VI.BE

De grond in het Hageland leent zich tot fantastische fruit- en wijnteelt, maar laat ons niet vergeten dat het ook een erg vruchtbare plaats is voor rock-’n-roll. The Spacelys zetten die muzikale traditie trots en gestaag voort. Het is duidelijk dat deze – durf ik het zeggen? – veteranen genoeg kaas hebben gegeten van snedige punkrock, met een lokaal wijntje bij natuurlijk. De nummers halen amper de meet van twee minuten, en het fuzzy, distorted geluid van de gitaren lijkt zo van een klassiek Buzzcocks album geplukt. The Spacelys zijn punk as fuck maar vallen niet in het vergane cliché van de ’77 punk. Ze dansen eerder rond op de jaren ’80 tijdlijn tussen de poppy Ramones albums, de intensiteit van de eerste Queers platen en de thematische schwung van een Sham 69. Hun eerste ep kwam dit jaar uit, werd getiteld ‘It’s Here! It’s There! It’s Every-fucking-where!’ (een ambitieuze keuze!) en is een premium voorbeeld van “dad punk”. Daar wordt niets slecht mee bedoeld, maar laat ons eerlijk zijn: ‘Sunday Cartoons’ toont het beeld van de zondagse huisvader met de kinderen voor de tv, en ‘What Ya Gonna Do’ weerspiegelt de ergernissen van de doorsnee belastingbetaler. Daarbovenop werd de lay-out van hun ep, gelimiteerd tot 100 stuks, verzorgd door de kinderen van de bandleden. Dat is DIY van een ongekend niveau. Veel meer “vaderschapspunk” moet het niet worden, genesteld in hun wilde jaren maar uitgegroeid tot een band met een hoog bewustzijn en – durf ik het zeggen? – verantwoordelijkheidszin. Al zijn de speelsheid en het kinderlijk enthousiasme ook nooit ver te zoeken. Het doet veel plezier om deze kerels te horen spelen, hun passie terug te zien vinden in punkrock en niet toe te geven aan leeftijd of enige soort van generatiekloof. De verhalen over vroeger moet je er dan maar bij pakken. (Karel Geuens)