VI.BE

Zaten ze plots niet meer samen op school, kwamen ze elkaar wel tegen op een plaatselijke punkrock show in hun hometown Melsele. Van samen skaten en straatslijpen tot uren ritmisch met riffs en roffels experimenteren. Vanuit een bijna vanzelfsprekendheid zochten Arno, Jens, Robin en Thomas rond hun mid-20 elkaar muzikaal op. Met een gemeenschappelijke voorliefde voor raggend psychedelisch gitaarwerk stichtten ze SONS; scheuren, kijven, jammen maar vooral veel plezier maken. “Gasten, zouden jullie niet eens meedoen met “De Nieuwe Lichting”?”. Een vraag die werd gesteld, uit nieuwsgierigheid dan maar hunzelf ingeschreven en tot eigen verbazing bij de 60 eind kandidaten geraakt. Hun inzending ‘Ricochet’, een reflectie op de eeuwig piekerende vrijgezel, overtuigde met succes de vakjury en vervolgens het grote publiek. Zo kroonden ze zich mede tot winnaars van ‘De Nieuwe Lichting 2018’. Waar het vuur al stevig aangewakkerd was, zijn ze nu vastbesloten om daarmee elk podium in lichterlaaie te zetten. SONS staat voor driftige, nerveuze garagerock die je vervoert naar dat ene gitzwarte hoekje in je schedel waar je onder een blacklight je beker bier uit elkaar voelt dreunen. Denk aan een Belgisch pakje vuil garagepunkwerk met een stevige kwak Sabbath erop. Steeds verrassend maar toch zo lekker herkenbaar.

(Luminous Dash) Het is vooral SONS die hoge ogen gooit en wel eens de toekomst van de Vlaamse garagerock zou kunnen zijn, of toch minstens de nabije toekomst, want ze werden door Studio Brussel geselecteerd voor De Nieuwe Lichting, het lanceerplatform van onder meer Tamino en Equal Idiots.

Je vraagt je af hoe een band met nog geen 250 likes op Facebook door Studio Brussel wordt opgepikt. Het antwoord is kwaliteit – maar zeker ook een eigen karakteristieke sound, iets wat best moeilijk is bij het genre dat SONS beoefent en waar we tegenwoordig weer mee om de oren worden gekletst.

Hun merk van garagerock heeft het humeur van pretpunk en een arsenaal aan wervelende gitaarsolo’s die uit de jaren tachtig leken te zijn geplukt, zonder evenwel het strakke ritme van de hoofdzakelijk up-tempo nummers te verslappen. Door beide gitaren ten volle te benutten, werd een brede sound opgezet.

We wensen SONS een doorbraak toe, maar wel één die hun eigenheid niet aantast en de zin voor experiment alleen nog zal aanwakkeren. Tot op de festivals? Full live review:

http://luminousdash.com/portfolio-items/sons-barber-rufus-antwerpen-smoutpot-22102017/

(IndieStyle Verse Vangst)

Beetje gitaargeweld ter afwisseling, en dat van een nieuw Antwerps zootje ongeregeld, kortweg SONS gedoopt. Bands als Moar, Double Veterans en Fake Indians toonden al aan dat het garagerockgehalte in het leidingwater ginder aanzienlijk hoog staat de laatste jaren – nogmaals netjes gestaafd door dit viertal. Hun zelfgetitelde ep staat bol van de energetische lofi riffs, fuzzy baslijntjes en rammelende drums. Opener ‘Ricochet’ begeeft zich qua vibe wat richting recente Britse bands als Cabbage en Shame, terwijl zanger Robin hier en daar zelfs vocale allures van Howlin Pelle aanneemt – besef daarbij dat wij niet elke dag met The Hives als referentie gooien.