VI.BE

Een nieuwe maand, een nieuwe vi.be. We doorploegden de databank en kwamen weer thuis met een aantal artiesten die we hier in the spotlights zetten.

We werden erg gecharmeerd door RAMAN., een jonge Gentenaar die, naar eigen zeggen, eerlijkheid en blues met elkaar mixt. Met ‘Breathe’ (die vocale uithalen!) en ‘Maestoso’ (trage opbouw, straffe gitaarclimax!) heeft hij alvast twee degelijke songs in huis. Simon Raman heeft naast zang- en gitaartalent ook een neus voor goede nummers. Dat bewijst ook zijn keuze voor ‘Big Sky Country’, een nummer van de helaas veel te vroeg gestorven Chris Whitley. Een (h)eerlijke cover die ons naar meer doet verlangen. RAMAN. werd geselecteerd voor Jonge Wolven 2016 en, als we het goed hebben, zit er een fantastische toekomst voor de band aan te komen.

We willen je ook Marta Rosa niet onthouden, waar ook ene Simon Raman aan meewerkt (als drummer). Marta Rosa maakt goed in het oor liggende, bitterzoete jazzpop. Spil van het kwartet is de Milanese Marta Del Grandi, die in Italië studeerde maar hier in België haar jazzstudie kwam afwerken. Ze ontmoette er diverse muzikanten en besloot voor diverse, muziekgerelateerde projecten de wijde wereld (Kathmandu, China, Ecuador) in te trekken. Dat leidde tot ‘Intevertebrates’, een album dat her en der al enige aandacht wist te genereren. Op basis van het handvol songs dat we hoorden, loont het de moeite om de muziek van Marta Rosa verder te ontdekken. Overigens zijn we niet alleen: de band won Concourioso dit jaar en er volgden ook selecties voor De Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally.

En dan is er Abudhabi VZW. De nogal bijzondere groepsnaam trok meteen onze aandacht. Het vijftal uit Steenhuffel hint naar de betere ninetiesgitaarrock (Dinosaur Jr., Pixies …), maar weet vooral te overtuigen met een in eigen beheer opgenomen demo. Die laat vijf nummers lang een groep aan het woord die meer dan aan een jaar werk aan de eigen nummers sleutelde alvorens ze op plaat vast te leggen. Een erg goede zaak, want opener ‘The Devilish Town’ mag dan wel langzaam openbloeien, ze illustreert meteen treffend de sfeervolle en gelaagde genuanceerdheid van het kwintet. Daarmee tekent het voor een glorieuze passage die bol staat van intense lyriek en nostalgische gitaarriffs. In de korte soundscape van ‘Talk Later’ horen we echo’s van ‘Planet Telex’ (Radiohead), al kiest de band op de song een heel andere richting. De song klinkt initieel nog als een katerachtige ochtend in de dichtstbijzijnde bar. We horen allerhande levenswijsheden; een mix van high worden op je eentje en luddevudde. Halfweg brengt de band wat subtiele dreiging (noisy erupties) en bluesy accenten aan. En dan is er de rock-’n-rollpletwals die door het leven gaat als ‘Wednesday’. In twee minuten wijst de band er fijntjes op dat het zijn klassiekers (Rolling Stones, maar even goed een band als Wilco) kent. Na die woeste uitbarsting is er ruimte voor introspectie. Tijdens het dik zeven minuten durende ‘Howlin’’ horen we eerst nog vage echo’s van spelende kinderen terwijl langzaam maar zeker een (goede) song zich ontplooit. Daarmee toont de band dat het ambitie heeft en durft af te wijken van de platgetreden paden. Het onverwachte einde is erg leuk gevonden, maar is naar onze smaak helaas net iets te veel gimmick. De afsluiter van dienst is ‘Ragtown’, een song waarop we diverse invloeden menen te herkennen (PJ Harvey, Queens Of The Stone Age, Millionaire en meer). De band legt hier gelukkig de focus op de song eerder dan op de geluidseffectjes, al vermoeden we dat de groepsleden zich met dit nummer vooral geamuseerd hebben. En dat amusement en speelplezier werkt niet alleen aanstekelijk, want zo zien we in dat Abudhabi VZW niet direct vast te pinnen is op genres en stijlen. Ook hen wacht een aangename toekomst. Met een eerste demo onder de arm zijn ze klaar om diverse podia te bestormen, gezien ook zij eerder al geselecteerd werden voor De Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally. (Philippe De Cleen)