VI.BE

Yokan

Yokan is een dik, gegeleerd Japans dessert gemaakt van rode bonenpasta, agar en suiker. Yokan is ook een band.

- Publiekswinnaar Humo's Rock Rally 2020

- Selectie Sound Track 2019

- Studiotijdwinnaar Maanrockrally 2018

- Publiekswinnaar Student Rock Rally 2018

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

De Standaard:

Yokan haalde zijn naam bij een Japans dessert, en ook de muziek van de Gentenaren klonk zoet in de oren. Wat popproducer Mark Ronson al deed met britpop voor zijn coverplaat Version, deed dit vijftal met synthfunk. Zanger Tibor Pokuta plooide zich dubbel om zijn hoogste falset uit zijn longen te persen, en voor de afsluiter ‘Something new’ werd er een driekoppige blazerssectie op het podium gehaald. Het was geen verrassing dat dit hen aan het eind van de avond de publieksprijs opleverde.

Musiczine:

De openingstrack is meteen de sterkste van deze EP. “Mess With Me” is een stevige, ietwat agressieve urban synth/gitaarrocker waarvan de songopbouw en de lyrics ook overeind zouden blijven in een blues- of hardrockjasje. Op de andere songs horen we eerder een band op het kruispunt van High Hi, Warhaus en Jamiroquai. “Toxic” heeft de meest uitgesproken sweet Jamiroquai-vibe. “Best Served Cold” drijft op hoekige synth-funk.

“Don’t Mind To” is voor mij één van de interessantste songs, met doorwrochte lyrics en ritmes. Hier zitten de laagjes heel juist op elkaar. Ook op “Strangers Again” is het bluesy urban hartzeer bijna tastbaar. Yokan heeft met ‘Koi No Yokan’ een uitdagende EP uit. Geen hapklare brok, wel gelaagde, broeierige urban poprock die zeker zijn weg zal vinden naar een breed publiek.

Frontview Magazine:

Door haar unieke sound valt deze EP niet te plaatsen binnen de contouren van een bepaald genre, maar laat dit je niet tegenhouden om vanaf de eerste ontmoeting onvermijdelijk verliefd te worden op ‘Koi No Yokan’.

Luminous Dash:

Stangers Again is het derde en tevens laatste voorproefje uit de nieuwe ep. Het onderwerp van het nummer is niet echt origineel, de liefde…, maar het geluid is dat wel en klinkt heel straf. De single klinkt vrij krachtig en aanstekelijk dankzij avontuurlijk synth-geluiden, smerige gitaren en Tibor Pokuta die met veel overtuiging zijn tekst in het nummer gooit.

Humo's Rock Rally 2020:

"Het vijftal van Yokan had zich witte pakjes laten aanmeten met de groepsnaam op de rug geborduurd, en hield het ook binnen de songs aangenaam afgelijnd en gestileerd zonder daarbij aan naturel te verliezen. Iemand liet achteraf weten de nerdiness van Hot Chip te hebben gezien, en Klaus had drie degelijke songs gehoord, waarvan er eentje, opener ‘Don’t Wanna Be Insane’, zo op de radio kan."