VI.BE

Ik dacht van mezelf tot vandaag dat ik gek was van muziek en dat ik ondanks mijn conformistische uiterlijk diep vanbinnen altijd een rebel was gebleven. Maar vandaag ontmoette ik een echt vrije geest, iemand die alles ten dienste stelt van datgene waarin hij gelooft: echte, pure muziek zoals ze die zogezegd niet meer maken.

Aanleiding voor de ontmoeting was een recensie van de ep ‘The Merchant’, die ik vorige zomer schreef. Nu het volgende album klaar was om geperst te worden, vroeg Erik Van den Broeck aka The Monotrol Kid zich af wat ik daar van zou vinden.

De vraag overviel me. Waarom viel die eer mij te beurt? Wat zou iemand, die een nummer maakte als Tuscan Moon, zich een moer aantrekken van wat ik van zijn album vond? Die recensie was trouwens verre van mijn beste! Maar ik was gevleid en aanvaardde dus de uitdaging.

Snel probeerde ik nog om een aantal concullega’s (concurrenten / collega’s) uit te nodigen, maar botste op afwijzing, desinteresse, apathie en volle agenda’s. Het zou dus een tête-à-tête worden.

Of toch niet, want Erik bracht zijn drummer Philip mee. Diens iPhone werd aan mijn studioboxen gekoppeld en algauw galmden heerlijke Americanaklanken doorheen het huis.

Ondertussen babbelden we wat over het album, over het belang van volgorde van nummers, over waar de plaat werd opgenomen en hoe organisch dat gebeurde. Philip grinnikte al eens als hij een verhaal hoorde dat Erik live ook vertelde, maar er werden ook ontboezemingen gedaan, die zelfs voor hem een verrassing waren.

Het was me algauw duidelijk dat mijn gevoel bij de ep juist zat en dat Erik dat ook wist. Ik had toen al het gevoel dat deze gast “echt” was. En dat bleek ook. Vooral aan het einde van het gesprek. Als de muziek uitgestorven was en de stiltes korter werden.

Uiteraard droomt ook The Monotrol Kid ervan om op een dag ontdekt te worden, maar daarvoor verloochent hij zichzelf niet. Hij speelt muziek voor zichzelf. Soms in kleine huiskamers, soms voor vijfhonderd man. Vooral in Duitsland speelde hij een aantal grotere shows. Maar voor hem blijft het om het even: “Wie voor zichzelf speelt, geeft altijd het volle pond.”

Hij is de patron en de muzikanten zijn blij wanneer ze een laagje kunnen toevoegen aan wat hij componeerde. Hij kiest het genre en schrijft de nummers, soms ook op teksten van zijn vrouw. Hij doet dat omdat dat is wat hij doet, wat hij kan. Niet om de volgende BV te worden.

Terwijl hij al met de klink van de voordeur in zijn hand stond, vertelde ik hem dat ik dolgraag naar een bepaald concert wilde gaan, maar niet kon omwille van professionele verplichtingen (weliswaar na de uren). Hij keekt mij onbegrijpend aan. “Over zoiets twijfel je toch niet? Je kiest altijd voor de muziek.”

Op dat moment begreep ik dat ik niet zo rebels en vrij was als ik wel zou willen. En ik begreep ook vanwaar de twijfel kjwam over wat voor zinnigs ik als knullige recensent-na-de-uren zou kunnen zeggen over een kunstwerk zo puur en sterk als datgene, wat je net hoorde. Maar ik begreep ook wat me zo aantrekt in de muziekwereld, ook al kan ik het zelf niet realiseren: die absolute vrijheid.

En toch overheerst dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik dat gevoel van vrijheid toch even heb mogen ervaren. Dat ik een glimp mocht opvangen van de begeestering van een echte muzikant. En ik weet dat ik de volgende keer mijn gêne opzij zal zetten en voluit zal getuigen van de muziek die me weet te raken, ook al zal dat die arme muzikant het hoofd zot maken en hem nog sterken in de overtuiging dat wat hij doet geweldig is, terwijl ik besef hoeveel platen er per week uitkomen en hoe moeilijk het is om op te vallen in die lawine aan releases.

Ik kan een echte muzikant namelijk niet nog zotter maken van zijn muziek dan hij dat zelf al is. Dat besef bevrijdt me. Ik ben dan toch een beetje vrijer dan twee uur geleden.

Marc Alenus