VI.BE

Michel ‘Goes’ Goessens

‘Goes is een poëet die het onrecht en de tristesse in de wereld om zich heen observeert en op een fijnzinnige wijze weet weer te geven. Nooit choquerend maar steeds raak. Een meesterverteller van wereldklasse.’ Deze quote uit het gerenommeerde Belgische muziekmagazine RifRaf zegt waar het bij Goes allemaal om gaat: het leven van alledag gadeslaan en de essentie gebruiken als inspiratie voor beklijvende songs. Goes is een geboren verteller die zich graag laat wegzakken in de Vlaamse klei en er boeiende verhalen opdelft. Boontje op muziek. Op het eerste gezicht zijn het faits divers, gebeurtenissen die een halve kolom krijgen in de regionale editie van de krant. Wie nauwer luistert, hoort songs met thema’s die ons allemaal aangrijpen en mens maken. Liefde-in-alle-mogelijke-facetten, vriendschap, euforie, werk, verraad, roddel en cliché... Het resultaat is steeds weer herkenning, een lach en soms plaatsvervangende schaamte en gêne. Ongemakkelijk op je stoel schuifelen hoort er nu eenmaal bij, want verbergen we niet allemaal liever de kleine, scherpe kantjes? Goes legt ze bloot, weet ze prachtig te relativeren en danst een wonderbaarlijke solo op het slappe koord tussen drama en humor. De moerstaal is het Sleins (Sleidinge / O-Vl), een dialect dat even muzikaal klinkt als pakweg Engels of Frans. Live zet Goes de luisteraar vaak op het verkeerde been en laat hij lichtvoetige arrangementen botsen met rake (bind)teksten, een contrast dat uitnodigt tot luisteren, met de lach op het gezicht. Palmares

Won met Aardvark de Grensincidenten Kleinkunst Cup - Was NEKKA-finalist Laureaat van “De Kleine Avonden” - Winnaar AB-prijs - Won ooit 15kg VandeMoortele producten op “Gent Talent” - Liet zijn licht schijnen over the Voice of Europe, Mr. Eddy Wally, tijdens diens grote verjaardagsshow in het SPORTPALEIS. - Werd, na betaling van 125 euro, geselecteerd voor Humorologie en behaalde de halve finale. - Deelde podia met tal van artiesten uit binnen - en buitenland - Schrijft sneller songs dan zijn eigen schaduw!

Goes & de Gasten neemt u mee op een tocht door la Flandre profonde met teksten geworteld in de Vlaamse klei. De moerstaal is het Sleins. (Sleidinge / O-Vl). Goessens bewijst dat ‘Sleins’ even muzikaal is als pakweg het Engels en het Frans.

Contact en info 0479 51 47 05 - www.goesendegasten.be goes@goesendegasten.be

Recensie

GOES EN DE GASTEN “OnsKentOns” (Goes En De Gasten)

(4,5*****)

Gelijk vanaf het eerste nummer van “OnsKentOns”, het heerlijk jazzy gebrachte “Gangbang in Destelbergen”, weet je als luisteraar al, dat het weer goed zit op de nieuwe van Michel “Goes” Goessens en z’n Gasten. Als je op samenzweerderige toon wordt meegedeeld waar plaatselijke hengsten zoals de notaris, de pastoor en de boer nogal uitgebreid aan hun trekken komen, verschijnt meteen al een eerste brede glimlach om je mondhoeken. En waaraan de plaat haar titel ontleende is gelijk ook duidelijk: “ons kent ons en we zwijge vur mekoar” luidt immers het devies bij Tony en Mariette. Een eerste beklijvend momentje op een album tot de nok toe gevuld daarmee.

In het moody “Zeg het mij” is het vervolgens op eerder pessimistische wijze uitkijken naar een (uitgesteld) pensioen en “Lang in Landegem”, een Americana shuffle op z’n Sleins, blijkt het relaas van een toevallige cafe?ontmoeting met een vrouw met karakter. Bedaard (blues)rockend krijgen in “Om ter eerst” dan de strebers der aarde een serieuze draai om de oren mee, alvorens het op z’n Cash ingezette, maar al snel tot een mooi popliedje open bloeiende “Zot van Zappa” met de tong diep in de wang geplant een gelijk vanaf het begin tot mislukken gedoemde liefdesrelatie met een schone uit Liverpool bezingt.

Jazzy swingend worden we vervolgens geconfronteerd met een aantal van de frustraties van de echte muzikant van vandaag de dag in “America here we come”. En dan is het tijd voor wat ons betreft de eerste primus inter pares. Dat is de wat macaber aandoende klassieke pianoballade “Jef Vermassen”. De onder invloed van teveel drank z’n vrouw molesterende Sjarel krijgt daarin z’n verdiende loon. En voor z’n vrouw Rozanne doet Jef Vermassen de rest...

Nog zo’n veritabele schoonheid van een liedje is het verstilde “Potlood in een blaadsken”. Als het daarin verklankte beeld van een aan z’n bed gekluisterde oorlogsveteraan gelaten wachtend op z’n dood je niet ogenblikkelijk midscheeps weet te raken, dan scheelt er iets met je...

En resten er ons dan nog: het met een groovy orgeltje onderbouwde rustige luisterpopdeuntje “Sole Mio”, het akoestische bluesje “Jezus gezien”, het behoorlijk nadrukkelijk op de vertrouwde sixties-leest geschoeide protestliedje “Kapte mij open”, het dronken pianobluesje “Sonny Boy” en het swampy “In ’t weekend en ’t verlof”. Beurtelings goed voor een lach en een traan. En met dat laatste als he?t absolute topmoment van het geheel. Opnieuw een dijk van een verhaal, waarin de vrouw des huizes zich durft te verzetten tegen haar man en als een gevolg daarvan in “zakjes van ‘nen kilo” tussen de kroketten en de boontjes in de diepvrieskist belandt. Goessens als het ware heel even als het Vlaamse antwoord op Cormac McCarthy. En je gaat je als luisteraar dan onwillekeurig afvragen, of hij misschien iets even monumentaals als “No Country For Old Men” of “The Road” in de vingers zou hebben... Moest hijzelf ook maar eens over gaan nadenken... (Benny Metten, Ctrl. Alt. Country e-zine, maart 2015)

Michel Goessens openbaart zich als chroniqueur van een generatie. Herkenning, plaatsvervangende schaamte, de kleine kantjes van het mens-zijn. Hij zet daarmee een muziektraditie verder en schaart zich tussen de ‘kleinkunstgroten’ als Jan De Wilde, Lieven Tavernier, Bram Vermeulen, en – verder van huis – goed volk als Townes Van Zandt, Tom Waits, Neil Young en een zweem van een lichtvoetige Dylan.

Goes balanceert mooi op het slappe koord tussen drama en humor en serveert ogenschijnlijk tongue-in-cheek anekdotes met weerhaken. Zijn songs doen wat ze moeten doen en halen even onze voet van het gaspedaal. Wie tijd heeft om te luisteren, hoort meer.