VI.BE

Juliet en Arne ontmoetten elkaar in een kot in de nacht te Roerkuip, Gent. Onder het motto “zever is het beste glijmiddel” vonden ze elkaar in uitspattingen, en zoals dat vaker gaat leidde prietpraat al snel tot een iets langduriger gesprek over een gemeenschappelijke passie- niemand minder dan Zappa himself. Zo moet een vermoeden ontstaan zijn dat we elkaar konden vinden in een voorliefde voor absurditeit, muzikale decadentie en schenenschopperij- een belofte die zich zou verzilveren, na een eerste dag in Arne’s studio tesamen. Na een bezoekje bij de garagist van het pittoreske Sint-Eloois-Winkel, waarbij Arne en Juliet in hun standaard flamboyante avondkledij de straten trotseerden met een glaasje bubbels aan de vingertoppen, zouden ze een hele poos in de studio kamperen. Terwijl in de tuin Juliet’s hond de katten achternajoeg, was zij binnen verwoed tekst aan elkaar aan het rijgen, gebaseerd op wat ze zelf zonder al te veel nadenken had uitgekraamd op Arne’s gitaarspel- eens ze de woorden zinnen werden en er zo organisch een melodie was ontstaan, zou Arne voor een arrangement zorgen dat het geheel kon dragen. Aangestoken door zijn heerlijk eigenzinnige interpretatie van haar teksten, zou ze zo opgaan in het geheel dat de zinnen terug woorden zouden worden, refreinen verbrokkeld raakten, en haar zin voor tonaliteit plaats zou maken voor een veeleer intuïtieve uitspatting, die sindsdien voor beide Arne en Juliet de kern zou blijven vormen van hun project. Toen zij voorstelde om “Fake Happiness” opnieuw op te nemen, bleef Arne er dan ook bij dat het nummer perfect was zoals het was- een wazige, associatieve ontploffing, die haar speelse ruwheid zou verliezen bij een verder stroomlijnen. Op dezelfde manier zou Arne Juliet enkele dagen later mee op het podium krijgen van de Hot Club de Gand, uitmondend in een jam die eindigde met een verbijsterd en gedesoriënteerd publiek, een nieuwe drummer, een manager en een bassist. Het is zo, dat we aan elkaar en onszelf bewezen dat onze plaats op een podium is.