VI.BE

Hij keek er naar uit om op SOUND/CHECK in AB demofeedback te krijgen maar dat viel door de verhoogde terreurdreiging en de heel spijtige annulatie van het Poppunt-event helaas in het water. Gelukkig is er nog de vi.be-rubriek waarin RifRaf maandelijks een te ontdekken groep/artiest in de spotlights plaatst. Een perfecte manier om de muziek van Michaël Lamiroy (°1991) te signaleren en de Antwerpse zanger/liedjesschrijver (wat een stem!) alsnog een bespreking te bezorgen. Op 5 december stond hij als toetsenist van de psychpopband Tin Fingers in de finale van De Zes in TRIX (het pop- en rocktornooi van Muziekcentrum TRIX). En ook solo komt de multi-instrumentalist (hij speelt ook viool) beslagen op het ijs. Tussen zijn elfde en veertiende was Michaël solist in het kinderkoor van De Vlaamse Opera. Hij leerde zichzelf nadien gitaar spelen, volgt een opleiding sound design en is sinds 2012 is op z’n eentje en met een wisselende bezetting (een full band is in de maak) bezig met een boeiende output van muziekjes die de grenzen van pop, folk en elektronica verkent. Optredens in De Roma (een voorprogramma van The Wood Brothers) en Scheld’apen (is nu Het Bos) lezen mooi op de cv en op 25 december brengt hij naast eigen werk ook enkele covers van Leonard Cohen in Staminee De Living in Heist-Op-Den-Berg. Eerder dit jaar releasete Michaël in eigen beheer een eerste ep via SoundCloud. Een werkstukje dat hij opnam met de hulp van Thomas Jellings (rietblazer, synths), Quinten De Cuyper (elektrische gitaar), Nathan Wouters (contrabas), Niels Van Heertum (eufonium, bugel) én een tape recorder. Het wat aan James Blake verwante synthpop-titelnummer ‘Sundrops’ (“mistig en hoopvol eigentijds”) bleef niet onopgemerkt in De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Michaël laat zich naar eigen zeggen ook beïnvloeden door Billie Holliday, Nick Drake, The Doors, Sam Amidon en Tim Buckley. Tracks als ‘Twilight’ en ‘What’s True’ laten dan weer horen dat Michaël ook raakpunten heeft met de sierlijke arrangementen van And They Spoke In Anthems en de bezwerende passie van Flying Horseman. “Ik heb een filmische kijk op muziek. Ik wil iets moois en eigens creëren waardoor de luisteraar in een verhaal kan kruipen”, aldus Michaël, die de hoop koestert om ook muziek voor theater en film te maken. “Maar eerst een aantal concerten in het voorjaar van 2016 en een tweede ep.” En de grootste droom? “De soundtrack schrijven bij de magische droomwereld van een circus. Ik zeg niet dat mijn nummers zo klinken maar het is toch altijd mijn betrachting om dromerige en betoverende muziek te maken.” Vooral blijven doen, Michaël! (Bram Vermeersch)