VI.BE

We schrijven anno 2013; helden uit de jaren negentig maken 16 jaar na hun laatste wapenfeit een nieuwe plaat. De helden in kwestie zijn Oblivians. Het punky trio uit Memphis, Tennessee kwam destijds drie albums lang op de proppen met in fuzz gedrenkte, energieke garagekleppers. En toen was er de terugkeer in stijl, die ‘Desperation’ gedoopt werd.

De reden waarom wij deze mini-bio van Greg Cartwright en kompanen bovenhalen, is een jonge band uit Oost-Vlaanderen. Vanaf het moment dat de eerste tonen van Voodooland via de hoofdtelefoon naar onze oorkanalen begeleid worden, grijpt het viertal onze aandacht zelfbewust bij de kraag. Het als volleerde rammelrock vermomde popnummer ‘Our People’ zet aan tot onbeschaamd heen-en-weer bewegen – dansen gaan we het alvast niet noemen.

Op ‘Welcome’, een vals trage oorwurm, bewijst Voodooland een band te die zijn songs kneedt; geen sprake van onsamenhangende delen, maar een kwiek opgebouwd geheel dat gezwind repetitiviteit als een voordeel weet te gebruiken. ‘Our Rules’ is het nummer dat het minst direct blijft plakken, maar geef het wat tijd. Na een vijftal luisterbeurten krijgen wij het gevoel dat we zitten te luisteren naar The Flaming Lips, op voorwaarde dat Wayne Coyne een volbloed punker was.