VI.BE

Het is niet eenvoudig om als beer te overleven. Gelukkig kunnen we ons in alle rust en vrede blijven voeden met verse “Zalm van de maand”. Deze maand is er een stevig exemplaar aan onze klauwen blijven hangen. We stellen jullie voor aan het Maldegemse TOGTONT, die ironisch genoeg niet echt met rust en vrede te associëren vallen.

Wat moeten jullie weten over TOGTONT? Het is een band die al enige tijd actief is, meer dan acht jaar om er een concreet cijfer op te plakken. In 2014 was er de EP Windhoos en begin dit jaar volgde hun eerste ‘self-titled’ langspeler, TOGTONT. Toch vertoeft het viertal nog steeds in de schemerzone van een eventuele doorbraak, tijd om de spots op hen te richten.

De kracht, en dat mag behoorlijk letterlijk genomen worden, van TOGTONT zit in hun simpliciteit. Verwacht je niet aan onmogelijke Pantera gitaarrifs of ellenlange drumsolo’s, maar wel aan stevige, stabiele tracks die de essentie van goeie gitaarmuziek naar voren brengen. Voldoende volume om standvastig te zijn, doch fris en licht genoeg om niet te worden ineen gedreund. Met wat fantasie valt dit probleemloos te vergelijken met een tochthond achter een deur, zowaar.

Acht jaar spelen, dat betekent ook acht jaar groeien, bijstellen, selecteren en filteren. Zo is “PARFOIS JE RÊVE” een van die nummers die zowel de EP als de debuutplaat haalde. Een strak, sferisch nummer dat wat tussen alternative en post-rock vertoeft, een gesmaakte combinatie die we ook op “I SLEEP AT THE BOTTOM OF THE OCEAN” terugvinden.

Dit nummer bombarderen we ook meteen tot ons favoriete nummer van de band. Daar waar post-rock vaak als tearjerk-anthem fungeert, houdt TOGTONT vast aan een koele, maar intense benadering van het genre. Dit doen ze door inspiratie te puren uit pakweg de post-metalscene en het bredere noise-genre.

De intense, maar gebalanceerde, benadering merken we het meest bij “VOIX” op. Een erg krachtig nummer, stevige dosis screamo inbegrepen. Ook hier word je niet met gitaarlawaai, die je half doof achterlaat, omvergemaaid, maar houden ze de leiband sterk in handen. Het maakt hun nummers er niet zachter op, maar de zelfbeheersing maakt de nummers wel toegankelijk voor een breder publiek. Een zelfde intelligente aanpak vinden we terug bij bands als Mogwai en Steak Number Eight.

Bittere, toegankelijke gitaarmuziek wordt vaak richting uitersten gedreven. We zijn dan ook blij dat de mannen van TOGTONT trouw blijven aan de schoonheid van beenharde, doorleefde eenvoud. Eenvoud siert nu eenmaal. Denk maar aan een sprintnummer in de atletiek. Je hebt slechts enkele honderden meters om jezelf te bewijzen, en dat is ook waar TOGTONT probeert op te letten. In een zo’n kort mogelijke tijdspanne zoveel mogelijk uit het lichaam halen en zo te verbijsteren. TOGTONT zou wat ons betreft perfect zijn plaatsje mogen verdienen in de wondermooie Belgische noisescene.

(Tijs Delacroix)