Vannacht ben ik gaan wandelen. Ik kon niet slapen. In de tunnel die onder de Ring loopt kwam ik Gebroken Veer tegen. Struikelde over hem, moet ik zeggen, want de oude man lag in een donker hoekje, tussen lege bierblikjes en warenhuiszakken. Hij was ooit, in een ver verleden, opperhoofd geweest van een stam, ergens op de prairie. Maar na een brutale machtsgreep werd hij verstoten. Sindsdien was hij aan de drank. Hij stonk naar bizonballen en zijn huid leek wel een versleten wigwam. 'Godverdomme, riep ik in het Vlaams, kan je niet zien waar je ligt!'. Waarop Gebroken Veer recht sprong, kwiek als een bergleeuw, en me bij de kraag vatte. 'Jij gitaar! Moeten vinden drummer! Bong bong! Jij duidelijk?'. Waarop hij tegen de grond sloeg en voor dood bleef liggen. 'Waarachtig,' prevelde ik verschrikt maar ook opgewonden, 'een profetie!'.
Terug thuis gooide ik me op bed en sliep de slaap der onschuldigen. Toen ik wakker werd kneep ik mezelf in de wang. Had ik gedroomd? Was die Gebroken Veer wel echt? Of een verzinsel van mijn verbeelding...