VI.BE

Met een frontman die al jaren de beste The Cure-coverband aanvoert en een gitarist die het mooie weer maakt bij Perverted By Language, is het geen verrassing dat A Slice Of Life klinkt alsof de beste bands uit de donkere jaren tachtig de handen in elkaar sloegen en vijf nieuwe songs op een ep zwierden.

We horen door de zang van Dirk Vreys uiteraard The Cure ten tijde van ‘Seventeen Seconds’ en ‘Faith’, maar evengoed Joy Division, Virgin Prunes en Clan Of Xymox, terwijl aan het eind met ‘Restless Gods’, ook Sisters Of Mercy aan de dis aanschuiven. In feite komen zoveel invloeden samen dat het toch weer nooit een kopie wordt.

De tekst van openingstrack ‘Panic Attack’ werd duidelijk geschreven in een periode waarin frontman Vreys het bezoek kreeg van enkele psychische kwelgeesten. De donkere, claustrofobische, muzikale sfeer, die Guy Wilssens rond de tekst weefde, past als een latex handschoen en samen verslaan ze de demonen op hun eigen terrein.

De opener wordt gevolgd door het met hartenpijn doordrongen liefdeslied ‘Sorrow’ en katapulteert ons terug naar de tijd dat we met de rug tegen de muur van de AvantGarde naar het mooiste gothic meisje in de menigte gluurden, maar snel verlegen naar de schoenpunten blikten, als ze terugkeek.

‘Feel Like Crazy’ stuurt ons dan weer de dansvloer op met zijn uptempo beat en zijn verleidelijke synths, maar al gauw vertroebelen donkere nachtmerries de sfeer opnieuw in ‘Marionette’ en kruipen we weer diep in onze grijze, loden jas.

Dat A Slice Of Life niets nieuws doet op deze ep, is niet belangrijk. Wie op zulke overtuigende wijze de postpunk uit de jaren tachtig terug tot leven brengt, heeft deze periode bewust beleefd ofwel er zich heel lang in ondergedompeld. Of allebei natuurlijk. Het verrast ons alvast geenszins dat A Slice Of Life volgend jaar op W-Festival mag spelen.