De afgelopen maanden hebben we zij aan zij met talloze partnerorganisaties geijverd voor perspectief voor onze sector. Vandaag kwam dat er eindelijk ook: vanaf 9 juni zijn opnieuw voorstellingen mogelijk tot maximum 200 bezoekers binnen en 400 buiten; die aantallen evolueren de komende maanden verder tot we uiteindelijk na 13 augustus ook festivals voor meer dan 5.000 bezoekers zullen kunnen organiseren. Dat is een geweldige opsteker voor de duizenden mensen die in de sector werken en al anderhalf jaar hun job niet kunnen doen. En voor veel artiesten betekent het dat de zomer, de belangrijkste bron van live-inkomsten, niet opnieuw helemaal verloren gaat. De situatie is nog ver van ‘normaal’, maar het licht aan het eind van de tunnel is in elk geval weer een stuk feller geworden.

Tegelijk maken we ons zorgen over wat we niét hoorden: perspectief voor ontluikend talent dat bouwt aan de weg richting die grote podia. De honderdduizenden muzikanten in Vlaanderen die niet professioneel aan de slag zijn hebben al meer dan een half jaar geen voet in hun repetitielokaal kunnen zetten. Laureaten van Humo’s Rock Rally of Sound Track hebben zich nog niet kunnen meten met een live publiek in de vele kleine zaaltjes die ons land rijk is. Samen creëren, schaven aan nieuwe muziek tot het nét goed zit, directe feedback krijgen van een publiek dat je van dichtbij in de ogen kunt kijken: het zijn cruciale aspecten van een ontwikkelingstraject. Neem dat weg en er dreigt over enkele jaren muzikale bloedarmoede.

We vrezen dat de strenge CIRM-voorwaarden (o.a. rond ventilatie) voor binnenactiviteiten ertoe gaan leiden dat kleine concertzaaltjes, jeugdhuizen en andere broedplaatsen van muzikaal talent nog een hele tijd gesloten zullen blijven, met serieuze gevolgen voor de doorstroom van artiesten op middellange en lange termijn. Een aangepast kader voor deze venues lijkt ons noodzakelijk; binnen dat kader kunnen zij perfect veilig volgens de geldende protocollen beperkte evenementen organiseren.

De afgelopen maanden hebben stevig ingehakt op de mentale gezondheid van honderdduizenden muzikanten die het doen uit liefhebberij of onze topartiesten van morgen willen worden. Door hen opnieuw te laten repeteren, opnemen, spelen in kleinere zalen etc. krijgen ook zij dat broodnodige perspectief. 

Want één ding is zeker: de grotere zalen mogen dan wel opnieuw open gaan of festivals mogen terug opstarten, maar zonder repetitieruimtes en kleine concertzaaltjes is er over enkele jaren geen nieuw Belgisch talent om hun podia te bevolken.