Elk product heeft een unieke streepjescode. Er wordt in Europa steeds gewerkt met de GS1-streepjescode of kortweg ‘GTIN-13’. Dat is een code van 13 cijfers. Twee cijfers verwijzen naar het land van herkomst, 5, 6 of 7 cijfers naar de identificatie van de fabrikant, respectievelijk 5, 4 of 3 cijfers naar de identificatie van het product en het laatste cijfer is een controlegetal. In de barcode zit ook steeds een start- en stop-code. Hierdoor wordt het “woord” steeds juist gelezen, ongeacht de manier waarop de code gescand wordt. In de VS of in Canada gebruiken ze een ‘GTIN-12’ code (UPC). 

In België en Luxemburg kent het bedrijf GS1 deze codes toe. Als je plant om in de komende jaren verschillende producten uit te brengen, kan het voordelig zijn om lid te worden. Het goedkoopste lidmaatschap kost € 60 euro. Daarmee krijg je een bedrijfsprefix van 11 cijfers.  Je kan op die manier tot 10 releases doen. Let wel op, elk product heeft een andere barcode nodig. Als je zowel op cassette, cd als vinyl wil releasen zal je drie codes nodig hebben. Voor releases in eigen beheer heeft GS1 ook een speciale licentie. In deze regeling word je geen lid, maar betaal je een bijdrage van € 120 per specifieke code. Je kan maximum drie GTIN-13 codes via deze regeling verkrijgen. Wil je meer releasen, dan ben je gebonden aan het gewone systeem. 

Om een GTIN-13 aan te vragen voor CD/vinyl moet je een account aanmaken via registratie en dan het GTIN-13 nummer bestellen. Wie al eerder iets besteld heeft bij GS1 heeft normaal al een dergelijke account en dient in te loggen om via dat account bij te bestellen. In geval van twijfel kan je ze altijd bellen of info@gs1belu.org contacteren. De GTIN-13 code, die je van GS1 krijgt, moet nog worden omgezet naar een streepjescode. Dit kan met bepaalde softwarepakketten, maar normaal gezien zet de firma die je artwork drukt, die GTIN-13 code zelf om in een streepjescode.

Soms hoor je wel eens dat je voor een CD ook een ISBN-nummer kunt aanvragen om zo aan een barcode te geraken. Dat klopt echter niet. ISBN-coders zijn er enkel voor written music zoals de uitgave van een partituur of een bundel met songteksten. Cd’s of vinylplaten kunnen dus enkel een barcode krijgen als die bij GS1 wordt aangevraagd. Verwar de GTIN-13 code ook zeker niet met de ISRC die door beheersvennootschappen wordt gebruikt om tracks te identificeren.

Er bestaan geen regels over waar je de barcode moet plaatsen. Er zijn wel enkele bepalingen wat betreft de grootte. Alle details lees je in deze uitgebreide handleiding over algemene en technische informatie over de GS1-standaarden.

Als je een digitale release plant, zal je meestal ook een barcode nodig hebben. Je kan hiervoor een GTIN-13 code gebruiken, maar als je verschillende songs en albums wil releasen, lopen de kosten hier snel op. Gelukkig bieden aggregators een relatief goedkope dienst aan om voor jou die barcode aan te maken. Dat zal meestal een UPC zijn volgens de Amerikaanse standaarden en dus bestaan uit 12 cijfers. Hou hier zeker rekening mee als je jouw muziek via een aggregator wil distribueren.