VI.BE

We leerden Harĕhaas kennen in het voorprogramma van de Amerikaanse band Rivulets tijdens een huiskamerconcertje in Moerbeke-Waas. De eerste nummers gingen een beetje aan ons voorbij tot de bliksem insloeg bij het nummer ‘Ghost W. Hire’. Een week later viel de ep ‘Mouth and Marrow’ van dit eenmansproject in de bus.

Harĕhaas is het soloproject van Petrovitsj Mys, een jongeman die ooit nog bij Hickory Falls speelde en met Pauwel De Meyer zelfs al eens op het dak van onze werkplek een videoclip opnam, maar die laatste zei de psychfolk vaarwel om zich op zijn nieuwe band Monster Youth te werpen terwijl Mys zelf ondertussen naar de VS was verkast om daar een jaar te wonen.

Daar kreeg hij van zijn vriendin een Harmony-gitaar uit 1952 die zij op haar beurt acht jaar eerder had gekregen van een oude hippie die er naar eigen zeggen “niet meer mee overeen kwam”. De gitaar had drie nylonsnaren, twee ijzeren en een flatwound. Ze klonk zo eigenzinnig dat Mys er meer op speelde dan op de gitaar die hij uit België meebracht en hij liet de snaren tot op heden nooit vervangen.

Het is op die gitaar dat hij ‘Ghost W. Hire’ speelt, een donker verhaal over de hoogmoed van de mens. Doordat de gitaar niet enkel metalen snaren heeft, kan ze enkel versterkt worden door er een microotje aan te bevestigen. Dat doet Mys met een simpele elastiek. Door hetzelfde microfoontje fluit hij ook nog eens een weemoedige melodie en zowel gitaar, zang als gefluit passeert eerst een oude cassetterecorder vooraleer opgenomen te worden. Het geheel klinkt heel bevreemdend, maar tegelijk betoverend. Het is van het mooiste wat we in 2015 live hoorden.

En dat we die avond in Moerbeke eigenlijk te moe waren om van de eerste nummers te genieten, bleek bij het herbeluisteren van de andere nummers. ‘Mouth And Marrow’ start heel sterk met ‘Perú’, een delicate parel met simpele maar effectieve percussie en zeer doorleefd zingen, en op het intens poëtische ‘Sweatheart’ (jawel) hoor je zowaar de huisvogel meefluiten.

‘Child’ is een mooie ode aan de onschuld, iets waaraan Mys zich aan lijkt vast te klampen, getuige daarvan ook het naïeve ‘Little Rabbits’ en het bittere ‘Moon’ waarin hij de strijd bezingt met iemand die hem wou kwetsen, maar die hem er uiteindelijk toe bracht om te gaan schrijven.

Harĕhaas een ongepolijste diamant noemen is een te makkelijk cliché. We verdenken Mys er trouwens van zijn nummers met opzet met zoveel ruis en echo op te nemen. Hij creëert er een mistige, maar aangename sfeer mee zonder in de val van de gimmick te trappen.

Naar verluidt bracht Damien Jurado Mys er toe dat hij het solo durfde proberen. Wel, hij klinkt alvast even authentiek. (Marc Alenus)