar de winnaars van De Nieuwe Lichting graag volle kracht op hun instrumenten rakken, kiest Whatever! voor subtiele composities en klinkt zelfs het roepen in een microfoon enorm zeemzoet.

De kracht van Whatever! ligt in het creëren van een sfeer. We krijgen instant zin om een wollen trui aan te trekken en te gaan wandelen onder de nazomerse zon om als afsluiter in de zetel te kruipen met een warm drankje. Er zijn eindeloos veel artiesten die Mac Demarco achterna gaan en met een pintje in de hand, dromerige indierock maken maar Whatever! steekt er door zijn subtiliteit en creatieve aanstekelijkheid bovenuit.

https://www.youtube.com/watch?v=HZZyF41zrlA

De jongeheren brachten vorige maand debuutplaat Hello, Are You Realuit. Een plaat die aan de man wordt gebracht als gedeelde lp met Aron D’Alesio van de Canadese band Young Rival. We zagen ze midden September nog aan het werk op Leffingeleuren en wie weet, binnenkort, wel overal. Als het van ons afhangt, schrijven we deze jongens alvast een toekomst toe die even zonnig is als hun muziek.

Simon Van Herzele

Het is nooit een eenvoudige opgave om een band te selecteren als zalm van de maand. Elke maand krijgen we tal van inzendingen op onze ‘Zalm van de maand’-kans op vi.be en daaruit blijkt steeds weer dat er ontzettend veel Belgisch talent te ontdekken valt. Deze maand visten we er Night Nules uit. De Antwerpse band rond Kristof De Clerk wist ons te verrassen met spitsvondigheid en volledig in te pakken met aanstekelijkheid.

In tegenstelling tot veel andere artiesten in deze rubriek, is Night Nules niet aan zijn proefstuk toe. In 2017 brachten ze met Suck It Up een aardig debuut uit, maar dat wist nog niet echt omver te blazen. De groteske en ietwat absurde indierock die we daar hoorden, vormde echter de blauwdruk van de muziek op hun nieuwste ep Other Girls. De twee beschikbare nummers hieruit klinken namelijk een stuk beter afgewerkt, maar bezitten nog altijd het dreigend randje dat hun nummers zo aantrekkelijk maakt.

Youtube | Night Nules - Other Girls

Zo is ‘Other Girls’ een nummer dat barst van de tensie. In tegenstelling tot veel rechttoe rechtaan indierock durft Night Nules de hobbelige weg te nemen en laat die nu net de leukste zijn. De muziek van de groep mag dan wel grimmig en aards klinken, toch is deze rijkelijk ingekleurd met de ene verrassing na de andere. Kleine onverwachte melodietjes en harmonieën ontpoppen zich continu. In de plaats dat ze weer even snel verdwijnen, lijken ze wel deel uit te maken van een groot en robuust raderwerk dat de muziek een enorme drive geeft.

Hoe mechanisch de instrumentatie ook klinkt bij Night Nules, de vocals lijken wel het tegenovergestelde te zijn. De zang zorgt voor een wondermooi contrast. Deze glijdt er vol verfijning en gevoel erover heen. Eenmaal vol vurigheid, andermaal met tonnen sensualiteit. De single ‘The Right Spot’ is hier een mooi voorbeeldje van. De aantrekkelijke loomheid van dit lied doet ons zelfs even denken aan Balthazar, maar dan wel een versie die een stuk gevaarlijker is.

Youtube | Night Nules - The Right Spot

Het mag duidelijk zijn dat Night Nules een band met een veelvoud aan ideeën is. De creativiteit is er, de sfeer zit goed, de hoek is er af en alle paden liggen open om nog meer van die sterke nummers te schrijven. Ze in de gaten houden is de boodschap! Je kan ze live aan het werk zien in De Proeverij (Zandhoven) op vrijdag 23 november en in de Wolwinkel (Geel) op zondag 25 november.

Jan Kurvers

Het is niet eenvoudig om als beer te overleven. Gelukkig kunnen we ons in alle rust en vrede blijven voeden met verse “Zalm van de maand”. Deze maand is er een stevig exemplaar aan onze klauwen blijven hangen. We stellen jullie voor aan het Maldegemse TOGTONT, die ironisch genoeg niet echt met rust en vrede te associëren vallen.

Wat moeten jullie weten over TOGTONT? Het is een band die al enige tijd actief is, meer dan acht jaar om er een concreet cijfer op te plakken. In 2014 was er de EP Windhoos en begin dit jaar volgde hun eerste ‘self-titled’ langspeler, TOGTONT. Toch vertoeft het viertal nog steeds in de schemerzone van een eventuele doorbraak, tijd om de spots op hen te richten.

De kracht, en dat mag behoorlijk letterlijk genomen worden, van TOGTONT zit in hun simpliciteit. Verwacht je niet aan onmogelijke Pantera gitaarrifs of ellenlange drumsolo’s, maar wel aan stevige, stabiele tracks die de essentie van goeie gitaarmuziek naar voren brengen. Voldoende volume om standvastig te zijn, doch fris en licht genoeg om niet te worden ineen gedreund. Met wat fantasie valt dit probleemloos te vergelijken met een tochthond achter een deur, zowaar.

Acht jaar spelen, dat betekent ook acht jaar groeien, bijstellen, selecteren en filteren. Zo is “PARFOIS JE RÊVE” een van die nummers die zowel de EP als de debuutplaat haalde. Een strak, sferisch nummer dat wat tussen alternative en post-rock vertoeft, een gesmaakte combinatie die we ook op “I SLEEP AT THE BOTTOM OF THE OCEAN” terugvinden.

Dit nummer bombarderen we ook meteen tot ons favoriete nummer van de band. Daar waar post-rock vaak als tearjerk-anthem fungeert, houdt TOGTONT vast aan een koele, maar intense benadering van het genre. Dit doen ze door inspiratie te puren uit pakweg de post-metalscene en het bredere noise-genre.

De intense, maar gebalanceerde, benadering merken we het meest bij “VOIX” op. Een erg krachtig nummer, stevige dosis screamo inbegrepen. Ook hier word je niet met gitaarlawaai, die je half doof achterlaat, omvergemaaid, maar houden ze de leiband sterk in handen. Het maakt hun nummers er niet zachter op, maar de zelfbeheersing maakt de nummers wel toegankelijk voor een breder publiek. Een zelfde intelligente aanpak vinden we terug bij bands als Mogwai en Steak Number Eight.

Bittere, toegankelijke gitaarmuziek wordt vaak richting uitersten gedreven. We zijn dan ook blij dat de mannen van TOGTONT trouw blijven aan de schoonheid van beenharde, doorleefde eenvoud. Eenvoud siert nu eenmaal. Denk maar aan een sprintnummer in de atletiek. Je hebt slechts enkele honderden meters om jezelf te bewijzen, en dat is ook waar TOGTONT probeert op te letten. In een zo’n kort mogelijke tijdspanne zoveel mogelijk uit het lichaam halen en zo te verbijsteren. TOGTONT zou wat ons betreft perfect zijn plaatsje mogen verdienen in de wondermooie Belgische noisescene.

(Tijs Delacroix)

Elke maand nemen we een duik in de gigantische poel van opkomend Belgisch talent via onze “Zalm van de maand” kans op vi.be. De inzendingen stromen nog steeds talrijk binnen, maar deze maand is het Galine die de kroon spande. Deze artieste uit Gent brengt samen met haar band warme popsongs die zowel atmosferisch als flamboyant en aanstekelijk klinken.

Galine heeft wat ons betreft een heel mooie start genomen met haar ep Fabulae. Hierop toont ze een brede waaier aan kleuren en ideeën in de vorm van aantrekkelijke, maar diepgaande nummers die de gevoelige snaar weten te raken. De titel van dat debuut is dan ook Latijn voor verhalen. Een goedgekozen noemer, want op haar ep maakt ze van elk lied een openhartig pareltje waar haar emoties en gedachten bijzonder fijn vertolkt worden door haar teksten. "When the fire's over, love comes first / Take it high or you'll make it worse", zingt Galine meeslepend op "Lay Me Down".

Bovendien vormen de dromerige mijmeringen in haar teksten een onlosmakelijk geheel met de muziek. Haar intieme nummers zijn voornamelijk verzorgd met een wolk van elektronica in de vorm van zachte synths en spaarzame beats. Maar Galine en haar band durven ook een leuke verrassingsfactor in hun muziek te steken. Ze spelen met fijne harmonieën op "Endless", toveren tegendraadse riffjes tevoorschijn op "Going North" en laten het akoestische "Paper Moon" uitmonden in een golf van spannende percussie en pulserende bassen.

Galine is zonder twijfel een naam om in de gaten te houden. Dankzij de veelzijdigheid in haar muziek weet ze niet alleen frisse en eerlijke muziek te maken, maar ook de luisteraar steeds opnieuw te verrassen met haar gezonde hoeveelheid creativiteit. We kunnen waarschijnlijk nog veel muzikale avonturen en intieme songs verwachten van deze beloftevolle artieste.

Deze zomer speelt Galine akoestische sets in Gent: Oy'o (woensdag 18 juli) en Café De Loge (vrijdag 17 augustus). Later dit jaar staat ze met haar band op Mith Fest te Kruiseke (zaterdag 1 september) en DeDingen in Kortrijk (woensdag 3 oktober).

vi.be/ Facebook/ Instagram

(Jan Kurvers)

Dat België een land is met ontzettend veel talent, is iets waar we elke maand aan herinnerd worden via onze maandelijkse “Zalm van de maand” rubriek. Uit alle inschrijvingen op onze kans op vi.be selecteren we een band of artiest uit waarvoor we popelen om ze aan je voor te stellen. Ditmaal ging onze keuze uit naar MONOMONO, de experimentele samenwerking tussen Anne van de Star en Hester Bolle.

De leden van het Antwerps duo zijn creators pur sang. Met hun eigen set aan talenten, gevoel en ervaring passen ze perfect bij elkaar. Zo kennen we Hester Bolle niet alleen als violiste van Oaktree, maar werd ook al duchtig geloofd voor de soundscapes en andere kunstprojecten die ze al creëerde. Anne van de Star is een geluidsartieste die auditief werk creëert met een heel fysiek karakter. Ze “beeldhouwt” haar creaties als het ware, gericht naar specifieke omgeving en geluidsinstallaties.

Dat klinkt heel abstract, maar de muziek die de twee maken als MONOMONO voelt toch concreter aan. De elementen waar deze muzikanten zo goed in zijn, komen in dit project terug. Het werk van de band is een ervaring die minstens zo innemend is en ons compleet kan laten wegdrijven van de realiteit. Zo getuigen de eerste twee singles van visie, intuïtie en precisie. “Jouska” is een etherische en minimalistische technoparel die op het eerste gehoor spaarzaam klinkt, maar wel groots is in kracht en vernuftigheid. Het doet denken aan artiesten als Kedr Livanskiy en Kelly Lee Owens die net zoals MONOMONO een eigenzinnige invulling geven aan hun muziek.

Op “Nico” gaat het tweetal de samenwerking aan met niemand anders dan Dijf Sanders. Deze track klinkt beduidend anders dan “Jouska”. Hier weet MONOMONO een grote electro-akoestische insteek te geven in hun werk. De viool van Hester Bolle speelt een grote rol, alsook de celempung (een Indonesisch instrument) die bespeeld wordt door Dijf Sanders. Ze passen perfect in het duister elektronisch schouwspel dat de groep creëert.

De weg voor MONOMONO ligt wagenwijd open en het is spannend om te horen hoe de twee in alle vrijheid een breed spectrum aan stijlen weten te verkennen. Het avontuurlijk pad dat het duo bewandelt met hun experimentele muziek is er een waarvan we elke stap vol interesse volgen. MONOMONO zou wel eens een van de meest beloftevolle namen van het moment kunnen zijn in het Belgisch undergroundcircuit. (Jan Kurvers)

Maar liefst 326 beloftevolle bands stelden zich kandidaat via vi.be om onze befaamde “Zalm van de maand” te worden. Zo is onder ander EMY, die derde werd tijdens de Humo’s Rock Rally, een van onze zalmpjes. Ook deze maand hadden we talent in overvloed en was het moeilijk om een keuze te maken. Uiteindelijk is ons oog gevallen op de BRONCE. De band bestaat uit vier jonge heren afkomstig uit Maasmechelen, Limburg. Volgens hun vi.be profiel komt hun bandnaam trouwens van bro(ma)nce. Dat de vonken er onderling van af spatten, is dus al zeker.

Deze muzikale Limburgers hebben al heel wat ervaring op hun palmares staan. Zo werden ze onder andere in 2015 geselecteerd voor de Nieuwe Lichting van Studio Brussel en speelden ze in 2016 een thuismatch op het Limburgse festival Zwart Goud. Vorige week maakte de band deel uit van een van de 1.050 optredens die werden georganiseerd in het kader van Lokale Helden van Poppunt. Als kers op de taart brachten ze op 21 april hun debuutalbum uit genaamd Some Things Are Better Left Untouched.

Het eerste nummer op de plaat “Magnetite” is tevens het nummer waarmee ze ons via vi.be hebben overtuigd. Tijdens “Pay The Storm” komt het opzwepend karakter van de band naar boven en ook de toepasselijk dreigende gitaren. Die dreiging blijft trouwens ook van toepassing tijdens “Sugarmeat”. Afsluiten doen ze met “Show Me The Way”, het relatief rustigste nummer van de plaat. BRONCE brengt met Some Things Are Better Left Untouched een fris staaltje indie rock met de nodige portie scheurende gitaren. Daarmee toont de band dus wat ze allemaal in huis hebben. Ze blijven heel radiovriendelijk en zouden meteen airplay krijgen als wij onze eigen radiozender zouden hebben.

De afgelopen jaren heeft de band een mooi parcours afgelegd en we hopen dat dat naar de toekomst alsmaar mooier wordt. De provincie Limburg heeft met BRONCE nogmaals bewezen dat het muzikale dna in hun grond zit. Wie deze sympathieke jongens eens aan het werk wilt zien, zal hun sociale media in de gaten moeten houden. Voorlopig hebben ze nog geen nieuwe tourdata aangekondigd. (Katrijn Vermoesen)

Elke maand worden we overspoeld met bakken Belgisch talent via onze kans op vi.be. Daar selecteren we op maandelijkse basis een gelukkige uit die we in de spotlights zetten. Deze maand viel ons oog op de Hasseltse band Baltimore rond frontman Martijn Verlaak en zijn vier kompanen Jasper Verlaak, Hans Truijen, Kay Bruckers en Brent Verlaak!

Baltimore is al lang niet meer aan hun proefstuk toe. De band die vette psychedelische rock maakt en daardoor wat aan Tame Impala doet denken werd in 2014 opgericht en heeft al heel wat ervaring opgedaan de voorbije jaren. Zo werden ze onder andere twee keer geselecteerd voor de Nieuwe Lichting van Studio Brussel (2016 en 2017), speelden ze reeds shows in Trix en op het DVERS showcase festival in Nederland. Bovendien werden ze al met lof overgoten door het in Nederland (en in mindere maten ook in België) toonaangevend 3voor12. Iets waar ze terecht fier op mogen zijn!

We schreven hierboven al dat de muziek die Baltimore maakt wat doet denken aan Tame Impala, maar dat is niet volledig. Er zijn soms ook lichte vleugjes van The War On Drugs en Future Islands op hun eerste EP Event Horizon te horen, vooral in het dan gitaarspel. Inspiratie opdoen is één zaak, maar het omzetten in eigen nummers zonder als een kopie over te komen is niet evident. Toch is het de heren gelukt dankzij de zeer catchy refreinen (“Sunglasses”) en de nooit vervelende melodieën (“I’ll Take Another One”).

Een klein jaar geleden brachten de Limburgers hun eerste EP Event Horizon uit waarop een zestal nummers staan die de ideale soundtrack vormen voor een rustige namiddag in de zetel. De nummers zijn allemaal heel toegankelijk en radiovriendelijk, zeker de hitsingles “Glow Deep” en “Slow Down” zouden niet misstaan op de playlist van de grootste alternatieve radiozender van Vlaanderen. Ze weten ons immers zowel te enthousiasmeren en te charmeren door hun opbouwende strofes! Ook de twee laatste nummers van de debuut-ep, de oorworm “Imaginary People” en fijne afsluiter “Out of Sight”, weten ons te overtuigen van hun kunnen!

In 2018 gaan we weer tegen de rivierstroming in opzoek naar verse zalm voor de beer. We zaten ook deze keer in een luxepositie met keuze uit een hele resem bands. Desondanks viel deze maand ons oog meteen op de relatief nieuwe band Sweats. De band is op sociale media actief sinds januari 2018 en heeft reeds een drietal optredens op hun palmares staan waaronder een in de Muziekodroom te Hasselt. Van ons mogen dat trouwens naar de toekomst toe er veel meer worden.

Sweats omschrijft zichzelf als een band die oestrogene beats brengt in combinatie met een pittige attitude, versterkt door een punkhouding vol zelfspot. Deze oestrogene beats zijn zeer voor de hand liggend omdat drie van de vier bandleden vrouwen zijn. Het mannelijke geslacht is duidelijk in de minderheid. Female fronted punk, zoals ze hun muziekgenre omschrijven is dus duidelijk van toepassing.

Op het vi.be profiel van de band vinden we drie songs terug genaamd “Excited”, “moist” en “Sluts”. Alle drie de nummers zijn een perfecte weergave van hoe de band zichzelf omschrijft. Hun muziek klinkt sexy, met een hoek af en ondersteund door harde elektronische klanken. De twee frontvrouwen zijn niet op hun mondje gevallen en gaan met hun teksten recht door zee. Dat is onder andere te horen in het laatste nummer “Sluts”.

In de maand maart omarmen we volledig deze female-fronted band. Het zal zweten geblazen zijn als het viertal extra shows aankondigt want er moet en zal gedanst worden. Sweats is een band die het absoluut waard is om onze zalm van de maand te worden en in het oog springen bij het grote publiek. (Katrijn Vermoesen)

Ook dit jaar stellen we jullie op maandelijkse basis een muzikaal talent voor dat naar onze mening een tikkeltje meer aandacht verdient. Dat België beschikt over veel muzikaal talent, bleek weer uit de massa’s inzendingen die we ontvingen, maar er is natuurlijk maar één iemand die zich de ‘Zalm van de maand’ mag noemen. Die eer is deze maand weggelegd voor niemand minder dan EMY.

Emy Kabore, EMY’s burgerlijke naam, is nog maar 18 jaar jong en studeert momenteel beeldende vormgeving in Gent. Haar roots liggen in Burkina Faso, waar haar vader vandaan komt, maar geboren is ze in de Franse metropool Parijs. Lang leefden ze er echter niet: na twee jaar verhuisde het gezin naar het Vlaamse dorp Astene.

Een drietal jaar geleden kocht ze voor het eerst een gitaar, wat te danken is aan de YouTube-filmpjes van de uit Zuid-Londen komende artieste Joy Crookes. Sindsdien speelt ze dagelijks op haar gitaar en schrijft ze geregeld nieuwe nummers. De inspiratie voor haar songs vindt ze meestal in het dagelijks leven en mogen we beschouwen als een weerspiegeling van haar eigen emotie en gevoelens. Op vlak van melodieën houdt ze het eerder simpel, maar dat geeft haar stem net de nodige vrijheid om zich te ontplooien.

Vorig jaar publiceerde EMY een aantal van haar nummers, waaronder het prachtig serene ‘The Love’, op haar eigen Soundcloud en YouTube-kanaal. Ze wist met haar nummers en vooral met haar stemgeluid al aardig wat mensen te bereiken en mocht afgelopen jaar zelfs al wat podiumervaring opdoen op het West-Vlaamse festival Leffingeleuren. Daarbovenop maakt de jonge Oost-Vlaamse deel uit van de preselecties van Humo’s Rock Rally 2018.

De basis voor een mooie muzikale loopbaan is er, en met de passende slijpsteen wordt deze ruwe diamant ongetwijfeld een schitterende diamant. (Simon Meyer-Horn)

Voor de laatste keer in 2017 hebben we de vele inzendingen op onze ‘Zalm van de maand’ kans op vi.be beluisterd. Naar goede gewoonte hadden we weer veel keuze in de poel vol talent van eigen bodem, maar deze maand was het toch ILA die de kroon spande. Deze soloartieste uit Peer wist ons namelijk te raken met haar persoonlijke en gedreven songs!

Ilayda Cicek speelde aanvankelijk in een band, maar voelde toch de kriebel om volledig haar eigen ding te kunnen doen. Daarom schrijft ze nu al een jaar haar eigen muziek onder de naam ILA. Wat ons betreft een goede beslissing, want de drie nummers die ze sindsdien opnam, beloven veel goeds. Haar liedjes weten ons van begin tot eind te intrigeren, want elk woord dat ILA zingt, is er een dat we met ons volledig hart geloven.

Op de meeste songs krijgen we aanvankelijk een typerend indierockgeluid te horen, maar ze weet hier altijd creatief mee om te springen. Zo krijgen we op het uptempo ‘Hollow’ een krachtige en stuwende gitaarpartij te horen die een geheel vormt met Ciceks gepassioneerde stem. Het vergt veel durf om zo zeker een combinatie van energie en breekbaarheid te leveren. Toch weet ze ons ook te raken wanneer het enkel de akoestische gitaar is die haar begeleidt. Dit horen we op ‘White Shirts’, een kort nummer dat ontzettend warm klinkt en ILA's stem dromerige porties aanneemt. We zijn heel benieuwd om meer van deze kant te horen in de toekomst. Volgens ons zijn het twee wegen in haar muziek die elkaar niet uitsluiten. Beide vertolken wondermooi het gewicht dat Ilayda Cicek in haar nummers legt.

We zijn trouwens duidelijk niet de enige die onder de indruk zijn van haar. ILA wist namelijk ook hoge ogen te gooien op Limbomania en ze zit bij de selectie voor De Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally! Van deze muzikante met het hart op de tong gaan we nog veel horen. (Jan Kurvers)

Jawel, ook in november mochten we weer naar tal van Belgische beloftevolle artiesten luisteren via onze kans op vi.be. Zoals gewoonlijk hadden we opnieuw keuze te over, maar er kan slechts één “Zalm van de maand” zijn. Ditmaal viel ons oog op Screens, een nieuwe eclectische jazzband die ons vergezelt op een reis van energetische composities naar mystieke klankwerelden.

De vier muzikanten (Thibaut Talpe, Warre Van de Putte, Wouter Van den Broeck en Tom Peeters) zijn samengekomen om hun gezamenlijke missie te voltooien: de grenzen en restricties in de muziek doorbreken. Dankzij hun gemeenschappelijke achtergrond (het studeren van jazz, alsook een brede interesse voor elektronica en pop) slagen ze hier bijzonder wel in en hebben ze al een reeks zinderende composities klaar.

Zo ontplooit de etherische dimensie van hun wereld zich bedaard op ‘No Way Out’. Op dit nummer zetten ze hun zoektocht naar nieuwe atmosferische geluiden en texturen in de verf. Elke noot die uit de saxofoon komt en zweeft over de kabbelende baslijn wordt beladen met emotie en een gevoel voor detail. Die visie weten ze ook te vertalen naar een meer dynamisch en ritme-gedreven geluid. Getuige hiervan is de vloedgolf die ‘Leave No Bro Behind’ veroorzaakt. Boven de dromerige klanktapijten (die het nummer zoveel sfeer geven), wentelen de snedige saxofoon en speelse bassolo’s zich rond het vurig, maar strak drumwerk. De wisselwerking is groot bij deze mannen!

Wanneer we vervolgens ‘Rainbow Road’ horen, denken we spontaan terug aan de vele uren die we aan onze Nintendo-console versleten hebben. Niet alleen is de titel een verwijzing naar het legendarisch parcours in Mario Kart, ook de sound die we uit het keyboard horen is een ode aan de soundtrack hiervan. De band bezit duidelijk genoeg creativiteit om zelfs op de nostalgie van dit spel hun stempel te drukken. Want net als op composities als ‘Stretch’ en ‘Leave No Bro Behind’ is deze doorspekt met energie en spitsvondigheden.

Wie nieuwsgierig geworden is naar deze beloftevolle band kan via onderstaande links hun muziek vinden. Op vrijdag 8 december kan je Screens in de Strandpaal te Assenede live bewonderen. (Jan Kurvers)

Elke maand klauwen we een zalm uit de muzikale Belgische visvijver, en in oktober viel ons oog op het fenomenale Celestial Wolves. De band, die bestaat uit broers Joris (gitaar) en Wouter De Bolle (bas), Thierry De Zutter (gitaar), Jelle Lefebvre (drum) en Dieter Verbeken (gitaar), kent aan zichzelf vier trefwoorden toe: “instrumental, melodic, dynamic en powerful”. We zouden hun knallende post-rock met invloeden van stoner en metal niet beter kunnen omschrijven.

De nummers bouwen gestaag op naar een gelaagd hoogtepunt, dat telkens een unieke sfeer weet uit te pikken. De ene keer is het hoopgevend, de andere keer angstaanjagend, maar overall gewoon enorm sterk. Ze creëren een wereld waarin wij graag verdwalen, op zoek naar de donkerste plekken. De drie gitaren en jazzy bas wijzen de weg naar licht in de duisternis. Hierdoor is het een wereld waarin hoop en wanhoop elkaar telkens opnieuw aanvullen. Mythisch, episch en vooral met de nodige durf gebracht.

Celestial Wolves is niet aan z’n proefstuk toe. De band vormde in 2011 en in 2013 brachten ze hun debuut ‘Wood For Wood’ uit, twee jaar later volgde ‘Illusive Landscape Of Expression’. Op 6 oktober van dit jaar brachten ze een ep ‘REPEAT’ uit, in samenwerking met de Brusselse (eveneens instrumentale) band OMSQ. Daarop staat het fenomenale ‘Aeolist, Descend!’ te blinken. En als we daar niet genoeg mee hebben, gaan de geruchten dat de band in 2018 met nieuw werk komt.

Dat deze Zalm al vele Europese watertjes doorzwommen heeft, van de UK tot de Italiaanse, Sloveense, Duitse, Tsjechische en Nederlandse podia, betekent niet dat ze in België niet spelen. Nadat ze in de voorrondes glansrijk wonnen, staat het vijftal op 18 november in de finale van Westtalent, ook al komen ze hoofdzakelijk uit het Oost-Vlaamse Herzele. Voor ons mogen ze daar de hoofdprijs wegkapen en helemaal doorbreken. Tot in De Kreun, mannen! (Julie Heyvaert)

Elk maandeinde gaat hier bij Dansende Beren gepaard met de komst van een nieuwe Zalm Van De Maand. Ditmaal sloegen we andermaal een Limburgse formatie aan de haak, wij stellen jullie Ellen Steegen voor. Regelmatige bezoekers van de Muziekodroom zullen hen waarschijnlijk al kennen als ‘Artist in Residence’ van deze zaal.

Ellen haalde recent haar master uitvoerende muziek jazz/pop aan het Gentse conservatorium, maar sporen van muzikaal engagement vonden we al terug in 2011. Toen mocht ze als 16-jarige openen op een try-out van Milow. In de jaren die daarop volgden, groeide het soloproject uit tot een band en sleepten ze, met zelfgeschreven nummers, de tweede prijs op Limbomania in de wacht. In deze nieuwe vorm neemt Bram Gabriëls de basgitaar voor zich, terwijl Jens Wijnants zich de keyboardspeler annex gitarist van de band mag noemen. Achter de drums zit tenslotte Arno Grootaers.

Ze brengen samen eigen composities waarin ‘het leven’ en ‘de liefde’ centraal staan. Persoonlijke hersenspinsels omgevormd tot frivole nummertjes die herkenbaar klinken, maar zich niet eenvoudigweg in een hoekje laten proppen. De termen waar ze zichzelf mee vereenzelvigen zijn; jazz en jaren 80-droompop.

Op het vi.be-profiel van de band vinden we een vijftal tracks terug. Zo is ‘Keep On Going’ een aangename, feel good cruiseschijf. Het bevat namelijk een verrassende stemlijn met een heldere dreampop gitaar- en synthbegeleiding. Het doet ons denken aan zomerse stadsterrasjes, waarvan we nu stilaan voor enkele maanden afscheid moeten nemen. Bij ‘Last One Day’ lijkt Cindy Lauper (ja, die van ‘Girls Just Wanna Have Fun’) achter een hoekje te schuilen. Bloemenmotiefjes en speelse gelukzaligheid dus. De onvoorspelbare bochten waarin Ellen haar stem legt, maakt het nummer ongedwongen, gezapig en bovendien enorm interessant. Die mooie match tussen onvoorspelbaarheid en easy listening, doet ons ook denken aan de muziek van onder andere Connan Mockasin en Mac DeMarco. Laten deze acts nu net ook de artiesten zijn waar de frontvrouw graag naar luistert.

Ja hoor, hier zijn we alweer met een fantastische nieuwe Zalm van de maand. Deze keer hebben onze oren halt gehouden op de scherpe, hoekige experimentele noise rock van Cleopatrick. De band situeert zich in Limburg en bestaat uit Dennis Mahieu (drum), Guillaume Trotta (gitaar), Pieter-Jan Decraene (gitaar), Patrick Dubois (bas) en Robbe Van Doorsselaere (bas).

De band ontstond nog niet zo heel lang geleden als het schoolproject van drummer Dennis Mahieu. Ondertussen zijn we enkele maanden verder en werden ze toch al door verschillende media opgepikt. Ze werden enkele weken geleden ook geselecteerd voor Limbomania, de provinciale rock rally van Limburg, en we hebben zo’n sterk vermoeden dat ze daar misschien wel een podiumplaats kunnen wegkapen. In ieder geval, het zou toch moeten.

Toen we hun muziek voor het eerst te horen kregen, konden we haast niet geloven dat we hier te maken hadden met een superjonge band die in feite nog bijna niets van ervaring heeft. Hun muziek klinkt heel matuur, heel gedurfd en vooral heel erg goed. Het zit hem hier vooral in de kleine details, die na een luisterbeurt misschien nog niet helemaal tot hun recht komen, maar eens je hun repertoire kent, verdrink je in de overdosis aan geniale gitaarriffs.

Als je ons vraagt naar ons favoriete nummer, dan zeggen we zonder enige twijfel ‘Increase/Reduce’. Dit lied is volgens ons één van de meest beloftevolle songs dat we in lange tijd hebben gehoord, mede dankzij de fantastische tempowisselingen, het catchy gitaargeluid en de fenomenale ontploffing op het einde. Als dit live goed tot z’n recht komt, dan vrezen we nu al voor de trommelvliezen van de aanwezige toeschouwers.

Het is weer zover: uit alle inzendingen die we ingestuurd kregen, hebben we alweer een nieuwe Zalm van de maand geselecteerd en deze keer zijn het de heren van TwoFace geworden. De band is afkomstig uit Antwerpen en hun muziek kan het best worden omschreven als een combinatie van electronica met soul en een vleugje rock & roll. Inderdaad, een genre dat niet zo vaak voorkomt, waardoor TwoFace zich zonder problemen van andere bands onderscheidt.

Tijdens het beluisteren van hun songs op hun vi.be-profiel, moeten we meteen denken aan bands als Her of Jungle. Het zijn vooral de steeds terugkerende groovy beats die ons weten te overtuigen en het ons moeilijk maken om op onze stoel te blijven zitten. Ook het gitaargeluid doet ons niet vreemd en lijkt ook wat gebaseerd te zijn op deze bands. Toch weten de heren van TwoFace er iedere keer opnieuw hun eigen ding mee te doen, zodat hun sound effectief klinkt als TwoFace en niet als een kopietje van een of andere band.

Als als we even hun palmares bekijken, zien we dat ze al werden geselecteerd voor enkele prestigieuze wedstrijden. Vorig jaar zaten ze in de selectie van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en van Humo’s Rock Rally, twee selecties die ze zeker niet hebben gestolen als je het ons vraagt. Het is muziek die we hier in België nog niet vaak hebben gehoord en we vragen ons dan ook af waarom deze selecties niet méér hebben opgeleverd. Uiteindelijk maakt dat niet zoveel uit, ze hebben een sound gecreëerd die er weinigen in ons kleine landje hen zullen nadoen en dat is al een prestatie op zich.

We zijn alweer toegekomen aan onze nieuwe Zalm van de maand en deze keer houden we halt in Antwerpen. Met heel veel plezier stellen we jullie dan ook voor aan Jens (gitaar, vocals), Mathias (gitaar), Arne (bas) en Berend (drum), die samen bleak vormen. Het kan zijn dat je nooit eerder van deze naam hebt gehoord, maar dat is volkomen normaal als je weet dat deze jonge bende nog maar sinds begin 2017 actief bezig is. Toch horen wij nu al verrassend veel potentieel.

De muziek die de heren van bleak ons voorschotelen, kan het best worden omschreven als shoegaze met af en toe wat invloeden van Slowdive en zelfs van The Smiths. De songs die op hun vi.be-pagina terug te vinden zijn, zijn nummers die je meteen kunnen boeien, waardoor je aandacht er constant wordt bijgehouden. De kwaliteit van de opnames is misschien niet honderd procent in orde, maar toch kan je voelen wat voor potentieel deze band heeft. Laat ze deze songs opnemen in een echte studio en ze kunnen onmiddellijk ingeplugd worden op de radio.

We hebben een tijdje nagedacht over welk gevoel de muziek van bleak bij ons opwekt. Als we dan toch eerlijk op deze vraag moeten antwoorden, dan zou de muziek van bleak volgens ons de perfecte soundtrack kunnen zijn voor het verhaal van één of andere zatlap die al strompelend richting huis, nog eens een overbodig bezoekje brengt aan de meisjes van plezier om daar dan vervolgens zijn laatste beetje coke door z’n neus te jagen en ter plekke te sterven. Niet?

Fan van muziek die voor niets of niemand wijkt, die een flinke portie ballen bevat en vooral heel erg goed klinkt? Dan zal onze nieuwe Zalm van de maand jullie zeker en vast kunnen bekoren. Combineer het beste van The Hickey Underworld, Raketkanon en Hypochristmutreefuzz met elkaar, en dan bekom je The Waltz, letterlijk vertaald, de wals. Een betere naam konden ze in feite niet gekozen hebben. Beste mensen, bereid je voor op onze sensatie van de maand mei.

The Waltz bestaat uit Kevin Anne (gitaar), Jente Pironet (gitaar, backing), Nick Symoens (synth), August Corthouts (Bas) en Benoit Lafaut (drum). Als we hun Facebookpagina moeten geloven, dan wordt hun muziek beïnvloed door “Grandma’s Blueberry Vodka”, een drankje dat eigenlijk best wel goed samengaat met de muziek die The Waltz ons voorschotelt. Mensen die nu beginnen te luisteren, gelieve je volumeknop voor één keer helemaal open te draaien. Je zal zien dat het werkt.

Op hun Vi.be-pagina zijn er drie songs terug te vinden. Als het van ons afhangt, dan mogen ze zo snel mogelijk een volwaardige cd uitbrengen, want we zijn nu al razend benieuwd naar wat The Waltz ons nog meer te bieden heeft. Het is muziek die geen meerdere luisterbeurten nodig heeft om begrepen te worden. Na één enkele luistersessie begrijpen we al meteen waar de band naartoe wilt en dat zal niet naar de meest aangename plek in jullie gedachten zijn, geloof ons.

Als we de muziek van The Waltz beluisteren, dan krijgen we het eerlijk gezegd wat benauwd. Hoe meer we ons in hun songs verdiepen, hoe meer we het gevoel krijgen dat ons inwendige zelf uit ons lichaam wilt ontsnappen. Het is moeilijk om te beschrijven wat hun sound precies teweegbrengt, maar we kunnen jullie met zekerheid meegeven dat het een zeer aangename ervaring is. We raden het jullie dan ook ten zeerste aan om het zelf eens te proberen.

Klinken de namen Chef Baker, Ill Gill, Crooks Daniels en Stievie G je al bekend in de oren? Wij visten deze maand een nieuwe zalm, of beter gezegd een “crew of brothers”, uit Antwerpen op die hun krachten bundelen onder het pseudoniem Dirty Diamonds. Het hiphopcollectief is duidelijk niet aan zijn proefstuk toe en bracht in 2015 het album ‘FUNKIFIED’ uit, gevolgd door mixtapes ‘All That Jazz’ en ‘Revival Of The Fittest’. Dit leverde hen niet alleen een plaats in de halve finale van RockRace maar ook een selectie voor De Nieuwe Lichting van Studio Brussel op.

Dirty Diamonds gaat back to the roots en kiest resoluut voor een eerlijk funky geluid met echte instrumenten. “Zonder de populaire rappers van vandaag te haten, hebben we het gevoel dat we ons met deze aanpak kunnen onderscheiden van alle hevige elektronische muziek”, klinkt het bij de groep. Hun nostalgische hiphopsound brengt ons terug naar 90’s en is doordrenkt met funk- en soulinvloeden. Een laid-back jazzpiano en -saxofoon geven de nummers een ongedwongen maar toch dansbare vibe. Je hoort Dirty Diamonds zo weerklinken uit de boombox van een vintage Ford Mustang op een basketbalpleintje in de Antwerpse ghetto. Need we say more?

Momenteel werken de boys volop aan hun tweede album. Single ‘Bonafide’ uit ‘All That Jazz’ vind je sinds kort op Spotify. Hun ander werk download je gewoon gratis en voor niets op Bandcamp. Dirty Diamonds ligt voorlopig nog goed verborgen maar wacht geduldig op een opgraving en is een diamant die in de toekomst ongetwijfeld nog zal schitteren. (Charlotte Heyvaert)

Joepie, we zijn alweer een maandje verder, wat wil zeggen dat wij bij Dansende Beren alweer een nieuwe Zalm van de maand aan onze haak hebben geslagen. Deze keer hebben we onze visnetten boven gehaald in Herk-de-Stad, waar de jongens van Murphy ons met hun stevige gitaarrock wisten te overtuigen. De band bestaat uit Wouter Hendrickx, Kristof Neyens, Joris D’Haene en Tim Leenards en sinds mei 2016 vormen ze samen het collectief Murphy.

Wanneer we een kijkje op hun vi.be-profiel nemen, dan valt het ons op dat er heel erg weinig informatie over de band terug te vinden is. Het enige wat we met zekerheid kunnen zeggen, is dat ze luide muziek maken. De drie songs die ze op hun profiel aanbieden, zijn nummers die ons wat aan Royal Blood of Foo Fighters doen denken. Heel stevige gitaarriffs wisselen elkaar constant af en het geheel klinkt heel vettig en smooth tegelijkertijd.

Het duurt dus niet lang vooraleer Murphy ons met hun muziek meeneemt op verplaatsing. Met onze gedachten zitten we momenteel in een overbevolkte kelder waar het publiek zo goed als op het podium staat en waar de grond nog kleeft door het bier van de vorige avond. Ja, zo vettig klinkt de muziek van Murphy. Het is lang geleden dat we in België nog eens zoiets stevigs als Murphy gehoord hebben, wat ervoor kan zorgen dat er Murphy nog een mooie toekomst staat te wachten.

Dat er in België heel wat muzikaal talent vertoeft, hoeven we jullie niet meer te vertellen. Onze tweede “Zalm van de maand” bewijst dat nog steeds niet alle vissen uit deze oneindige muzikale oceaan gestrand zijn. Berg, een vierkoppige band afkomstig uit Gent, maakt zoete dromerige popsongs die schommelen tussen I Will, I Swear en London Grammar. Ga zitten, plug je oortjes in je laptop en geniet samen met ons mee van Berg.

De band bestaat uit Stijn De Pauw (gitaar, toetsen), Ward Verwaeren (drum, gitaar), Michiel De Cleene (bas, toetsen) en Sielke De Mulder (toetsen, stem). Wat ons het meeste opvalt aan de nummers die op hun vi.be-profiel terug te vinden zijn, is de wondermooie, zachte stem van frontvrouw Sielke. Het is een stem die heel toegankelijk is en vooral, een stem die de muziek nog meer tot z’n recht laat komen.

We probeerden om een origineler woord te bedenken, maar telkens we de nummers van Berg beluisteren, schiet het woord “dromerig” ons steevast in het hoofd. Een droom die blijft verrassen en nooit saai wordt, zo kunnen we Berg nog het best omschrijven. Rustige stukken waar arrangementen en Sielkes stem primeren, worden afgewisseld met uptempo momenten, rijk aan gitaarmotiefjes. Hun melodieën kronkelen zich een weg in je oor om zich daar dan rustig te nestelen en daar hopelijk zo lang mogelijk te blijven logeren.

Onze eerste “Zalm van de maand” is er meteen eentje met de coolste bandnaam die ons Belgisch muzieklandschap rijk is. The Hipster Jugend, gesitueerd in Leuven en bestaande uit Nick Symoens (vocals) en Bram Canniere (drums). Veel meer dan dit is er op hun vi.be-profiel niet te vinden dus laten we het dan maar gewoon over hun muziek hebben. Bereid je voor, het is cool.

Zelf beschrijft de band hun muziek als voetbalanthems gecombineerd met new wave. Eerlijk, mocht dit bestaan, dan lag de wereld nu al aan hun voeten en klonken de wekelijks gevulde voetbalarena’s ineens goed. Hoe we hun muziek precies moeten beschrijven, blijft voor ons tot op de dag van vandaag een raadsel.

De nummers die ze op hun vi.be-profiel aanbieden, zijn vier compleet verschillende songs. Je hoort fragiele zang begeleid door gitaren, ervaart techno-invloeden, en je hoort strijkers. Inderdaad: elementen die je niet meteen samen associeert, maar de mannen slagen er perfect in om alles in cohesie te laten vloeien.

Hun muziek valt het best te vergelijken met naakte mensen die aan het rolschaatsen zijn in de Gentse binnenstad. Voeg daar nog een heleboel felle kleuren en enkele regenbogen aan toe en je krijgt precies de sfeer die The Hipster Jugend creëert. Test het gerust zelf even.

Ze werden al geselecteerd voor Humo’s Rock Rally 2016 en de Nieuwe Lichting 2017, we zijn dus zeker niet de enige die hun “hipster”-muziek weten te appreciëren. Vorig jaar trok de band nog rond in Australië om enkele try-outshows te spelen naar aanleiding van hun debuutalbum, dat binnenkort uitkomt. Wij zijn alvast heel benieuwd want deze zalm smaakt naar meer! (Thibault Vander Donckt)