Je hebt drie grote labels – de zogenaamde majors (Universal, Warner en Sony) – die samen zowat 80% van de markt in handen hebben. Deze labels zijn meestal onderdeel van grote entertainmentconcerns, met bijvoorbeeld ook activiteiten in de filmindustrie. Kenmerkend voor deze giganten is dat ze heel de keten van muziekproductie in handen hebben, van het tekenen van een artiest tot de distributie. Doordat ze vaak afdelingen in verschillende landen hebben, kunnen ze ook op internationaal niveau opereren. De schaal van deze ondernemingen heeft vanzelfsprekend enkele voordelen op het gebied van bereik en pure mankracht die kan ingeschakeld worden. Tegelijkertijd wordt hen soms verweten dat ze erg op safe spelen door alleen populaire acts te tekenen en dat ze minder voeling hebben met de laatste nieuwe hipstergenres. 

Langs de andere kant van het spectrum heb je de independents (indies of onafhankelijke platenfirma’s), deze labels zijn vaak gespecialiseerd in een bepaald genre of niche, opereren op kleinere schaal en moeten vaak ook samenwerken met andere partners om bijvoorbeeld de distributie van hun muziek te doen. Het voordeel van een indie-label is dat ze vaak dichter bij de artiest staan, het is allemaal wat minder rigide en ze zijn soms sneller bereid om vanuit een zeker buikgevoel te handelen en meer ‘risicovolle acts’ te tekenen. Kleinere onafhankelijke labels ontbreken misschien de grote machine om je carrière op korte termijn te lanceren, maar daartegenover staat vaak meer authenticiteit en geloofwaardigheid. Binnen de verschillende acts onderling op een indie label en tussen de artiest en het label heerst er ook vaak een familiegevoel. Sommige independents werken wel nauw samen met een major, waarbij succesvolle artiesten op termijn kunnen doorstromen naar het ‘moederlabel’. 

Of je het best op je plaats zit bij een major of een indie hangt af van verschillende zaken. Eerst en vooral van de muziek die je maakt. Met specifieke genres als hardcore, ska, hiphop, enzovoort ga je eerder terechtkomen bij een indie die vooral in zo’n niche werkzaam is. De majors staan dan weer vooral bekend voor radiovriendelijke pop- en rockmuziek. Verder hangt het vooral af van je eigen wensen, welke aanpak verkies je, hoeveel wil je uit handen geven, wil je voor full-out commercieel gaan of vertoef je liever in een hippe undergroundscene, enzovoort.

Lange tijd was het vanzelfsprekend om je carrière eerst in eigen land uit te bouwen en vervolgens stap voor stap het buitenland te veroveren. Slechts een moedige enkeling ging zijn heil meteen op een ander zoeken. Deze strategie is nog steeds de gangbare praktijk, maar nu landsgrenzen op alle vlakken beginnen te vervagen – zeker met wereldwijde digitale distributieplatformen – is het soms logischer om aansluiting te zoeken bij een bepaald label volgens andere criteria. Sommige muziekscenes zijn nu eenmaal geconcentreerd in steden buiten België (London, Berlijn, etc.) en als je een internationale carrière op het oog hebt, kan het efficiënter zijn om je pijlen meteen op de belangrijke spelers in het buitenland te richten en vandaar je activiteiten te ontplooien.