VI.BE

Was het nu 70,80 of 90? Voor Joyceful Noise is het eerder een opsomming dan een vraagstelling. Als jongste telg van de band werd Joyce Lemmens geboren tijdens de argeloze jaren 90, maar diep vanbinnen overwintert er een oude ziel met een appreciatie voor de pure en eerlijke songs. Met een stem van een engel en het enthousiasme van een muppet kan ze niets anders dan de aandacht naar zich toe trekken en de gemoederen bespelen, als ware het nylonsnaren op haar akoestische gitaar. En uit hetzelfde decennium én hetzelfde nest komt ook Kaylie Lemmens, die qua podiumpresence én haartooi alle concurrentie ver achter zich laat. Ze vult vocaal feilloos alle leegtes op van Joyce haar adempauzes en brengt vooral een prachtige meerstemmigheid in dit ongewild sexy sextet. Iets verder terug in de tijd nu. Drummer Dennis Smolders en gitarist Bram Molenaers komen dan weer uit de foute jaren 80, iets wat doorschemert in de flanellen kleding van Bram en de stoïcijnse wenkbrauwen van Dennis. Maar deze tijdspanne was muzikaal vernieuwend, en deze 2 heerschappen dragen bijgevolg uiterst creatief bij aan de geluidsarchitectuur die er geschapen wordt rond Joyce haar gitaartokkels en -strelingen. Dennis mept er ritmisch op los en zorgt ervoor dat de kadans krachtig blijft voorstuwen, en Bram bevingert zijn gitaarfretten virtuoos en frivool, gelijktijdig krachtige backings meesturend doorheen zijn microfoon. Laatste halte: De jaren 70 moeten zowat de laatste vestiging zijn geweest van maatschappelijk relevante muziek, en helaas heeft gitarist Bert Derhaeg daar amper 2 maanden van meegekregen, maar toch voelt ook hij zich relevant, en bovendien wekt elk geluidsfragment dat hij uit zijn gitaar puurt een melancholie op naar analoge tijden. Als er een muur van geluid (de befaamde wall of sound dus) gekunsteld moet worden, dan hebben ze hiermee zeker de juiste vakidioot in dienst genomen.

Joyceful Noise dus, en hun eerste werkstuk titelt zichzelf ‘Staring At The Sun’, maar in tegenstelling tot de vervelende vlek die deze bezigheid op het hoornvlies achterlaat, zullen de nummers op hun schijfje eerder liefkozend blijven vastklitten op de oorhaartjes achter het trommelvlies. Statistiek zou kunnen uitwijzen dat - met deze collectieve inspiratie uit 3 decennia- er toch wel iets voor iedereen bij moet zitten.