Toen in de derde kleuterklas alle grootouders op bezoek kwamen, legde de leerkracht uit - terwijl de kinderen met hun vinger voor hun mond muisstil waren - dat er snellere en tragere kindjes zijn. Wel, toen schoot mijn vinger pijlsnel in de lucht. Mijn grootouders achteraan in de klas natuurlijk apetrots op mijn snelheid en aandachtigheid. “Ja, Ramses?”, zei juffrouw An. “Ik ben een trage eh?”, vroeg ik.

Ik was gekend voor mijn korte aandachtsspanne, mijn dromerigheid. Een mijmeraar avant la lettre als het ware. Ik zat nog op Myspace toen het een sociaal kerkhof was geworden en iedereen op Facebook vertoefde. Ik heb 4 jaar een smartphone en 1 jaar Instagram, en vorige week maakte ik mijn eerste Spotifyplaylist. En nu lees ik over TikTok op VI.BE. Ik word donderdag 30, lees dat TikTok toch wel voor jong en oud is, en denk terug aan de sneer die ik in mijn eerste mijmering gaf waarin ik TikTok verweet inhoudsloos te zijn. Maar het was één zinnetje in dat artikel dat ik las en mij aan het mijmeren zette:

“Meer en meer artiesten — soundcloudrappers, grote popartiesten maar evengoed independents — beginnen tegenwoordig hooks van 15 seconden te testen op TikTok.”

En plots dacht ik aan Freddie Keppard, die begin vorige eeuw met een zakdoek over zijn vingers cornet speelde om maar niet gekopieerd te worden en eigenlijk ook vrij laat pas opnames is gaan maken. En dat die opnames door de beperkte technologie toen maar 3 minuten en 30 seconden konden zijn, waardoor een chorus waardevoller werd en er in plaats van 8 coupletten maar 2 werden opgenomen. En hoe dat dan de manier waarop wij naar muziek zijn gaan luisteren, heeft beïnvloed en veranderd, waardoor we een eeuw later nog steeds naar de radio luisteren met een aandachtsspanne van om en bij de 3 minuten en 30 seconden. En uiteindelijk dacht ik dan plots aan hoe dat nu, na een eeuw, misschien toch ook onder druk staat.

Ik merk bij mezelf — met mijn korte aandachtsspanne — dat ik alvorens een artikel te lezen, naar het einde scroll om te weten hoeveel het lezen van mijn tijd zal nemen. Terwijl we letterlijk uren scrollen. U heeft nu met dit tekstje misschien ook tot het einde gescrold om zeker te zijn of u wel verder zou lezen. Op Instagram moet je na een paar seconden op een knop duwen om “te blijven kijken” naar een filmpje dat je al aan het kijken bent. Nummers worden vooruitgespoeld, voor de bridge begint gaan mensen al naar het volgende. Voor albums hebben we al lang geen tijd meer, zet dat ene nummer maar gewoon in die playlist. Dan is de 15-secondenregel van TikTok eigenlijk een heel logische ontwikkeling in die scrollcultuur.

Ik dacht aan Freddie Keppard, omdat die man misschien niet flexibel genoeg was in zijn tijd. Hij speelde dus met een zakdoek over zijn hand om niet gekopieerd te worden, en wees een platendeal af waardoor de eerste jazzplaat niet op zijn naam is verschenen, maar op die van de volledig witte The Original Dixieland Jazz Band. Wellicht zullen er in die tijd nog conservatievelingen die ongelofelijke muziek maakten, gezegd hebben dat ze hun muzikale boog niet in 3 minuten en 30 seconden konden of wilden vatten, omdat dat vijfde couplet toch wel erg belangrijk is en daardoor niet wouden meegaan in de rage om muziek op een geluidsdrager te zetten en nu in de vergetelheid zijn gesukkeld. Ben ik dan al conservatief en ouderwets op de vooravond van mijn dertigste omdat ik niet in hooks van 15 seconden denk of op TikTok zit, en zou ik niet beter als een kip zonder kop meegaan met mijn tijd?

Ik dacht dit alles terwijl ik naar huis reed van Tongeren naar Gent, in het donker over de Romeinse weg, in de regen en met de eerste tekenen van storm Odette. Ik probeerde de radio aan te krijgen in de auto die ik leende van Elias, de drummer van Hypochristmutreefuzz en Nordmann. Hij had speciaal voor mij de nieuwe CD van Nordmann klaar gezet, zodat ik eens kon luisteren, wat ik ook in het heengaan naar Tongeren had gedaan. Ik probeerde nu de radio op te zetten, maar daar slaagde ik niet in. Dus luisterde ik in de plaats daarvan nog 2,5 keer naar ‘In Velvet’ van Nordmann. Terwijl ik, in het donker deinend over die Romeinse weg, nadacht over TikTokhooks van 15 seconden, luisterde ik naar een zeldzaam album dat echt een album is. Eentje met een begin en een eind, die de tijd neemt om al zijn toetsen prijs te geven, zoals bij een goed glas wijn dat zich opent bij aanraking van wat lucht. ‘In Velvet’ deed mij in de trage rit naar huis verblijden en verstillen. Het werd een meditatieve trip die me deed verglijden in een lynchiaanse film. Bijna thuis concludeerde ik: “fuck die hooks”.

Beluister hieronder ‘In Velvet’ van Nordmann.