VI.BE

De finale van De Nieuwe Lichting 2017 was een avond vol emoties. Van muisstil naar stevig heupgewieg, de Ancienne Belgique genoot van een prachtige liveshow. Met dank aan de acht finalisten.

Uiteindelijk werden jullie stemmen bekendgemaakt en kroonden Tamino, The Lighthouse en Kai wén zich tot De Nieuwe Lichting 2017.

De toekomst van de Belgische muziekgeschiedenis is alvast verzekerd!

De kogel is door de kerk, de acht finalisten voor De Nieuwe Lichting 2017 zijn bekend. En nu is het aan jou! Breng jouw stem uit via deze link en beslis mee wie de Belgische muziekgeschiedenis mee kan bepalen.

Galmende sounds, een vleugje The xx, flarden jazzy gitaarsolo’s en de roep van een hoogzwanger rund af en toe. Dat is het concept van Keiko. De blend behoort verrassend genoeg tot het beste van wat we van indie-Vlaanderen al hoorden. Het soloproject van Simon Cools is veelbelovend.

A M A Z U M I, ofwel Zulu Moon, ontbond voor ‘V for Venom’ haar Nepalese duivels en gromt je in het begin van het nummer meteen wakker. Dit is enorm vernieuwende hiphop van eigen bodem. Zeker de scheurende synths bezorgen ons meermaals kippenvel.

Deze Bruggeling mag van geluk spreken dat de broers van Oasis gesplit zijn. Zo ligt de weg voor deze verfrissende doch breekbare Belgrock volledig open. Als je het nummer ‘Time Flies By’ beluistert, besef je inderdaad dat tijd soms te snel gaat. Wij willen meer van deze The Verve-achtige zanglijnen.

De obligate Q aan het einde van zijn artiestennaam doet bij een eerste blik net zoals zijn muziek: het is anders dan de anderen. Ludoviq’s ‘The Reminiscent’ lijkt te starten met een sample van ‘Blackbird’ van The Beatles, maar trekt dan alle registers open en neemt ons mee op nostalgische en loepzuiver gezongen tocht zonder echt hoogtepunt.

Twee broers die zichzelf vergelijken met Chet Faker. Dankzij de muziek communiceren is wat deze twee constant doen. Er wordt gerapt, getrapt en stevig gezongen. Recht voor de raap, en daar kan je toch enkel van houden?

Gewapend met enkel stem en akoestische gitaar weet Robert Weng een soort warm deken te leggen op al wat koud is. De frêle en sierlijke stem van de 21-jarige Gentenaar trekt je mee in zijn kleinste kamertje. Je kan pas naar buiten na 3:25 min.

Deze twee jonge snaken worden onder de beschermende vleugels van Zwartwerk omhooggestuwd. Nu nog steeds op de schoolbanken, maar zowel Bouzzy & Chardy als wij, kijken nu al reikhalzend uit naar wat volgt.

Geef hen nog even B&C worden misschien de nieuwe standaard in de Vlaamse hiphop!

Er is zelden meer dansbare muziek binnengekomen dan de opgewekte pop van WHYES.

Het kwintet uit Antwerpen heeft goed geluisterd naar wat ‘acceptable’ was in de eighties. Funky synths en lustige zanglijntjes wisselen elkaar voortdurend af zonder daarbij in te boeten aan focus.

‘Freedom’ houdt ons scherp. Toch zeker voor 3 minuten en 10 seconden.

Me & The Critters is het alter ego van Jelle Van Troostenberghe. Meestal helemaal alleen. Soms met meer: ‘The Critters’ zijn beestjes die Antwerpen doordringen met een warme gitaartokkels. ‘Me’ is dan ongetwijfeld de fluwelen stem van Jelle.

Mahler laat zich niet van de wijs brengen. De vier jonge twintigers houden een strakke mars aan van begin tot eind ‘Sheria’. Echt muzikaal schilderen doen ze niet, maar stevig in hun schoenen staan ze wel. Een uitgekiemde productie, catchy synths en meezingbaar refreintje als mantra maakt Sheria een sterk popnummer.

Een gitaar, een zachtgevooisde stem en een straffe productie: meer heeft Ward Van de Velde alias Wartaal niet nodig om je even stil te krijgen. Zijn teksten zijn misschien iets stroever dan die van die andere W. Wartaal, maar laten zich zeker goed doorsijpelen. Van echte wartaal is er dus weinig sprake. Integendeel.

Bonzo klinkt misschien wat van voor deze tijd, maar dat is eigenlijk niet meer dan normaal, want alle muziek is opgedragen aan een hondje, overleden eind jaren 90. “Hij was heel lief maar heel lelijk. Het is voor hem dat we het doen.”

Desalniettemin trippen we danig mee op de met spring reverb overladen gitaren van dit Limburgs viertal.

Het grootste backup plan van The Backup Plan bestaat erin alle ergernissen van alledag te bezingen. Het blijft gelukkig allemaal ludiek, en de Rotselarenaren schreeuwen positieve salvo’s van het podium af. Wie dit niet opgewekt en los maakt, moet dringend de volgende yogasessie schrappen en naar een optreden van deze Nederlandstalige rockers komen kijken.

Grauwe met grain doordrongen garagerock. Dat brengen de vier jonge twintigers van Black Leather Jacket zonder enig compromis. Gewoon gaan, moeten ze in hun garage in Essen gedacht hebben. ‘Troublemaker’ is een nummer dat je uit je sokken schiet en je niet meer naar beneden durft laten kijken.

Een rapper van ’t zeetje die rapt over de zee. Ertebrekers zijn niet veraf. Maar JayQ doet meer dan de zee bezingen. ‘Strange, De Zunne en de Zee’ is een nostalgische worp terug naar toen Jordy als 5-jarig ventje met zijn zwembroek op het strand stond én een uitroep van liefde en respect. Een aanstekelijke beat waar zelfs de Thorntonbank van zou meebewegen.

Drum Drum Dance Dance ontsnapt uit de wildernis met gierende hippe punkrock. De ‘humanimals’ uit Antwerpen noemen zich Deer, Panda P. en Donkey Bong en balken menige girfriendfrustraties van zich af in ‘Breaking Bones’. Ze houden naar eigen zeggen heel erg van hun moeders en de drummer is behoorlijk wild van de E-string. Als dat maar goed afloopt.

Het Herentalse powertrio Mister Catfish houdt wel van een snufje epische bluesrock. De typische vierkwartsmaat maakt plaats voor vuriger structuren. Overstuurde vocalen en psychedelische solo’s klieven als een vinnige zaagbaars die eeuwig gezwind over de Kleine Nete springt.