VI.BE

Static Party Poses, zo heet de Gentse band rond de broers De Prez die we maar wat graag even in de kijker zetten. Voor fans van het betere lo-fi-werk, Duystere gedachten en bekraste zielen.

Deze vijfkoppige formatie maakt ambitieuze en goed uitgedachte rammelpop die onder meer doet denken aan de muziek van Grandaddy en Lou Barlow. Daarnaast refereert een nummer als ‘The Lobster’ heel duidelijk aan het werk van wijlen Mark Linkous (Sparklehorse), wellicht de meest prominente invloed voor het vijftal. Het voornaamste uitgangspunt in de muziek van Static Party Poses? Overdaad schaadt.

De groep bracht vorig jaar nog een uitstekende debuut-ep uit die de naam ‘Pawnshop Hi-Fi’ meekreeg en bovendien ook voorzien werd van erg cool artwork. Absoluut het beluisteren waard. (Arne Van Duppen)

Broeierige temperaturen vragen om een geschikte soundtrack. En met Majestic Sun, ons nieuwste Cutting Edge Talent, reiken we je alvast een geschikte kandidaat aan. Of het nu gaat om de withete riffs in ‘The Dicktator’ – geen typfout! – of het tragere beukwerk uit ‘Circo Grande’: deze bende herrieschoppers uit Gent bezorgt je graag een one way ticket naar Palm Desert, California.

Majestic Sun brengt een frisse mix van onder meer stoner- en post-rock, waarin zo’n kleine dertig jaar aan zware gitaarmuziek doorschemert. Kyuss is een prominente invloed, maar ook Tool, Alice In Chains, Slo Burn en – meer recent – Mastodon zijn enkele ronkende namen die het viertal bij ons weet op te roepen. (Arne Van Duppen)

Maak kennis met Goat Boat, een tweekoppige formatie uit Gent die zich graag verdiept in het bricoleren van lo-fi rocknummers, en zich bovendien vanaf heden ons nieuwe Cutting Edge Talent mag noemen.

Voor de betekenis van hun groepsnaam verwijzen we je graag door naar de Facebookpagina van de band. Snel zal duidelijk worden dat Goat Boat niet vies is van een speelse kwinkslag links of rechts. Maar of de muziek dan ook te pruimen valt? Jazeker.

Sommige nummers hebben een aantal luisterbeurten nodig om uit te groeien tot onze favorieten. Zo’n nummers worden beter en beter zonder dat je er zelf erg in hebt. Bij andere weet je het onmiddellijk. Halverwege onze eerste kennismaking met ‘Summer Slacks’ van Capibara konden we al niet wachten tot het afgelopen was om het opnieuw te horen. Liefde op het eerste gehoor.

Het viertal uit Diest bracht begin vorig jaar een eerste demo-ep uit. Drie nummers lang brengen ze rommelige grungerock met refreinen barstensvol energie. The War On Drugs meets Weezer in Jeugdhuis Tijl. ‘Summer Slacks’ is een instant klassieker die niet zou misstaan als soundtrack van een road movie. Het gitaarriedeltje van de climax is massage voor de oren – lichtjes nostalgisch maar zorgeloos.Verdomd verslavend!

Lees ons volledige artikel hier. (Elisabeth Vroonen)

Zeggen dat de festival- en jeugdhuiscultuur in de Kempen nog steeds springlevend is, zou een understatement vanjewelste zijn. Geen wonder dus dat er in zo’n klimaat de laatste decennia duizend-en-één punkrockgroepjes uit de grond werden gestampt, het ene al wat meer memorabel dan het andere. Ook Pas De Chance zet er sinds een goed jaar stevig de beuk in, daar in de aanvankelijk zo Stille Kempen. En dus legden we ons oor even te luisteren op hun vi.be-pagina.

Bij ‘Black Judgement’, bijvoorbeeld. Een nummer waarin Pas De Chance ruwheid en jeugdsentiment probeert in te tomen met een goed oor voor songstructuur en dynamiek. ‘Black Judgement’ doet dan ook enorm denken aan het werk van onder andere The Replacements, wat haast per definitie goed nieuws is. Bovendien lijken ook genregrootheden als Hot Water Music, Jawbreaker, Street Dogs en Social Distortion nooit echt veraf.

Diezelfde gebalde energie horen we terug in ‘This City’, waar te merken valt dat Pas De Chance zich niet voorneemt om baanbrekend werk te verrichten, maar wel garant wil staan voor oerdegelijke, gepassioneerde punkrocknummers die net dat iétsje meer om het lijf hebben. Meteen goed voor een plekje in onze eregalerij van Cutting Edge Talenten. (Arne Van Duppen)

Er broeit iets in het Brusselse, zo blijkt nog maar eens wanneer we kennismaken met de vierkoppige rockformatie Neufchâtel. Met een geluid dat haast even onheilspellend als catcthy klinkt, tracht de band met stoner- en psychedelica-invloeden een zorgvuldig uitgedacht totaalplaatje in elkaar te knutselen.

Een grote rol is daarbij weggelegd voor zanger/gitarist Nelson Beumer, wiens stem meer dan een beetje doet denken aan die van Stephen Dewaele (Soulwax) ten tijde van ‘Leave The Story Untold’ en ‘Much Against Everyone’s Advice’. Dit zowel bij downtempo rockers zoals ‘Mimes’, als bij het spookachtige akoestische nummer ‘Blood’.

Goeie songconstructies, verschroeiend harde passages en een doordachte afwisseling tussen noise en melodie maken van Neufchâtel een groep die een interessant verhaal weet te brengen, zoals we het eerder ook al verteld zagen bij bands als Masters Of Reality of Alice In Chains. Desert rock en grunge, nachtmerries en woestijnzand. En vooral zeer het beluisteren waard. (Arne Van Duppen)

Een degelijke livereputatie, een stel potige songs en één van de beste bandnamen uit de Belgische rockgeschiedenis? Abudhabi VZW lijkt ons een zeer terechte keuze als het nieuwe Cutting Edge Talent van deze maand.

Hoewel de band pas voor het eerst van zich liet horen in 2014, doet hun behoorlijk mooie palmares anders vermoeden. Zo kwam het vijftal vorig jaar nog als winnaar uit de bus van het provinciale muziekconcours Rockvonk, en werden ze meer recent ook geselecteerd voor zowel Humo’s Rock Rally als De Nieuwe Lichting. En dat valt bij het beluisteren van hun nummers dan ook goed te begrijpen.

Onderlinge variatie en kwalitatieve consistentie lijken voor Abudhabi VZW namelijk sleutelbegrippen te zijn. Terwijl we ons bijvoorbeeld tijdens ‘Wednesday’ niet van de indruk kunnen ontdoen dat we naar The Datsuns aan het luisteren zijn, loert in het mooie ‘Talk Later’ Stephen Malkmus van Pavement om de hoek. Soms klinken ze dan weer als Millionaire, vervolgens meer als Wilco. Nu is het rauwe bluesrock, dan een Americana-ballad. Maar belangrijker nog is dat de band erin slaagt om binnen die verschillende formules steeds de aandacht te blijven vasthouden.

Abudhabi VZW is dus een groep die zich graag verdiept in een breder gamma aan genres en stijlen, zonder daarbij aan kwaliteit te moeten inboeten. Daarbij wordt ook steeds een goeie balans gevonden tussen meer radiovriendelijk materiaal en meer gewaagde, technische aangelegenheden. Op die manier heeft de band alvast de nodige bagage mee om heel wat potten te gaan breken. Zeer het checken waard als u het ons vraagt. (Arne Van Duppen)

Goed nieuws voor muziekliefhebbers die hun buik vol hebben van die verdomde aprilse grillen. Vanaf nu haalt u de lentezon namelijk gewoon zelf in huis, en dat met ons Cutting Edge Talent van deze maand: The Lighthouse.

Met een geluid dat schatplichtig is aan dat van onder andere Two Door Cinema Club, Kings Of Convenience, The Wombats en Captain Phoenix, brengt dit Leuvense vijftal pretentieloze, maar ambitieuze indiepop voort die het rechtstreeks op uw dansschoenen – of zatte botten – heeft gemunt.

Eind november vorig jaar dook The Ligthouse voor de opnames van hun debuut-ep ‘Let’s Make A Scene’ de Wisseloord Studios (NL) in met producer Erik van der Horst (Hooverphonic, Anouk, David Garrett …). Het resultaat daarvan verscheen eerder deze maand en kende met de prima eerste single ‘Weather’ – voorzien van een uitstekende videoclip (zie hierboven) – alvast een mooie voorbode. Maar ook prijsbeesten zoals ‘Never Alone’ en ‘Down They Go’ zetten met hun weidse refreinen aan tot heupwiegen, en kunnen vanaf heden dan ook voorgeschreven worden bij een nijpend tekort aan Vitamine D.

Je gelooft ons niet? Goed, maar vraag het voor de zekerheid dan ook nog even na bij de mensen van het prestigieuze Sziget festival in Hongarije, waar The Lighthouse vorige zomer nog een plekje op de affiche kreeg toegewezen. Bovendien werd de band eerder ook zendtijd op het beeldscherm aangereikt, met passages in het programma ‘Fans of Flanders’ en een reclamespot op de zender Acht. Doe er je ding mee, wij smeren ondertussen nog wat zonnecrème bij. (Arne Van Duppen)

Garbage Dreams, zo heet de vierkoppige formatie jonge snaken uit het Antwerpse Kalmthout, die bij deze een terechte plaats krijgt toebedeeld in onze Cutting Edge Talent-eregalerij.

Zelf omschrijven ze hun muziek als een moderne variant van psychpop met invloeden uit de shoegaze en sixtiespop, en dat valt na een kritische luisterbeurt dan ook moeilijk te betwisten. Zo slaan we er bijvoorbeeld ‘The Inevitable Anguish of Living a Brief Life in an Absurd World’ – zijn jullie niet wat te jong voor dat soort existentiële songtitels, kerels? – maar even kort op na, en de duidelijke referenties aan bands als The Radio Dept., The Whitest Boy Alive en uiteraard ook Tame Impala vliegen ons al rond te oren. Dat dat type muziek de laatste jaren weer aan een steile opmars bezig is, moge bij deze nogmaals gebleken zijn.

‘Reflections on a Cloudy Afternoon’ laat dan weer wat Americana-getinte gitaarriedeltjes horen die uitmonden in een netjes opgetrokken wall of sound. Aangenaam luistervoer, deze Garbage Dreams, en bij deze dus zomaar aan u op een presenteerblaadje aangereikt. (Arne Van Duppen)

Juicht gij allen, want daar kom het eerste Cutting Edge Talent van 2016 aangewaaid op een aandoenlijk frisse wind van internationaal klinkende electropop. Aubin is de naam, en u doet er goed aan die te onthouden.

Aubin is het muzikale project rond singer-songwriter Veerle Pollet, die zich kennelijk tot doel gesteld heeft de luisteraar in gelijke mate aan het dansen te krijgen als te ontroeren. Ze wordt op deze nobele missie bijgestaan door Jan Viggria (gitaar) en Toon Van Dionant (drums).

Het kleurrijk klankentapijt dat het drietal met ogenschijnlijk gemak voor ons uitrolt, bevat schakeringen en patronen die we eerder ook al meenden te herkennen in het werk van grootheden zoals Roisin Murphy, Geographer, Feist en Calexico. Niet slecht qua referenties, toch? Aubin slaagt er dan ook in om te blijven boeien doorheen een gevarieerd aanbod van nummers, zonder dat daarbij aan onderlinge coherentie wordt ingeboet. Leg uw oor te luisteren en oordeel dan vooral zelf. En kom ons dan zeggen dat we gelijk hadden. (Arne Van Duppen)

Modern Art, een uiterst fris klinkende popband uit Gent, is onze nieuwste aanwinst in de categorie Cutting Edge Talent. Een prijsbeest, dat kunnen we wel stellen.

Zelf claimt de band beïnvloed te zijn door het werk van grootsmeester Elliot Smith, de catchy grooves van indierockers zoals Phoenix, en ouder materiaal van helden zoals The Zombies. Invloeden die op een heldere manier doorschemeren in hun uitstekende nummers, zonder daarbij aan een geheel eigen karakter en kleur in te boeten. Aan dat lijstje met referenties voegen we zelf ook nog graag ronkende namen als Grandaddy, Wilco of – dichter bij huis – Johnny Berlin toe.

Huracán opereert vanuit Gent en bestaat uit drie Gentenaars en een Antwerpenaar die allemaal mooi zijn gekapt maar met hun muziek toch smerig uit de hoek durven komen. Muziek die door hippe, maar vooral luie recensenten onder de term ‘post-metal’ wordt geposteerd. Wij hebben een hekel aan alle genrebenamingen waar post in voorkomt omdat ze even nietszeggend zijn als een doofstomme non in een slotklooster.

Wat wij vooral horen, is een stevige mix van laaggestemde, gitaargedreven stonermetal die de ene keer gromt als Big Business, de andere keer een grungy groove en melodie kan neerleggen als Alice In Chains of droge riffs uit de mouw schudt zoals Kuyss iedereen in de tijd voordeed. Daarbovenop kletsen ze er hier en daar nog een kwak sludge door om het smerig te houden. Met deze mix zitten ze natuurlijk in een drukbeviste vijver, maar wij denken en horen dat ze nu al een solide basis hebben – eentje uit graniet en gewapend beton – om toch boven dat maaiveld uit te komen.

Ze hebben een ep uit sedert dit voorjaar en stonden al op hetzelfde podium als Elder, The Ocean en Truckfighters. De organisatie van Desertfest Belgium heeft hen dit weekend over het hoofd gezien, maar wij niet: ze mogen hier mooi parkeren in de rubriek ‘Cutting Edge Talent’. Check! (Christophe Vanallemeersch)

“Alternatieve rock met Britpop- en Strokesinvloeden”. Zo omschrijven de jongelui van Fitzgerald zich, een vijfkoppige bende herrieschoppers uit de Westhoek die zich sinds heden ook het nieuwe Cutting Edge Talent mogen noemen.

En inderdaad, bij een eerste luisterbeurt lost de band de verwachtingen waarmee ze ons als goedgelovige parochianen hebben opgezadeld volledig in: het uitstekende ‘The Way Beyond’ lijkt – misschien net iets té – fel op ‘In Transit’ van The Strokes-gitarist Albert Hammond Jr., maar laat verder een band horen die het métier van het songschrijven goed onder de spreekwoordelijke knie lijkt te hebben. Fitzgerald heeft de catchy refreinen, de gestroomlijnde verses en de weloverwogen breaks in huis en strooit ze dan ook vlijtig in het rond.

Ook met ‘Neologic’, het titelnummer van hun debuut-ep, weet het vijftal indruk te maken met een geluid dat doet denken aan bands als Hot Hot Heat, The Libertines, The Cribs en – euhm – The Strokes. Fitzgerald springt nooit echt zuinig om met melodieën, riffs en hooks, maar met een verrassend brassgedeelte halverwege ‘Neologic’ weet de band zich echter wel the onderscheiden van de vele dertien-in-een-dozijn-indiebandjes die Het Vlaamsche Land anno 2015 rijk is.

De heren van Fitzgerald lijken ons het type kerels dat hun uren en laatste centen slijt op zowat alle Date With The Night-feestjes in de Sioux te Gent, om na afloop (en ettelijke Vedett'jes later) voor de 739e keer aan elkaar uit te leggen waarom Blur nu precies beter is dan Oasis, terwijl hun slapeloze kotgenoten tevergeefs op de muren liggen te bonken. En van dat soort kerels, dames en heren, kan er nooit genoeg zijn. (Arne Van Duppen)

“Five Days, menens?” horen we de toegewijde en aandachtig naar nieuw talent speurende muziekliefhebber al zeggen bij het schrijven van dit artikel. Laat ons dan ook maar meteen van wal steken met enkele bedenkingen alvorens we onze loftrompet over de band in kwestie opsteken. Wij van Cutting Edge zullen nooit kunnen claimen dat de jongens van Five Days hun grote doorbraak te danken hebben aan een artikel als dit – daar lijken ons de bronzen medaille in de finale van Humo’s Rock Rally en het winnen van het Vlaams-Brabantse rockconcours Rockvonk grotere kanshebbers voor. En ook hun wekelijkse passages op Studio Brussel met covers die de actualiteit in kaart brachten, zullen hen goed op weg gezet hebben.

Maar wanneer wij bij het doornemen van onze enorme lijst inzendingen plots deze Leuvense parel treffen, zou het oneerbiedig zijn niet nog even een korte bespreking te wijden aan de band. Gewoon, omdat het nu nog even kan. Want dat Five Days groot zal worden, staat in de sterren geschreven. En zoniet daar, dan staat het tenminste toch in dit artikel neergepend. Wat slechts een tweetal jaar geleden begon als het afstudeerproject van bassist Moreno Claes aan de muziekafdeling van de Hogeschool PXL, heeft op korte tijd namelijk zo veel potentieel opgebouwd dat de bom wel moét gaan barsten.

Neem nu ‘Jacks’, bijvoorbeeld. Hoewel de band het zelf een simpel demootje noemt dat ingestuurd kan worden voor muziekwedstrijden, horen wij er één van de beste songs in die de gehele vi.be-database rijk is. Bovendien kan het nummer rechtstreeks doorverwezen worden naar de playlist van eender welk radiostation in België en ver daarbuiten. Ook het uitstekende ‘Pop’ wist in het verleden al menig toeschouwer te bekoren en doet denken aan een soort kruisbestuiving tussen Drake, Foals, Battles en Arctic Monkeys. Of wat je er zelf in hoort, natuurlijk, want wij zeggen ook maar wat.

Pieter, Bert en Moreno van Five Days kunnen in hun prille carrière reeds een mooi palmares voorleggen, waarop enkele coole voorprogramma’s (onder andere dat van Puggy), festivals (Gladiolen, Kneistival …) en zeer recent ook een passage op het – hier komt ’ie – Chengdu International Sister Cities Youth Music Festival in China prijken. Een mooie aanzet dus tot een erg glansrijke toekomst. Geen wonder dat wij reikhalzend uitkijken naar die eerste release. Maakt niet uit of die er komt in de vorm van een single, ep, full album of beperkte oplage van cassette tapes die je bij je Happy Meal krijgt: de hoofdzaak is dat die niet snel genoeg hier kan zijn. (Arne Van Duppen)

Met de doorbraak van STUFF. heeft jazz ook in de Belgische elektronicascene zijn wederoptreden gemaakt. Hoewel de jazzinvloeden bij SeizoensKlanken, een Geels duo met Gilles Helsen aan de knoppen en Freek Vreys op gitaar, minder expliciet aanwezig zijn, bezit de band het soort impulsiviteit die enkel via jazz in de vingers kan kruipen. Het maakt de composities ontwapenend eerlijk.

Was 2014 hun gouden jaar of volgt in 2015 pas echt de doorbraak? Van ons mag Brutus gerust een paar jaren op rij opeisen. Want wat een band, wat een geluid en wat een livereputatie nu al! Ze bestaan nog maar een goed jaar en toch wist het Leuvense trio al 50 podia te veroveren, waaronder eentje op Dour.

“Hun song ‘The Island’ wordt ’s nachts gedraaid op Radio 1” staat in de biografie te lezen. Zelfrelativering in een dromerig jasje gehuld. Het typeert zangeres Chloë Nols, die met haar geesteskindje Leonore de weg plaveit naar een mooie toekomst. Nols zag het maanlicht in Zweedse donkere dagen tijdens enkele opnamesessies in Stockholm met producer Christian Edgren (Stina Nordenstam). Filosofisch tot op het bot, zo kan je Leonore nog het beste omschrijven. De songs worden hoog bezongen en kweken spontaan kippenvel. Haar stem is zo eentje die je niet vlug vergeet, een van haar grootste sterktes! Nols is filosofe van opleiding. Ze leeft van het leven en van de melancholie van het leven. Een visie die ze met gemak doortrekt in Leonore, waarmee ze de grenslijnen van de schaduwvlakte nog dieper lijkt in te kleuren.

De invloeden zijn zowel in literatuur, arthouse/fantasy film als in popmuziek te vinden. Van Karl Ove Knausgard over Lars von Trier tot Sóley en Daughter. Nols is geen onbekende voor Cutting Edge. In 2011 werd ze al bekroond tot ‘Talent van het jaar’ met haar voormalig collectief Chloé And The Lonesome Cowboy. Met Leonore gaat ze nog een stapje verder en lijkt ze nog meer in te zetten op de lichtbevroren sound die haar zo eigen maakt.

Hoewel de band uit Kempense kleigrond is opgetrokken, construeert lohaus een klankenspectrum dat veeleer van een meer internationale allure lijkt te zijn. Sla er bijvoorbeeld het innemende ‘Overwhelm’ maar eens op na. Uit een oneindige kilte leiden percussie en weemoedige keys een stem in die bulkt van de persoonlijkheid en wat doet denken aan die van Joe Newman (Alt-J) – like it or not, guys. Ook op instrumentaal vlak valt er veel te beleven: lohaus laat de nodige ruimte in deze compositie en zweert trouw aan koelbloedige melancholie zoals je die bij Massive Attack wel eens terugziet. Tegelijkertijd huist er ook een duidelijke menselijkheid in ‘Overwhelm’ die de track op zijn beurt weer wat warmte geeft. Fijn werk. Geen wonder dus dat de band met dit nummer geselecteerd werd voor De Nieuwe Lichting 2015.

Inspiratie voor een bandnaam komt duidelijk vanuit alle mogelijke hoeken. Steden, persoonsnamen, ingewikkelde letterwoorden, we zien het allemaal voorbijkomen als we door de inzendingen van onze vi.be-kans bladeren. Het Cutting Edge Talent van deze keer koos voor een astronomische verwijzingen: Midwinter. Het leest zoals ze klinken: een tikkeltje melancholisch, organisch, optimistisch.

Lighthousing bestaat net geen jaar, zo lezen we in hun bio. Het vijftal uit Antwerpen slaagde er op die relatief korte tijd wel al in een bijzondere sound te ontwikkelen. De bizarre clicks en bleeps van ‘In The Name Of God’ roepen samen met de flarden twinkelende gitaar een dreigende sfeer op. Het doet ons denken aan de onderhuidse spanning van ‘Les Revenants’, waarvoor Mogwai ook zo’n onaardse soundtrack schreef dat alleen al de muziek ons ongemakkelijk over de schouder deed kijken. Hier gelukkig nog geen zombies gesignaleerd, enkel goed gedoseerde refreinen en spannende overgangen.

‘Onze naam moet beter bij ons geluid passen.’ We vermoeden dat die vraag enkele jaren geleden tijdens een repetitie van dit Antwerps viertal eens naar boven is gekomen. Ook onder hun vorige naam The Dukes liepen de zaken al goed, maar er ontbrak nog iets. De overgang naar DVKES lijkt dan misschien een vormelijk detail, toch dekt de naam de lading nu zoveel beter. Scherp, strak en een tikkeltje eigenwijs: met hun nieuwe naam doen ze hun nummers alle eer aan.

Damn, dit is goed. Als dat het eerste is wat door ons hoofd schiet wanneer een nummer van een mogelijk Cutting Edge Talent beluisteren, dan is de zoektocht afgelopen. Bij Celestial Wolves is op play klikken als het ontstekingsmechanisme van een bom inschakelen. Zoals het goede postrock betaamt, kan je hier rekenen op een geweldige explosie van geluid. Maar bij deze band weet je alleen niet goed wanneer. En dat is wat Celestial Wolves zo verfrissend maakt: ze weten de luisteraar te verrassen. En weg te blazen met een muur van geluid, dat ook.

Ze beschrijven zichzelf als “indiepop met een zwak voor melodieën”, en wij hebben op onze beurt een zwak voor hun melodieën. De bandleden van Slo brengen fijne pop met scherpe randjes in parels van nummers die je maar niet beu raakt gehoord. Redenen genoeg dus om Slo uit te kiezen als Cutting Edge Talent.

Lees het volledige artikel hier!

Shun Club raakte meteen de juiste snaar met nummers vol onverwachte wendingen en een bijzonder gevarieerd klankenpalet. Wij zijn fan, en dus mag dit vijftal zich het eerste Cutting Edge Talent van 2014 noemen! Lees hier ons volledige artikel over Shun Club.