VI.BE

“Momenteel willen we vooral veel spelen en naambekendheid verwerven. Onze shows moeten ook goed zijn want één slecht concert kan je reputatie om zeep helpen. Daar zijn we extra waakzaam voor.” Sam Dufoor, de zanger van de Waregemse groep Drums ’n’ Guns is nuchter maar ook gedreven en ambitieus. “We treden veel op in kleine cafés maar de honger naar grotere podia neemt toe. De ultieme doorgroeimogelijkheden heb je als band echter niet zelf in de hand. Je moet opgepikt worden door mensen uit de muziekscene. Zo’n doorbraak forceer je nooit alleen.” Bij deze een door een kanonschot vergezelde ten-oorlog-gongslag van RifRaf: Drums ’n’ Guns is de vi.be-band van onze april-editie. Kaboem!

Sam Dufoor: ”Onze groepsnaam is ontleend aan een album van Low. Marjo De Keukelaere, onze bassist, is een die hard-fan. Aanvankelijk opteerden we qua naam voor Sorry For The Elephant, naar een flard uit de songtekst van ‘Living Doll’ van Cliff Richard feat. The Young Ones. Tot afgrijzen van Mario Debaene, de ontwerper van ons logo. We hebben dat idee dan maar op de laatste knip afgevoerd. Mario is naast een gerespecteerde lay-outer die regelmatig in Humo publiceert ook een gediplomeerde tatoeëerder. Onze muziek deed hem denken aan hardrock en bikers. Die invloeden vind je terug in ons logo. Samen met de fotosessies in legerkostuums is Drums ’n’ Guns echt wel een sterk concept. In het begin hadden we wel veel discussies over de eventule schrijfwijze D ’N’ G. We wilden vooral weg blijven van de associatie met Dolce & Gabanna. Hoe ik ons zou typeren? Drums ’n’ Guns is vooral asem. Levenslucht. De groep is onze ultieme muzikale ruimte. Er is volledige vrijheid. Alles kan en niets moet. We zitten absoluut niet in een keurslijf en maken muziek zonder dresscode. We hollen geen hypes achterna. Via riffs proberen we telkens opnieuw een verhaal uit te bouwen dat werkt. Onze gitarist Win Nellen heeft een voorliefde voor groepen als The Mars Volta, Sparta en At The Drive-In. Dat hoor je bij momenten wel in onze muziek. Maar staar je zeker niet blind op de muziek die we online aanbieden. Hoewel we veel andere nummers nog niet opgenomen hebben, staat Drums ’n’ Guns ook voor americana, bluesrock, garage en post-rock. Trouwe volgers zeggen ons dat we dankzij de invloeden van die genres toch een eigenheid aan het vormen zijn. Daar willen we uiteindelijk ook naartoe. Zelf bespeel ik geen instrument. Als zanger ben ik afhankelijk van de ideeën die aangereikt worden door de andere groepsleden. Ik vraag me telkens af: tiens, hoe klinkt die riff? En dan kom ik bijvoorbeeld uit bij Nick Cave, Mark Lanegan Band, Dead Weather, Jack White, Steve Wynn, 16 Horsepower, J. Garcia van Kyuss of de soundtrack van de film ‘Into The Wild’. De sfeer van de muziek wordt gevoed door gebeurtenissen, verhalen, beelden en foto’s die belangrijk zijn voor de bedenkers van de riffs. Daar stem ik mijn teksten op af. Zo komen we tot een mooie eenheid binnen de groep. En alleen de songs waar iedereen achter staat, halen de set. Die bedraagt momenteel een goed uur. Ik hoor niemand klagen. (lacht) Drums ’n’ Guns was aanvankelijk de stonergroep Mogul. Op ons hoogtepunt speelden we dertig concerten per jaar maar na tien jaar was ik uitgekeken op het genre. Dat ik zelf niet dweep met verdovende middelen en niet over de highway raas in een Ford Mustang zorgde er voor dat het moeilijk werd om teksten te blijven fabriceren. Op den duur klopte de inhoud niet meer bij de sfeer van de muziek en dat gaf een bevreemdend gevoel op het podium. Ik genoot enorm van de kracht en de strakheid waarmee we een zaal konden inpakken maar uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat we in herhaling vielen en weinig nieuws aan het genre konden toevoegen. Op stonerfestivals merkte ik ook dat iedereen hetzelfde aan het doen was. De publieke interesse in het genre leek stilaan weg te ebben en de kleine gespecialiseerde stonerrocklabels verdwenen. Tja, dan kan je ofwel stoppen met spelen of een nieuw project opstarten: Drums ’n’ Guns, dus. We componeren met veel plezier en intussen blijven we zoeken naar plaatsen waar we op dat ene moment iemand ontmoeten die onze muziek kan pruimen. Misschien zijn we dan definitief vertrokken. Nieuwe opnames zijn zeker een uitdaging. Alleen de financiering is de grootste rem op verdere aspiraties. De cd-verkoop is in elkaar gevallen en gages worden teruggeschroefd. Ik heb niet echt de indruk dat de ondernemingszin van underground-bands wordt aangescherpt. Hoe we alles zullen verwezenlijken, is voorlopig nog koffiedik kijken. Maar als we nog eens in een studio belanden dan graag met een degelijke producer. Zo iemand kan echt wel het verschil maken.” (Bram Vermeersch)