VI.BE

Kurt Cobain en Nirvana, deze twee legendes springen spontaan in beeld als ‘Diescene’ en ‘Border’ van The Waltz door onze speakers knallen. ‘Territorial Pissings’ en ‘Breed’ van op ‘Nevermind’ loeren om de hoek. Eerlijk gezegd: de energie maakt ons razend enthousiast. En aangezien dit de derde en de vierde song in de vi.be-player van The Waltz zijn, weten we ook al dat deze rumoerige jonge snaken tot meer in staat zijn.

Opener ‘Charlie Cello’ houdt aanvankelijk het midden tussen een metal-ballad genre ‘Nothing Else Matters’ en de zweverigere variant van progrock, om dan uit te monden in een verwoestende orkaan die ergens meedogenloos over een onhergbergzame streek walst. Het meest verrassend komt The Waltz uit de hoek op ‘Ferocious’. De razernij die door de songtitel gesuggereerd wordt, barst efffectief los na iets meer dan een minuut, wanneer een eigenwijs dansbare ritmesectie wordt aangevuld door de overweldigende zang en de dito gitaarmuur. Een Belgisch anthem à la ‘All My Demons Have Distortion’ van Psycho 44 is in de maak.