VI.BE

In de onderbuik van het Belgische muzieklandschap, waar we eerder al rastalenten als Yadayn, Innerwoud en Monnik tegenkwamen, ontdekken we eenmansformatie Jonas Meersmans (Codasync …) die met ‘Monnift I’ debuteert. Wat een godvergeven talent.

Niet dat we iets tegen de grote namen in de muziekbusiness hebben, maar soms loont het om de voeling met jonge muzikanten naar volle waarde te schatten. In de jazz, maar ook daarbuiten, zijn er immers altijd een hele hoop nieuwe projecten die zich ontplooien. En dan geldt de eenvoudige stelregel: talent komt altijd bovendrijven.

Alleen al het besef dat zeker aan het begin van een muzikale carrière de ambities vaak erg hoog liggen en dat tezelfdertijd de integere authenticiteit er gewoon vanaf druipt. Dat laatste horen we véél liever dan album X waarop artiest Y zich nog maar eens voor de zoveelste keer herhaalt. Vul overigens zelf maar naar believen in.

Meersmans slaagt erin om met een enkele gitaar ons bij de lurven te nemen. Hij tokkelt, fingerpickt en weet met eenvoud en gratie te verbazen. Dit ‘Monnift I’ klinkt rauw, maar bovenal ontzettend puur en onversneden. Je voelt direct aan: dit is écht, dit is the real deal. Een uniek muzikant die met een soms ruw behandelde akoestische gitaar en zijn composities de juiste snaren letterlijk weet te raken.

In een halfuurtje volgen zes tracks elkaar op, eindigend in een weergaloze ‘Eindstrijd’, dat voor de gelegenheid getooid werd met een stemmige vioolpartij van Nikki Verlinden en regen. Die compositie, met zijn dik acht minuten lengte, vormt de eigenlijke climax.

Maar voorafgaand wordt je na een korte introductie uit een muziekdoosje, ‘In’ gedoopt, in de genadeloze wereld van Meermans gedropt, waar onder meer folk, drone en heerlijk donkere fingerpicking elkaar vinden. Zo doet het album wat denken aan het werk van John Fahey, al is dat maar een van de vele muzikale inspiraties. Het donkere, rauwere dronegeluid zou dan weer beïnvloed kunnen zijn door een band als Swans met opperhoofd Michael Gira aan het roer.

Neem het mooie, naar Daniel Bachman verwijzende ‘Coyotes’, waarin een desolate, naar western geurende instrumental passeert. Meersman gaat van intieme gitaartokkels tot ruwe gitaarbehandelingen. Eenvoud, maar van het soort dat direct aanspreekt, zeker als er ook wat deltabluesy gitaarslides tegenaan gegooid worden. Blues is slechts een invalshoek, want ook jazz, minimal en klassieke muziek zijn subtiele invloeden op ‘Monnift I’.

Tijdens het speelse ‘Minglemind’ worden verschillende passages kundig aan elkaar gelast en tijdens ‘Puge Hoggog’ is er een spel met stilte waarin de resonantie van de gitaar goed tot uiting komt. Meersmans weet een uiterst sfeervol eenmansdebuut vol wilde, donkere americana neer te zetten dat uw aandacht méér dan verdient. We zijn alvast razend benieuwd naar de opvolger en hopen snel een van zijn concerten mee te kunnen pikken. (Philippe De Cleen)