VI.BE

Tijd voor alweer een frisse duik in het vi.be-archief. Daar vinden we deze keer Steiger terug, een jong jazztrio uit het Gentse dat met een eerste ep debuteert. Steiger bestaat uit Gilles Vandecaveye op piano, Kobe Boon op (contra)bas en Simon Raman op drums. De band ontstond op het conservatorium in Gent. Hen louter afrekenen als een pianotrio zou onterecht zijn, gezien elk bandlid evenveel bijdraagt aan het groepsgeheel.

Op hun eerste ep, in wezen een begeleiding bij de concertreeks die de band momenteel aan het afwerken is, is een jong en eigenzinnig jazztrio in de weer. Het eerste wat aan hun ep opvalt is het bijzonder fraaie artwork, met dank aan Cecilia Valagussa.

In een klein halfuurtje weet Steiger erg te bekoren en toont het van meet af aan internationale ambitie. Zo vonden de opnames van deze ep in Denemarken plaats. Het trio heeft weinig op met deze of gene muzikale invloeden en brouwt een jazzy mengsel van eigen fabrikaat dat enkel maar als Steiger te beschrijven is. Ze doen volstrekt hun eigen zin, laten zich niet leiden door hypes en trends en doen dat erg goed.

Ze zijn nog erg jong en zoekend, maar wat ze nu al laten horen, is erg de moeite. Ontluikend talent, we hebben er een zwak voor, mijnheer. En net zoals elke beginnende band is het vanzelfsprekend zoeken naar financiële impulsen en speelmogelijkheden. Aan motivatie zal het gezien hun stevig uitdijende concertagenda (met o.a. optredens op Theater Aan Zee) in ieder geval niet gelegen hebben.

Tijdens opener ‘Struikelgevaar’ voelen we een band die initieel lijkt vast te houden aan klassiekere jazzmotieven, maar daar probleemloos van durft afwijken en meteen erg spannende paden wil verkennen. Bijzonder geslaagd. Het nummer weet meteen de aandacht van de luisteraar te trekken, zoals het hoort. De collectieve energie bruist en het trio speelt met allerlei genres en invloeden.

Het heerlijk uitwaaierende ‘Magnetic Horse’ is dan weer heel andere koek. Tergend traag gespeelde pianonoten, maar bijzonder trefzeker weet het – dankzij de inventiviteit van Boon die deze keer de strijkstok hanteert en Raman die zachtjes zijn cymbalen bekrast – een volstrekt andere feel en emotie weer te geven. Gaandeweg wint het nummer enorm aan intensiteit. Het trio speelt overigens op een erg vrije en dynamische manier waarbij iedere speler de ruimte heeft voor eigen inbreng.

Fijn ook om te merken dat deze professionele bende voluit voor eigen composities gaat. Geen covers of bewerkingen, al treffen we in de muziek wel enkele herkenningspunten aan. ‘Dwaallicht’ bijvoorbeeld zou kunnen refereren naar het boek van Elsschot, maar de intense lyriek van het desbetreffende nummer is al evenmin te versmaden. Het nummer wekt een nachtelijke, door kaarslicht begeleid sfeertje op.

‘Konec Hry’ betekent in het Tsjechisch iets als ‘game over’. Op een hortend en stotend ritme tracht Steiger hier te experimenteren met songstructuren. Het levert een boeiend resultaat op, hetgeen nogmaals illustreert hoe dit trio zijn songs vanuit speeldrift songs weet te boetseren.

En dan rest er nog de afsluiter ‘De Herfst Is Een Schijtseizoen’. Punten alleen al voor de geweldige songtitel, maar het nummer in kwestie mag er zeker ook wezen. De luisteraar voelt ook aan hoe dit trio in een handvol nummers al zeer kundig diverse emoties weet te bespelen. En het leuke is dat het beste er ongetwijfeld nog aan zit te komen.

Ergens in het najaar hoopt de band via crowdfunding een full album te kunnen presenteren. Een album waar we nu al, op basis van deze ep, nauwelijks op kunnen wachten. Net als De Beren Gieren (recent nog op Gent Jazz te zien) is dit een band om in de gaten te houden. We wensen hen alvast een erg succesvolle toekomst. (Philippe De Cleen)