VI.BE

Rosies hoofd tolt constant rondom elk detail, maar bij haar muziek lijkt het even vanzelf te gaan. De zingende songwriter en Gentse woelwater weerspiegelt haar leed lyrisch, in een urgente zelfontplooiing met gitaar louter als voetnoot.

In een dynamisch samenspel van rauw en brutaal naar stil en kwetsbaar, bazuint ze met al haar kracht hoe tragisch komisch de dagen verstrijken. Een dwangmatig fatalistisch kantje kleurt haar songs 100 procent zwartwit, 0 procent grijs.

Soms doet Rosie denken aan haar moeder, die met eenzelfde je m’en foutisme de hoogte in ging bij de Kortrijkse cultband Midnight Men. Anderen horen in haar beklijvende stem echo’s van Sinéad O’Connor, PJ Harvey of Patti Smith.

Samen met haar driekoppige band gaat Rosie de muren en de mensen om haar heen te lijf, in een confrontatie waarin ze niet alleen het publiek maar ook zichzelf bestrijdt.

‘Zelfs de krakkemikkige demo van ‘Vegan’ kon niet wegsteken dat Rosie Stuart over een zeldzame combinatie beschikt van zelfrelativering, punk attitude en grote klasse.’ (Wannes Cappelle - Het Zesde Metaal)