VI.BE

‘If everything else fails, call The Last Aid Kids’. Met The Last Aid Kids breit Jimmy Colman een poppy-electro vervolg aan zijn boeiende muzikale queeste. Na een succesvolle periode als Jim Cole (met band) en uitstapjes naar opzwepende old-skool soul en pop/funk, zocht Colman even de solitude op. In de roes van pril vaderschap en een hoofd vol frisse ideeën begon Colman – geïnspireerd door nieuw leven - aan een maandenlange songschrijfsessie. Met een zak vol ideeën, afgewerkte en half uitgewerkte songs trok hij naar Reinhard Vanbergen ( Das Pop, The Happy, ...) die wel brood zag in de weg die Colman op wou. “Ik ken Reinhard al lang en had al eens met hem samengewerkt. De demo’s die hij selecteerde hadden eigenlijk weinig raakvlakken met wat ik doorgaans schrijf voor Jim Cole. Ik wou ze dan ook onder een andere naam releasen. Je zou de vijf nummers gerust kunnen beschouwen als de muzikale inleiding tot een nieuwe en veelbelovende muzikale periode. A fresh start, ja.” Het maakt ’The Boundary Effect’ Iets donkerder dan de songs die we van ‘the happy soulsinger’ gewoon zijn; er zit iets meer eelt op en putten uit een rijk muzikaal verleden én levenservaring. Zeggen dat Colman zijn demonen bezweert op deze EP is een brug te ver, maar hij laat het licht wel uit in de kamer en geeft zijn donkere ik alle ruimte om zijn muzikale klasse te tonen. Een nieuwe wind waarin ons klanken toewaaien die herinneren aan het eind van de jaren 1980, het begin van de jaren 1990, met wat wave-invloeden, early electro, onderliggende soundscapes en violen, wat Aphex-Twins arpeggio’s, wat minimal electronica en een beetje Teddiedrum, afgetopt met Colmans heldere en karakteristieke stem. En, uiteraard, alweer in een knappe productie van Reinhard Vanbergen, die net op de juiste moment de juiste accenten weet te leggen. Vijf songs, vijf keer raak, in het hart, het hoofd en de benen.