VI.BE

Iedere maand mogen de Vlaamse muziekblogs op VI.BE platform een artiest tippen. Een artiest van wie men vermoedt dat ie wel eens groot zouden kunnen worden. De An Pierlés, Arnootjes of Soulwaxjes van morgen dus. Ook Luminous Dash mag zijn zegje doen en deze maand viel de keuze op Amo, en dat allemaal gebaseerd op één single!

Nu ja, wie soms in Gent vertoeft en de lokale muziekclubs afschuimt, heeft Anke Thomassen misschien al eens op een podium aan het werk gezien om dan met open mond vast te stellen wat voor een klassebak de conservatoriumstudente wel is. Amo is haar alter ego, maar ook de naam van het muzikale project dat ze vormt met brothers in crime Achilles De Raedt, Mathieu Janssens en Sam Goekint.

Pop, maar dan wel met een grote meerwaarde en een flinke dosis jazz erbij. Het soort muziek dat je kent van de klassieke film noir. Je weet wel, zo’n femme fatale die haar prooi om de vingers windt en ze dan genadeloos in één hap verslindt. Niet dat we Anke daarvan verdenken, maar met haar intieme, jazzy luisterpop heeft ze ons in ieder geval wel beet. Of om de cirkel rond te maken: een artieste waar we nog veel van zullen horen!

Vijf enthousiaste jongelingen verbonden door hun passie voor muziek. Wat in 2016 startte als een vriendschappelijk project van pop en rockcovers groeide uit tot een heuse band met eigen nummers.

Frontman Laurens Haegeman neemt de zang en gitaar voor zijn rekening en wordt bijgestaan door Reinert Creve op keyboard, Warre de Winne aan het drumstel, Stef Vergeylen op bas en Pieter-Jan Dendauw op de saxofoon. Met muzikale invloeden als Tom Misch, Balthazar, Bear’s Den en Mumford &Sons zit de groep alvast goed.

Dit jaar verscheen hun debuutep Why Can't We Go There?, met als eerste single ‘Take-Off’. Deze debuutsingle opent met een heerlijk warm saxofoongeluid en ontpopt zich tot een goed in het oor liggende poprocksong met een prettige eighties-vibe.

Titelsong ‘Why Can't We Go There?’ is een warme melancholische indiepopsong met rijke pianoarrangementen en weemoedige saxofoonklanken (die ons glunderend doen terugdenken aan You Belong To The City van Glenn Frey!) als extra troef.

Dit geldt ook voor ‘I Still Get To See Your Face’. Alweer mooie piano- en gitaarpartijen telkens sober aangevuld met sublieme saxpartijen. In het pakkende ‘Cage’ steelt frontman Laurens de show met zijn fraaie korrelig stemtimbre en expressieve vertolking. Muzikaal valt alles mooi in de plooi en levert een bloedmooi nummer op.

Goed geschreven, radiovriendelijke poprocksongs gedreven door vlotte pianomelodieën en strakke ritmesecties met tussendoor dat overheerlijke saxofoongeluid om de luisteraar in vervoering te brengen.

Ze beschikken misschien nog maar over een handjevol eigen nummers maar het is duidelijk dat deze jonge band volop werkt aan een eigen sound en repertoire. Dat moedigen we bij Luminous Dash dan ook met véél plezier aan! We kijken er alvast naar uit om deze jongelui live aan het werk te zien.

De Brugse Jari Marain aka Rooftop J en producer/beatmaker Yung Offender oftewel Ward De Bruyn serveren Belgische hiphop met onmiskenbaar internationale ambities.Tijdens Humo’s Rock Rally preselecties in Cactusclub Brugge zette de rapper alvast een uitstekende liveset neer met zijn Westcoast hiphop.

Op zijn VI.BE platformpagina vinden we Mac Miller en J. Cole als referentie. Daarnaast horen wij zeker ook G-funk van Dr. Dre in tracks als White Goose. Can’t relate klinkt iets donkerder en rauwer waarmee hij meer in het vaarwater van A$AP Rocky zit. Dit nummer is een heuse oorwurm. In Running weerklinkt een heerlijke jazzy-vibe die zo de hitlijsten in kan.

Het meer funky Crossroads is voorzien van een catchy nineties deuntje waarop je lichaam spontaan reageert. ‘Man, whatcan I say, I keep living, tomorrowbetterday. And I really do believewhatpassioncanachieve In this life… it’s a brandnew me.’ Jari maakt hiermee duidelijk dat hiphop ook hoopvolle boodschappen kan geven.

De trap in Blue Lagoon en Pope leunt dan weer sterk aan bij Gucci Mane. Strakke, expliciete rap gedrapeerd rond loeiharde trap drumbeats verweven met een zachte melodie. De synthhook in Stop The Time creëert een dromerige, feelgoodvibe die echter in schril contrast staat met de tekst: ‘I’m a killa sweet as vanilla, strong as a pilar, I’m the next Mac Miller, a born sinner…’. We wensen de Bruggeling dezelfde mooie muzikale carrière maar dan wel zonder de dramatische afloop.

Rooftop J brengt het soort muziek dat je van rappers kunt verwachten maar voegt er zijn eigen verfrissende touch aan toe. Waar andere hiphopartiesten al gauw vastlopen in zagerig, stereotiep gemompel en gekreun, zorgt hij voor sterke vocals, genoeg variatie en dat 'net iets extra' zoals die heerlijke Busta Rhymes-achtige schreeuw ‘run bitch run’ die een soort rode draad doorheen een aantal tracks vormt.

De singersongwriter/rapper overtuigt ons met zijn subtiele trap- en funkbeatsamples en strakke rap afgewisseld met gladde rhymes. Maar het zijn vooral de maatschappijkritische en de eerlijke introspectieve teksten waar veel luisteraars zich in zullen herkennen, die de songs zo boeiend en de moeite waard maken. Een absolute aanrader als u het ons vraagt, zelfs voor muziekliefhebbers die niet persé hiphopfan zijn. U hoeft ons niet op ons woord te geloven, oordeel zelf op 14 maart op ’t Endezomer Bandcontest in Jeugdhuis Kadans in Aalter en op 3 april tijdens het Burban Festival te Brugge.

Op de profielpagina van Lady Blaxx vinden we voorlopig slechts een drietal nummers terug, maar meer hebben we niet nodig om onvoorwaardelijk fan te worden. Knappe indiepoprock met internationale allure overgoten met een pikante soulsaus die nog pittiger wordt dankzij de indrukwekkende rauwe powerstem van Raissa Peeters.

De pure poprock van debuutsingle ‘Wildfire’ is er knal op dankzij de combinatie van een harmonieuze melodie afgewisseld met een imposante wall of sound en de gepassioneerde, soulvolle stem van de frontvrouw.

Opvolger ‘Smile’ is een stuk minder poppy. Een funky, bombastische track met de magistrale stem van Lady Blaxx herself op een donkere, dreigende beat, diep grommende baslijn en een industrial vibe die 1000 volt door je lijf jaagt. Raissa tilt dit nummer naar een hoger niveau met haar intense, woeste vertolking.

Hun laatste worp ‘Faithless’ wordt ironisch genoeg ingezet met orgelklanken en spoken word waarin Raissa klinkt als een crossover van Neneh Cherry en Skin. Een stem die blijft nagalmen in ons hoofd en een knap opgebouwd, meeslepend nummer waarin de zachte, newwave-achtige synthklanken (we denken spontaan aan Gary Numan) en bliepjes gecounterd worden door afwisselend strak snijdende, overstuurde rockgitaren en explosieve drumpartijen. Dit is een machtig nummer, waarin Raissa Peeters en haar band u moeiteloos van uw sokken blazen!

Lady Blaxx een naam om te onthouden!

Geert Reygaert en Christophe Wille op gitaar, Tijs De Langhe op drums en bassist Bert Roos. Samen vormen ze de Gents-Antwerpseband Huracán, voor de rasechte sludge- en stonermetal liefhebber. In maart 2015 kwam hun zelfgetitelde debuut-ep uit waarvan wij vooral het instrumentale nummer met de originele titel Man Who Stares At Goat onthouden. Interessante tempowisselingen, meedogenloze drums en knappe gitaarriffs kenmerken deze knappe track. Ook Paianora maakt indruk met razende gitaren en beukende drums aangevuld met geschreeuw en cleane vocals die afwisselend door drie van de bandleden voor hun rekening worden genomen.

Tweede plaat Realm Of Instability zag in 2017 het licht en kreeg lovende kritieken. De titelsong is een aaneenrijging van heftige, donkere gitaarpartijen en pompende drums die als een stoomtrein voorbijrazen. Dark Numbers is even donker en veelbelovend als z’n titel en een heuse aanrader. Stonermetal van de bovenste plank waar we bij wijlen zelfs een vleugje postrock in horen Wij zwieren hem zonder aarzelen in onze Luminous Belge-playlist.

De meest recente, losstaande single Sky Burial uit de Trix Live Studio Sessions bulkt van de energie en het onverbiddelijke tempo sleurt je genadeloos mee. Het intense Unfortunate uit diezelfde sessies klinkt apocalyptisch en schreeuwt wanhoop en laat ons compleet overdonderd achter. Indrukwekkend!

De band heeft er ondertussen al een gelauwerde passage op het Dunk!festival van 2018 opzitten en mocht eerder dit jaar ook opdraven op Antwerp Metal Fest. Heel recentelijk mochten ze dan ook nog eens het voorprogramma van niemand minder dan Life Of Agony verzorgen. Huracán is Spaans voor orkaan en beter kunnen wij niet omschrijven wat we hier zonet gehoord hebben. Een razende, allesvernietigende orkaan. Timmer alles dicht behalve uw oren, want deze band daar gaan we beslist nog van horen.

Wat ontstond tijdens een jamsessie in het Citadelpark op een zonnige lentedag is intussen uitgegroeid tot een vierkoppig indiekwartet: Sonderwålt. Ze hebben net een eerste ep Citadel uit waar enkele mooie songs op staan. Sonderwålt haalt z’n muzikale inspiratie bij oa. Courtney Barnett maar ook bij Simon & Garfunkel en Fleetwood Mac. Van die laatste horen we ook wel wat terug in het stemtimbre van zangeres Manon. Het viertal brengt eenvoudige, lo-fi composities, knappe teksten en overtuigende vocals.

Het wat rauwere ‘Stranger’ bijvoorbeeld heeft een mooie opbouw en knap gitaarwerk. De krachtige, korrelige stem van Manon en de eenvoudige lo-fi melodie vullen elkaar uitstekend aan.

In het folky ‘Espresso’ vinden we dan weer een glansrol voor de cello. Die klinkt niet minder dan magnifiek in combinatie met de wanhoop in de stem van de frontvrouw. “We need to find a way out of this mess” blijft hangen en doet een beetje aan die andere talentvolle Belgische band And Then Came Fall denken.

Het charmante, meerstemmige ‘Love Lesson N°1’ gaat dan weer de jazzy toer op. Expressieve zang die geweldig aangevuld wordt door zachte gitaar- en percussieklanken en een perfect gedoseerde cello. ‘Broken Strings’ heeft, ondanks de venijnige tekst, een gezellige countryvibe met eenvoudige maar geweldig catchy gitaarrifs.

Dit is zo’n aanstekelijk nummer waarbij je voet automatisch begint mee te stampen en je jezelf betrapt op vingerknippen tegen wil en dank. “I have been wondering about good and bad”. Het enige wat wij ons afvragen is waar we deze meer dan degelijke, fraaie songs zo snel mogelijk live kunnen gaan beluisteren.

Na zijn stonerrock-avontuur bij Limousine gooit multi-instrumentalist Daan De Clerck het met zijn nieuwe band Future Messiah over een andere boeg, die van de indie/synthpop. In 2017 haalde Future Messiah nog de voorrondes van Humo’s Rock Rally met het pretentieloze ‘Morose’. Met dit meeslepende kosmische nummer verdienen de jongens een plaatsje in de hofhouding van de Belgische electrogoden Goose.

Eerder dit jaar brachten ze dan in eigen beheer hun debuutsingle ‘Starnight’ uit. Wat ons betreft een schot in de roos, dit knappe sferische popnummer waar de invloed van Editors en TrentemØller duidelijk hoorbaar zijn. De grootse sound, vloeiende dansbare melodieën in synthpoptrack ‘Dreamer’ is er boenk op. Een oorwurm die ervoor zorgt dat je de rest van de dag “will push me away” loopt te neurieën.

Het viertal werd geselecteerd voor de voorrondes van het nieuwe muziekconcours Sound Track. Zet dus zonder dralen 28 september, de Serre in Hasselt in je agenda!

“Deep down in our souls, we find frustration and broken hearts. We serve you the feeling of lost control on a golden plate, combining beats, guitars and voices from the deep”, luidt de intro van Apparently Not’s Vi.be-pagina.

Geef toe met zo’n intro kan je toch niet anders dan gaan luisteren? En we hebben er geen moment spijt van gehad want ze maken hun belofte meer dan waar! De brede waaier aan invloeden gaande van onder andere Röyksopp, Nine Inch Nails, Massive Attack tot Placebo, Smashing Pumkins, Arcade Fire en The XX zijn duidelijk hoorbaar.

In het donkere, onheilspellende 'My Man' bijvoorbeeld hoor je duidelijk dat Nine Inch Nails één van hun grote voorbeelden is. Een überdansbare, meeslepende ravetrack die je in een soort euforische trance vervoert en in je hoofd blijft rondspoken. We krijgen er niet genoeg van. Minder donker maar niet minder sinister. Het sublieme contrast van Elisa’s pure vrouwenstem en de dreigende gitaren in ‘Killerlove'’worden perfect gedoseerd aangevuld met roffelende drums en Svens rauwfluisterende zanglijn en etherische backing vocals.

De zopas verschenen single ‘Frozen River’ bezorgt ons letterlijk ijzige rillingen. Een minimalistisch nummer waarbij een gevoel van radeloosheid maar tegelijk hoop ons bekruipt. We zijn de tel kwijt hoe dikwijls onze vinger op die repeatknop geduwd heeft.

Het duidelijk The XX-geïnspireerde ‘Lifetime Moment’ is aanvankelijk poppier en lichter verteerbaar dan de vorige nummers. Maar dat is buiten de weelderige creativiteit van deze multi-instrumentalisten gerekend want in de laatste anderhalve minuut wordt de sfeer grimmiger, rauwer en bouwt op tot een bombastische climax. Een lust voor het oor! Wat ons betreft mag dit de volgende single worden want dit is een echte kanshebber om aansluiting te vinden bij het grote publiek.

We zijn duidelijk niet de enigen die er zo over denken want Sven, Elisa en Kathleen staan met hun alternatieve electro rock op de affiche van het Mechelse Maanrock en in september op het Duitse Reeperbahn Festival.

Het debuutalbum Killerlove is al beschikbaar als digitale download op Bandcamp en verschijnt binnenkort op cd en vinyl. Met wat we hier gehoord hebben, twijfelen we er geen seconde aan: dit een absolute aanrader!

Wat krijg je als je vier enthousiaste en gepassioneerde muziekschoolstudenten tussen 17 en 18 jaar uit verschillende landstreken bij elkaar gooit? Wel in maart 2018 kregen we het antwoord: The Pink Lemons!

Jessica King zorgt voor de leadvocals, Neil Claes op gitaar en tweede stem, Joannes Meulewaeter aka Jay Jay Lemonade is drummer van dienst en Siel van Puyenbroeck zorgt met zijn vierstring basgitaar voor de stevige grooves. Wat kan je verwachten? Dromerige midtempo indiepop maar ook uiterst dansbare uptempo nummers met een funky vibe. Deze begeesterde muzikanten houden van een vurige jam op het podium en zouden maar al te graag hun eigen nummers op cd willen zetten!

Voor dit laatste heeft de band dan ook een crowdfunding op poten gezet via Ulule. Ze wonnen onder andere de Publieksprijs @ Pitch Pitch Music Night, Kavka te Antwerpen en mochten het voorprogramma verzorgen van Gus Dapperton in de AB Club.

Voorlopig is het repertoire eigen nummers nog beperkt maar daarom zeker niet minder goed. ‘White Lady’ bijvoorbeeld is een prettig nummer dat doet denken aan de dromerige indiepop van Balthazar of I Will I Swear. De sterkte van dit nummer ligt vooral in de samenzang van de frontvrouw en de gitarist. Het soulvolle, jazzy ‘Lonely’ is een lust voor onze oren, een aanrader!

Zo jong en al zoveel finesse in die stem, Jessica betovert ons moeiteloos met haar quasi-nonchalance en veelzijdige, krachtige stem. En dan hebben we het nog niet over de prachtige gitaarsolo’s die ons met heimwee doen terugdenken aan George Benson.

Volk op de dansvloer gegarandeerd met 'Everything But You', hyperaanstekelijke funk dat je aan het vingerknippen zet zonder dat je er erg in hebt. Het uptempo ritme, de groovy gitaarrifs en vooral de pittige, indrukwekkende zang van Jessica maken van dit nummer een knaller en onze favoriet. Perfect voor een zwoel dansfeestje op een zomerse avond.In tegenstelling tot 'Floating Submarines' dat eerder een midtempo, lofi indiepopdeuntje met een zuiders tintje is. Verukkelijke luistermuziek waar een mens gewoon blij van wordt.

Kortom de muziek van The Pink Lemons is een geslaagde cocktail van frisse, soms dromerige, soms funky indiepop. Zelf omschrijven ze het graag als: ‘Music that will loosen your legs and make you feel like you're dancing through the sky.’ En dat kunnen we alleen maar beamen.

Je kan The Pink Lemons aan het werk zien op Backyard Rave in Glabbeek op 7 september!

Een getalenteerde bezige bij die Sarah: actrice, comédienne, componist van musicals en singersongwriter. In dat laatste situeert ze zich tussen alternatieve electropop en ambient. Haar inspiratie reikt van David Lynch en Beth Gibbons tot Agnès Obel, PJ Harvey en Björk. Sarah’s stem is het best te omschrijven als een kruising tussen Lauren Mayberry (Chvrches) en Stefanie Callebaut (SX). Ze mocht onlangs nog het voorprogramma van Brendan Perry (DEAD CAN DANCE) verzorgen in Reflektor.

De in Brussel residerende française klinkt als een nachtegaal In ‘Stones On The Walk’. We horen een crossover van Kate Bush en Agnes Obel. Een aanmoedigend filmisch nummer met vintage orgelgeluiden, dreigende percussie en bedwelmende etherische zang. We zijn toch lichtjes onder de indruk.

In de grootse, gelaagde opbouw van ‘Heroin’ ontdekken we bij elke luisterbeurt weer een nieuw muziekinstrument en een stukje van het verhaal. White body, red lips, floating under water… PJ Harvey is nooit veraf. De Franstalige brug naar het einde toe geeft het nummer een sensueel tintje. De indringende zang van Sarah en de ambient vibe roepen een visuele verbeeldingswereld op die ons helemaal in vervoering brengt.

De titeltrack van de opkomende ep Continent Noir is dan weer een minimalistische, ingetogen franstalige song die tristesse en smart oproept en naar meer smaakt.

Slechts een handjevol songs heeft Espour op dit moment, maar ze werkt aan nieuw materiaal voor die eerste ep Continent Noir. De muziek van Sarah Espour is een verademing tussen alle dertien-in-een-dozijn-klinkende singersongwriters. Wij zijn verdomd geïntrigeerd en houden deze begaafde artieste nauwlettend in de gaten.

Fool Moon is een Antwerpse/Utrechtse rockband die blues, funk, hardrock en grunge verweven, naar eigen zeggen met invloeden van bands als Red Hot Chili Peppers, Alice In Chains, Audioslave en Incubus. Zanger Roland Poot, gitarist Wouter Stinesen, basist David Bul en drummer Thijs Winthagen zijn muzikanten uit voormalige funk- en grunge bands zoals Once, Naive en Gadget.

De Antwerpenaren releasten in 2010 hun eerste ep Waiting. In 2011 belandde Fool Moon op het hoofdpodium van poptempel Paradiso en in 2015 werd het debuutalbum ‘Little Do We Know’ uitgebracht. Het bracht de band op verschillende podia en festivals door het hele land.

Het krachtige ‘Honey I Know’ uit dat debuut is een aanstekelijke eightiesrocksong die wij wel lusten. Het nummer werd in 2016 als opening van de detectiveserie De Ridder op één gebruikt.

Elke rockband heeft zijn ballads en dat is hier niet anders. ‘Lady Underwater’ is een psychedelische bluesrockballad die de vocale capaciteiten van Roland extra in de verf zetten, een knappe gitaarsolo etaleren en de regengeluiden op de achtergrond zijn een nice touch.

De intro van ‘Sorrow’ heeft een hoog Gilmour-gehalte dat zich ontpopt tot een intens oldskool grungerocknummer. Onze favoriet is het vurig rockende ‘Ain’t Like Us’ met heerlijk scheurende gitaren vol reverb en ruige zanglijn van frontman Roland. Check zeker ook eens de geslaagde, potige versie van JJ Cale’s ‘Cocaine’.

Voor festivalorganisatoren die nog op zoek zijn naar een goeie rockband voor deze zomer, één advies: Fool Moon. Ambiance verzekerd!

Zelf beweren ze van The War On Drugs, Arcade Fire, Bon Iver en Band Of Horses te houden. Hun sound leunt hier inderdaad sterk tegen aan evenals de diversiteit van hun muziekstijl die ons zelfs doet denken aan de legendarische Fleetwood Mac.

De wervelende debuutsingle ‘Unfold’ heeft een meeslepende melodie, weelderige pianoklanken en indringende gitaren. Jesse’s stem komt heerlijk dicht in de buurt van Buckingham. Een parel van een debuut! ‘Will You Run’ zorgt voor een meditatief moment met z’n dromerige toon met dramatische strijkers en akoestische gitaar aangevuld met geraffineerde soundscapes en machtig galmende elektrische gitaarklanken.

In het epische ‘Filastin’ horen we die prachtige blend van stemmen van Jesse en Maja. Als broer en zus samen zingen ontstaat het soort magie vergelijkbaar met Lindsey Buckingham en Stevie Nicks of Angus & Julia Stone en dichter bij huis Portland. Gaandeweg breekt het nummer open met een waterval aan klanken en instrumenten! De subtiele trompet klinkt gewoonweg schitterend, die gierende elektrische gitaar, terwijl de hartstochtelijke schreeuw van Jesse op de achtergrond ons kippevel bezorgt. Met z’n goeie vijf en een halve minuut raakt het lichtjes postrock aan en eindigt in grandeur.

Hun nieuwste ‘Eight.Point.Nine’ klinkt milder en tegelijk rauwer dan het vorige nummer met een wisselend ritme dat gelaagd opbouwt naar een crescendo. De akoestische gitaar en etherische samenzang worden subtiel aangevuld met zachte synths, indringende elektrische gitaar, delicate strijkers en strakke percussie. Een pareltje dat perfect zou zijn als volgende single.

Check zeker ook eens de voortreffelijke cover van The Stones’ Satisfaction!

Een grootse kosmische sound met perfect gedoseerde afwisseling van zachte mildheid en hevige hartstocht die een melancholisch verlangen opwekken niet in het minst door de sterke vocals. Een breed spectrum aan instrumenten en stijlen met een afgemeten productie en majestueuze nummers die groeien en floreren op hun hoogtepunt.

Deze beloftevolle Belgische band maakt muziek met internationale allures. Wij zijn laaiend enthousiast of was u dat nog niet opgevallen? Het enige wat we nu willen doen is van de daken schreeuwen dat iedereen dit moet gehoord hebben. Bij deze!

L.I.L.Y staat voor Like I Love You en bezingt naar eigen zeggen verhalen over de liefde in al haar facetten. Na haar klassieke vioolopleiding besluit Lily Moons de studio in te duiken om haar nummers op te nemen, een samenwerking met producer/muzikant Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona, Matt Watts,...) resulteert in haar debuutalbum L.I.L.Y.

L.I.L.Y combineert invloeden uit de elektronische popmuziek en haar klassieke achtergrond.. Drumcomputers, synthesizers en elektronica worden gecombineerd met rijke harmonieën en authentieke instrumenten. De soms obscure industriële sfeer die het album uitademt versus de etherische, breekbare stem van L.I.L.Y balanceert zoals ze het zelf mooi uitdrukt: tussen droom en werkelijkheid, schaduw en licht, pijn en troost.

'The Sea' start minimalistisch met fluweelzachte vocals en subtiele elektronische soundeffectjes die geleidelijk aan uitgebreid worden met gitaar en een indringende synthloop naar bekoorlijke fluisterpop. 'Under These Dark Skies' is dan weer doordrenkt van uitgepuurde klanken. Een akoestische gitaar en dromerige vocals van L.I.L.Y. meer niet. Dat het niet altijd bombastisch of veelgelaagd moet zijn bewijst de zangeres met deze mooie luistermuziek.

De jonge muzikante is ook niet bang om te experimenteren en dat resulteert dan in 'Dance Me'. Een organisch nummer met een tempo dat het ritme van een bonzend hart lijkt te volgen. De psychedelische soundeffecten en de meerstemmigheid met de zware mannenstem hebben een hypnotiserend effect. Dit soort nummers maakt ons benieuwd naar meer.

De klassieke scholing van Lily Moons laat zich horen in de weldoordachte opbouw van de songs en de mooi afgewerkte composities. Experimentele elektronische popmuziek die thuishoort in het rijtje van Maya’s Moving Castle en Hydrogen Sea. Jong, veelbelovend talent om in de gaten te houden.

Young Foxes zijn vijf jonge vossen wiens liefde voor muziek even groot is als hun liefde voor elkaar. En stilstaan is geen optie als de vosjes losgelaten worden, aldus de jonge muzikanten. Reden genoeg voor ons om eens te gaan luisteren naar wat de jongens te bieden hebben.

Drie gitaristen, een bassist en een drummer: wij zijn maar al te blij dat in deze tijden van electro en pop er toch ook nog jonge muzikanten zijn die teruggrijpen naar de basics.

Zo is er ‘Time Is My Enemy’, een aanstekelijk, naar progrock neigend nummer met schitterend gitaarspel, opzwepende drums en een zanger die over een krachtige, veelzijdige vibratostem beschikt. We zijn toch lichtjes onder de indruk: de opbouw van de compositie, de gitaarvirtuositeit en het strakke, goed gebalanceerde arrangement.

Hetzelfde geldt voor ‘Tombstone Smile’ – de titel alleen al! Met zijn zachte gitaarintro opbouwend naar een donkere baslijn om daarna open te barsten met scheurende gitaren. De vonken spatten ervan af! Stilstaan is inderdaad geen optie en het is duidelijk dat de Wetterse jongelingen met hart en ziel muziek maken.

Ze beperken zich ook niet tot één bepaalde stijl van muziek, getuige ‘Devils In My Eyes’, dat een heerlijke blues en folkrockvibe heeft. Ook hier wordt nog maar eens duidelijk dat zanger Bruno 'Red Fox' Bovsovers over een geweldig stemgeluid beschikt dat de nummers net dat extra duwtje geeft.

De laaiend enthousiaste reacties op hun liveconcerten bevestigen dat de jonge vossen ook live hun mannetje kunnen staan. Hetgeen we alleen maar kunnen toejuichen. Het mag duidelijk wezen dat Young Foxes over het nodige talent beschikt om het ver te schoppen. De vijf bandleden zijn ondertussen opnieuw in de studio gekropen en wij kunnen alvast niet wachten op meer songs van deze veelbelovende, energieke rockers.

First Floor is een enthousiaste groep vrienden die aanstekelijke britpop brengt, waar we onmogelijk op kunnen blijven stilstaan. De band bestaat uit Joachim Langenus op gitaar en leadzang, Milan Meert gitaar/zang, Arthur De Bolle op bas en Arthur Ceurens aan de drums.

Ondanks hun jonge leeftijd zitten de feelgood nummers van de jongens goed in mekaar met een strakke productie. ‘Lisa’ bijvoorbeeld is een heel catchy, midtempo nummer met weldadige gitaarriffs en opruiende drums. Met lyrics als ‘I’ll drag my innocence to hell’ is het nummer ook nog eens een meezinger van formaat.

Dat geldt ook voor ‘Save Me’ waarin de vurige, overtuigende zang van Joachim en Milan (‘Baby, baby, don’t want you to save me, cause I’ve got something on my mind…’) dat laatste beetje weerstand wegnemen.

‘Going Nowhere’ en ‘Toothbrush’ schakelen een versnelling hoger qua tempo met loeiharde gitaren en opzwepende drums. We belanden in onbegrensde, energieke garagerock. Alle remmen los tijdens een stevig avondje uit of heerlijk genieten op één of andere festivalweide.

Het jonge viertal heeft er duidelijk zin in en zo horen wij het graag. Ja wat ons betreft de perfecte opvolgers van Equal Idiots. No-nonsense muziek met een hoop groeipotentieel dat vroeg of laat zeker een plaatsje verovert in de hitlijsten!

Voortreffelijk pianospel af en toe aangevuld met viool en een lichtjes hese, frêle stem, meer heeft deze jonge Gentse niet nodig om ons te overtuigen van haar talent. ”Music is light. With all kinds of colors. Let me discover the spectrum. With you.", zoals ze het zelf perfect verwoordt. It Was A Storm is het creatieve project van de 21-jarige Emma Storme, een artistieke ziel, aan het begin van haar muzikale ontdekking. Met een handvol minimalistische composities timmert de getalenteerde singer-songwriter aan haar repertoire.

“Can I do it on my own?”, vraagt ze zich af in Shelter. Een aangrijpend nummer dat perfect gedragen wordt door Emma’s mooie stem en de klassieke piano perfect aangevuld door het mistroostige geluid van viool. We zijn onder de indruk. Een ander pareltje is A Flow Of Thoughts dat ons aan die andere singer-songwriter en pianiste Tori Amos doet denken. De veelzijdigheid van haar stem en haar passionele pianovirtuositeit worden extra in de verf gezet in Sail Away.

Emma alias It Was A Storm hypnotiseert en vervoert je moeiteloos naar haar eigen dromerige, breekbare wereld door middel van haar piano, indringende stem en lyrische teksten. Onze nieuwsgierigheid is alvast gewekt. Mits wat extra ‘kleur’ en variatie in de toekomstige nummers is dit volgens ons een artieste met een mooie muzikale toekomst.

Nederlandstalige indierock met een brede sound en heerlijk scherpzinnige als verrukkelijk poëtische teksten. Alleen al omdat ze het aandurven om wervelende indierock te maken in onze mooie taal verdient dit viertal onze aandacht. MAANBAR serveert stevige rocknummers zoals de ode aan ‘Brussel’, waarin de voortstuwende drums en subtiele gitaren ons door onze mooie hoofdstad (met gebreken) jagen op zoek naar geluk. Een meezinger van jewelste. Catchy poprock zoals ‘Illusie’, waarin de zanger met woorden goochelt: “Met m’n kracht in m’n handen stel ik die ene vraag waar Google geen antwoord op kent …”. Maar ook het wondermooie, indringende ‘Rusteloos’ of het rauwere ‘Schaduw’ zinderen na. Als we Dicky Antoine horen zingen, komen spontaan de namen Frank Vander linden en Luc De Vos in ons op en spitsen we de oren. Muzikaal klinkt de groep als een kruisbestuiving tussen Gorki, The Scene, De Mens, Meuris en Het Zesde Metaal. Niet verwonderlijk natuurlijk want met producers als Staf Verbeeck (Gorki, Thé Lau), Xavier De Clercq (Ivy Falls, Poolside Echo …) en David Poltrock (Hooverphonic, Monza …) zijn de Bruggelingen in goede handen. Wij zien en horen alvast veel potentieel en een mooie toekomst voor deze band. (Sandra Regent)

Donkere tijden impliceren duistere muziekjes, en dus is het geen verrassing dat cold wave en postpunk genres zijn die het opnieuw goed doen. De bekendste voorbeelden in België zijn zonder meer Whispering Sons, Partisan, Fornet en Public Psyche. Maar daar mag je ook gerust het zestal van A Slice Of Life aan toevoegen.

Verleden jaar verscheen hun eerste ep in eigen beheer, en sinds kort is er de eerste langspeler Restless die uitkwam op het toonaangevende new wave-label Wool-E Discs.

Het geluid van A Slice Of Life valt in de eerste plaats op door het herkenbare stemgeluid van zanger Dirk Vreys dat een nogal hoog Robert Smith-gehalte heeft. Logisch ook, als je weet dat Dirk de zanger is van The obsCURE, door heel wat mensen aanzien als één van de beste The Cure-tributebands van dit moment.

Een groep die zonder meer graaft in het duistere verleden, maar toch een eigentijds geluid aan boord weet te leggen. En met frisse songs voor de dag komt die ze tegenwoordig zelfs niet meer bij de Editors of White Lies kunnen verzinnen. Met bands als A Slice Of Life is het postpunkliedje nog lang niet uitgezongen!

Waarschijnlijk moet Onset één van de best bewaarde geheimen in het Belgische muzieklandschap zijn. Het is wel een naam waar je zo aan voorbij loopt, maar eens je de atmosferische elektronica van dit Gentse trio hebt gehoord ben je sowieso verkocht.

Jezelf serieus nemen, ook al sta je met je band nog in je kinderschoenen. Dat is een boodschap die drummer Arne Storme, zanger Thys Storme en gitarist Jasper Dejonckheere maar al te goed begrepen hebben.

De songs zijn voorzien van professioneel opgenomen videoclips en ook de productie van de tot nu toe vier uitgebrachte songs klinkt puntgaaf.

Muzikaal kun je Onset onderbrengen in dansbare elektronica dat omringd wordt door doordringende melancholie. Mits wat goede wil hoor je er door de soms zwaarmoedige synths zelfs de waanhoop van de 80’s in zonder uit het oog te verliezen dat muziek vooral een troost moet zijn.

Vier songs maken alsnog de lente niet, maar zeggen wel al meer dan genoeg dat Onset één van de bands is die het in de toekomst wel eens zeer ver zouden kunnen schoppen.

Didier Becu

De zomervakantie is begonnen en geen betere manier om die in te zetten dan met een nieuwe vi.be-tip uiteraard. Deze keer geraakten we onder de indruk van Slow Lee, het alt-pop project van Korneel Muylle.

‘What have they done?’ is een rijk gearrangeerd nummer met een Amerikaanse vibe, versterkt door het rijke timbre van Muylle. Als er dan ook nog is een catchy gitaarrifje in zit, heb je gewoon een heel sterk nummer geschreven.

‘Hold me back’ klinkt poppy en doet wat denken aan Ben Howard en consoorten, zonder gelukkig in de val der meligheid te trappen. In ‘I Want You’ haalt Slow Lee het tempo wat naar beneden zonder dat het saai wordt. Het minimalistische arrangement ondersteunt de boeiende vocals en zorgt er zo voor dat de luisteraar bij de les wordt gehouden.

‘Bad Places’ tapt dan weer uit een ander vaatje, namelijk uit dat van energieke countryfolk. ‘What if there is nothing’ wordt gered door een bloedmooi gitaarlijntje die na een seconde of een 35 het nummer weg van de singersongwriterclichés houdt.

Slow Lee weet in elk nummer wel een aantal spitsvondigheden te steken die de band onderscheidt van het overaanbod aan singer-songwriters. Nummers maken die geloofwaardig genoeg klinken om te raken zonder melig of al te zoet te worden, het is een kunst die Korneel Muylle uitstekend beheerst.

De eerste van de maand en dus weer een nieuwe vi.be-tip. Deze keer kozen we voor Bombataz, een Brusselse band die van eclecticisme graag een nationale sport zou maken.

Bombataz zou namelijk los het goud wegkapen want het aantal genres dat we in de rijke sound van de band horen, is niet op een hand te tellen. Een streep funk, een spat synthpop, dropje dance, een portie jazz, likje disco, wat glitch-geluidjes erdoor en hier en daar een Afrikaanse groove.

Waar 'Day & Nite' nog poppy begint, ontaardt het nummer na een minuut of 3 in een geniaal stukje freejazz met een hoofdrol voor drummer Casper Van De Velde (bekend van SCHNTZL en In Een Discotheek) om op het einde eerde de loungy sfeertjes op te zoeken. Indrukwekkend.

'Belly Button' is dan weer verdomd catchy en slingert heen en weer tussen toegankelijke synthpop en experimentele elektro à la LCD Soundsystem.

En er is meer: 'Pitbull' begint met hondengeblaf (haha), lijkt dan helemaal de 80's-vibes in te duiken, maar landt uiteindelijk in een gitaarsolo (of een synthsolo, wie zal het zeggen) vol ondersteunende bombast. Laatste poëtische lyrics: ''in je kont''.

Bombataz blinkt evenveel uit in virtuositeit als in spelplezier en dus is ook Frank Zappa een referentie.In de nummers zitten ook heel wat details en inventiviteitjes verstopt, ideaal dus voor wie zich niet wil vervelen tijdens het luisteren, zelfs niet na een keer of 6.

Straffe band, waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben.
(Quinten Jacobs)

Oh dear! Nieuwe maand, nieuwe vi.be-tip en dus stellen we deze maand Ho Bear voor, een interstedelijke collaboratie Gent-Kortijk die ons hart met slechts 3 nummers helemaal wist te veroveren.

Lastig te beschrijven wat de nummers van Ho Bear zo goed maakt. Zijn het de catchy gitaartjes uit 'Distance' die geregeld plaats maken voor de goudeerlijke stem van frontman Vincent Coomans? Of de interessante teksten van die laatste? Wellicht een mix van beiden in combinatie met een heerlijk melancholische kopstem uit bijvoorbeeld 'Turn Of Events'.
Ho Bear is niet vies van een dissonant gitaarlijntje hier en daar en dat geeft het geheel een leuke, rauwe touch.

Resultaat zijn nauwkeurig uitgewerkte songs die de luisteraar bij de eerste luisterbeurt meeslepen, maar vooral hun schoonheid openbaren na elke drukjes op 'repeat'. Enig minpuntje: de opnames klinken niet gedreven genoeg en missen de pit die de nummers de nodige punch die u, kritische luisteraar, de volle 4 minuten bij de les kunnen houden.

Qua sound houdt de band het midden tussen Balthazar en Spain, dan weet je dat je goed zit.

Ho Bear bracht onlangs hun debuutep uit ('Patterns'), gemixt door niemand minder dan Michiel De Maeseneer, rechterhand van Jasper Maekelberg en dus aan de knoppen bij onder andere Faces on TV.

Live kan je Ho Bear aan het werk zien op 22 juni in het Bolwerk te Kortrijk en 5 dagen later in de Monk in Brussel.
(Quinten Jacobs)

Ook deze maand werden we weer overspoeld door inzendingen voor onze maandelijkse vi.be tip, maar toen we op Vito stootten, was de keuze snel gemaakt. Vito is het muzikale ei van de 22-jarige Vito Dhaenens en maakt naar eigen zeggen ‘belgicana’.

Vrij accuraat, want wie debuutsingle 'Ever Since I Got This Town' al heeft gehoord, hoort in de gitaartokkel het Belgische neefje van Kurt Vile aan het werk. Maar er is meer! Zo combineert de band indiefolk met elektronische percussie en durft de band het nummer volledig te doen opencrunchen met synths en akoestische percussie zonder zijn zomerse laidback-sfeertje te verliezen.

'Costa Rican Star' drijft op de percussie Jelle Vercruysse (Himalaya Heights, Hulder) en de vocale kwaliteiten van songwriter Dhaenens, terwijl de gitaarsolo subtiel naar Pink Floyd knipoogt.

'Smoking The Night Away' ten slotte had zo van de pen van Ryan Adams kunnen komen en klinkt heerlijk melancholisch. Beetje Ryley Walker hier en daar, een goed paar stembanden, sfeernootjes van Mathias Stal (Maine Coon) en een gezonde dosis pathos; meer hebben wij niet nodig om overtuigd te worden van het potentieel van Vito.

Vito speelt op 22 april in de Charlatan met Pavlove op een avond van Kontzert. Ga dat zien en wees niet verbaasd als het steengoed was.
(Quinten Jacobs)

Iets later dan verwacht, maar ook nu vingen we weer een steengoede, gloednieuwe vi.be tip. Mooneye heet die, al klinkt Mickey Doyle waarschijnlijk bekender in de oren. Het project van de 24-jarige Michiel Libberecht won vorig jaar de Melkrockrally en Jonge Wolven onder die oude naam, maar is nu terug, mét band.

Mooneye’s profiel telt 7 nummers waar hij keer op keer balanceert tussen hapklare folkpop enerzijds en doorleefde authenticiteit anderzijds.

In 'Thinking About Leaving' vertaalt zich dat in een sterke song, First Aid Kit-achtig gearrangeerd. Catchy refreintje, scheutje pathos hier en daar en zeer degelijk paar stembanden, meer is er niet nodig om ons mee te krijgen.

'Time To Move Away From Here' klinkt als een knipoog van Fleet Foxes naar Ennio Morricone, I 'Don’t Believe The Times Have Changed' is dan weer doordrenkt van melancholie. Het ietwat clichématige ‘ooh’-koortje wordt helemaal goedgemaakt door een originele outro, waar een lofi drumcomputer Libberecht de ruimte geeft om zijn kopstem helemaal tot zijn recht te doen komen.

In 'Black River' haalt Mooneye het tempo naar beneden en klinkt de band plots als een poppy versie van Spain. Het sobere drumwerk van Rien Coorevits en de minimalistische baslijn van Stan Holvoet werken uitstekend.

Meest radiovriendelijk is 'This Thing', waar een synthriffje de toon zet voor een meezingbare song die perfect past bij de rest.

Dankzij Libberechts kenmerkend stimtimbre heeft Mooneye een eigen sound opgebouwd, iets dat niet eenvoudig is in een genre als folkpop. Il faut le faire!

Weer de 25e van de maand, dus weer een vi.be-tip! Deze keer is de beurt aan Lighthousing!

Lighthousing makes smooth, sad, sexy music with a beat. Zo omschrijven ze zichzelf en daar is geen letter van gelogen. Lichthousing is een band die langzaam maar zeker aan het groeien is en ons ongetwijfeld nog veel plezier zal bezorgen. Zanger en bezieler Matthijs Vanstaen schrijft de muziek en het merendeel van de teksten. Samen met Lennart Vanstaen (gitaar), Tomas Vink (synthesizer), Jolan Chen (basgitaar), Seydou De Vel (gitaar), Michael-John Joosen (drum) en Stefanie Schaekers (zang) timmeren ze sinds 2014 aan de weg.

Invloeden? Wij gokken op Radiohead en Placebo.

Ondertussen speelden ze reeds voorprogramma’s in Trix en de AB. In oktober brachten ze hun eerste ep ‘Invisual’ uit met daarop 4 knallers van formaat! Van uptempo nummers naar fijngevoelige songs, voor deze zeven Antwerpenaren is het maar een kleine stap. Desondanks hun muziek verschillende richtingen uitgaat, behouden ze steeds hun geheel eigen sound.

Voorlopig staan er geen optredens meer gepland maar kan je alvast genieten van hun prachtige videoclips, check it out! (Bart Van Den Bosch)

De kerstman bracht dit jaar een jong talent van jewelste. We presenteren u Paulien Rondou, alias Catbug, een singer-songwriter (nog niet weglopen!) uit Antwerpen die het klaarspeelde om met de 4 nummers die haar vi.be-profiel rijk is evenveel indruk te maken als Club Brugge vorige week tegen Anderlecht. Wie singer-songwriter hoort, rolt misschien automatisch met de ogen, melige kampvuurmomentjes indachtig. Maar nee, deze keer niet!

Catbug blinkt namelijk uit in originaliteit. Wie als invloeden Sam Amidon en Jesca Hoop (de voormalige nanny van Tom Waits) opgeeft, bewandelt waarschijnlijk de iets spannendere paden dan het doorsnee ‘meisje met de gitaar’. En ja, hoor.

U wilt bewijzen? Waagt u zich dan even aan ‘I Like Cats, I Like Hats’, het eerste nummer op haar profiel. Pure schoonheid verpakt in een song die erg ingetogen begint en zachtjesaan dieper en dieper de melancholie in kruipt via heerlijke samenzang (Rondou zingt haar eigen backings in) en subtiel gitaargetokkel. Ook valt het grote stembereik van de jongedame op, geëtaleerd in ‘Catprince’ (die uithaal halverwege!). De fijne vibrato levert extra punten op en een referentie naar Aldous Harding, al is Catbug vooral Catbug.

De songs van jongedame zijn ragfijn en worden met satijnen tederheid richting oorschelp begeleid. Neem nu ‘Battle Baby’, dat bij een eerste luisterbeurt misschien een beetje naïef aanvoelt maar steeds beter wordt bij elke klik op ‘repeat’.

Voor wie verlangt naar afwisseling, brengt ‘How Then’ soelaas. Een sobere synth ondersteunt het gitaargetokkel en de frêle stem van Catbug doet de rest. Bloedmooi.

Catbug stak vorige week overtuigend de overwinning van De Zes op zak en mag zich daardoor ‘Artist in Residence’ noemen in Trix. Ook speelt ze op 9 of 10 februari op We Are Open, het showcasefestival van datzelfde Trix. Wij zullen er zijn, want deze jongedame heeft talent in overvloed. Tot dan! (Quinten Jacobs)

Hola hola, toen we Cleopatrick hoorden voorbijkomen tijdens een sessie vi.be-tips vangen, wisten we dat we prijs hadden. Wat.een.sound.

Cleopatrick is een Gents-Limburgse muzikale collaboratie die onder de deskundige leiding staat van drummer Dennis Mahieu (Rhinos Are People Too). Dat de band het eigenzinnig aanpakt, is een understatement. Puur instrumentaal, geen banale structuren als een refrein of een strofe, nee, wel geschifte maatsoorten, experimentele hooks en een verwoestende sound.

‘Increase/Reduce’ is bijvoorbeeld zo rijk aan klanken, melodieën en boeiende wendingen dat zelfs STUFF. even met zijn ogen zou knipperen. In ‘Balance’ haalt de band een krat hoekige riffs boven om uiteindelijk te ontaarden in een minutenlang spel van klankjes, oversturing en dynamiek. Zien we daar Gruppo di Pawlowski om het hoekje loeren?

Geniaal is ook ‘Sudden And Destructive’, waar de geest van Slint even wat postrock injecteert, tot na een minuut of drie de band ons helemaal te grazen neemt met een jolig kermisriedeltje. Humor hebben de mannen blijkbaar ook. En hadden we al gezegd dat Cleopatrick eigenzinnig is?

‘Quiet Voice’ klinkt als Mogwai op zijn experimenteelst en blaast ons een laatste keer helemaal weg. Het zijn zo van die songs waar je bij elke luisterbeurt nieuwe dingen ontdekt en zij die daar niet gevoelig aan zijn, kunnen zich nog altijd tegoed doen aan de geweldige groove die bij elke song een stevige fond legt.

Wie nu precies verantwoordelijk is voor deze vernuftigheden? Wel, zowat de hele Rhinos Are People Too-gang. Zowel gitaristen Pieter-Jan Decraene en Guillaume Trotta als bassist Patrick Dubois en drummer Dennis Mahieu zitten zowel bij de Rhinos als bij het balsturige broertje ervan. Lekker dwars zijn ze allebei.

Cleopatrick staat op 2 december in de finale van Limbomania met onder andere Fornet. Ga dat zien, voor de wereld hen ontdekt. Damn, wij willen meer! (Quinten Jacobs)

Tijd voor een nieuwe vi.be-tip, dachten we zo. En wanneer we op Six Hands botsten, was de keuze snel gemaakt. Dit trio uit Hechtel-Eksel won in 2013 de publieksprijs op Limbomania met hun stevige instrumentale rock. Na twee ep’s brachten ze op 13 oktober hun eerste langspeler ‘JXTA’ uit op Fons Records. Het album werd live voorgesteld in de Muziekodroom in Hasselt met Heisa als voorprogramma (op 2 december op ons eigen Luminous Dash festival!). Deze mathrock boysband bestaande uit bassist Toon Vanotterdijk, drummer Stijn Vrijsen en gitarist Joeri Mertens kon ons overtuigen en werd onze zevende vi.be-tip.

Hun nieuwe plaat telt negen nummers waarvan ‘JXTA’, ‘Tic Tac Tactics’, ‘C10H12N20’ en ‘Gap The Mind’ te beluisteren zijn op vi.be.

Dansnummer ‘JXTA’ is wat ons betreft een uiterst aanstekelijke track waar je ongelooflijk goedgezind van wordt. ‘Tic Tac Tactics’ ligt in het verlengde van ‘JXTA’ en gaat verder op het ingeslagen pad van feelgood music waarbij je volledig kan wegdromen, heerlijk! Bij ‘Gap The Mind‘ en ‘C10H12N20’ kan je amper blijven stilzitten en voor je het weet word je volledig meegesleurd door de prachtige melodieën. Dit is toch een beetje het handelsmerk van Six Hands, de muziek pakt je beet en brengt je ergens naartoe waar het leuk vertoeven is, erg verslavend!

Op zaterdag 28 oktober spelen ze samen met Wouter Dewit, Partisan, Fornet, Slow Crush, The Waltz, Monkey Juice en Opium Heathen op het Waves festival in Maaseik. Allen daarheen!
(Bart Van Den Bosch)

We doken weer eens in de diepe talentvijver die vi.be is en deze keer visten we Barely Autumn.

Barely Autumn is het soloproject van Nico Kennes en bestaat nog maar twee jaar. Op advies van Pascal Deweze (een garantie voor kwaliteit) kwam Kennes er mee naar buiten en besloot hij drummer Bram Vandermotte, bassist Gil Persoons en gitarist/toetsenist Xavier Van Rillaer erbij te halen. Tot dusver een succesverhaal tot en met want Barely Autumn telt al enkele serieuze adelbrieven. Een bloemlezing: support van Sophia in de AB, een plekje in 2 playlists van Spotify en een single die opgepikt werd door De Standaard, Radio 1 en De Morgen.

Die single heet ‘Losing Ground’ en is tevens het eerste nummer van het vi.be-profiel van Barely Autumn. Wat we horen? Pure, authentieke muziek, een aanstekelijk refrein én een coole synth zo halverwege. Een stevige portie Eels ook en dat is helemaal niet erg. Een parel van een song en dat is nog eufemistisch uitgedrukt.

‘All My Heroes Are Dead’ doet denken aan helden die inderdaad jammer genoeg al heen zijn gegaan. De akkoordenprogressie is Elliott Smith-achtig, de vibe is à la Sparklehorse en de zanglijn doet denken aan Neil Young, al is die laatste gelukkig nog alive and kicking. Wederom is het een nummer dat vele intense luisterbeurten waard is. Barely Autumn maakt luister- en duystermuziek en doet dat zo goed dat het moeilijk wordt om niét overtuigd te worden door de songs.

‘Coming Home’ tapt uit een ander vaatje dan de vorige twee tracks en klinkt erg rauw, net als ‘Leave This Place’. Soms intiem, soms uithalend, maar zonder bruut te worden. Eerlijk, dat wel, en indringend. ‘Go Your Way’ heeft nog een Yo La Tengo-touch en is de kers op de taart.

Barely Autumn gaat een mooie toekomst tegemoet. Op 29 september brengt het zijn debuutalbum uit, dat gemasterd werd door John Davis (ja, die van Nick Cave en Led Zeppelin). Producer is Wouter Vlaeminck (Absynthe Minded), nog zo'n naam in de Belgische scene. De albumreleaseshow is in ’t STUK (Leuven), maar ook later dit najaar volgen er nog schitterende optredens met onder andere een show in de AB Club.

De sound van Barely Autumn is perfect voor de herfstige dagen van nu en biedt vertroosting en authenticiteit in een tijd waarin vooral dat laatste zeldzaam is geworden. Laat ons dus artiesten als Barely Autumn koesteren, en dan komt het wel goed, misschien. (Quinten Jacobs)