VI.BE

Een goede groepsnaam is soms een belangrijk element om de aandacht te trekken. Bij het lezen van “The Girl Who Cried Wolf” werd onze nieuwsgierigheid geprikkeld, en ook de sound bleek op z’n minst interessant te noemen. De innemende stem van Heleen Destuyver bevindt zich ergens tussen die van Dani Klein en Beth Gibbons. En de muziek sluit tot op zekere hoogte ook aan bij Gibbons’ Portishead, maar dit gezelschap is meer dan triphop. Dat merken we al meteen op ‘Ohm’, een voorzichtig opgebouwd nummer dat naar het einde toe ontploft en transformeert in een kletterende jamsessie.

Op ‘Volt’ experimenteert de band met noisy postrock die de hele song als een soort onheilspellende nevel rond Destuyvers stem hangt. Wanneer de jongedame een laatste keer “But the only thing that matters / is that we are not alone” zingt, staat het haar recht op onze armen. De muzikaliteit van deze mensen staat buiten kijf. En ook ‘Shuffle’ weet de spanningsboog zodanig strak te houden dat er geen moment aan verveling gedacht kan worden. Zowel de bas, de gitaar als de intrigerende cello vechten om de aandacht van de luisteraar, terwijl de drums de touwtjes stevig in handen houden.

Het Antwerpse vijftal zorgt voor genoeg afwisseling zonder de coherentie uit het oog te verliezen. We kunnen niet wachten om deze groep aan het werk te zien, bij voorkeur in een kleine zaal. Dan kunnen we over enkele jaren zeggen dat we erbij waren. (Bram Pollers)