VI.BE

Voor mij is muziek emotie. Dit gaat heel ver terug. Geboren in een muzikale familie was ik niet haantje de voorste op het gebied van muzikale skills in vergelijking met mijn broer en zussen. Zij hadden als kind een stem als een nachtegaal. IK had een heel zware stem als kind. De juf verbood het mij om mee te zingen op mijn eerste communie en de juf van notenleer vond het nodig om keihard in mijn oor mee te zingen. Los daarvan is mijn herinnering over muziek vooral eentje waar ik mij helemaal kan in verliezen. Muziek kan mij heel diep raken. Teksten zijn ook heel belangrijk voor mij. Maar de muzikale strik er rond is wat het compleet maakt. Het is ook zo dat ik merk dat situatie's of gebeurtenissen mij ook lang kunnen bezig houden. Het werkt voor mij bevrijdend om dit in een muzikale vorm te gieten en er een tekst aan te koppelen. Ik wil vooral mijn verhaal kwijt.

Mijn eerste liedjes schreef ik toen ik 16 jaar was en ben zo blijven verder gaan. Mijn eerste pogingen waren in het algemeen nederlands, pas later greep ik naar mijn moedertaal. Het westvlaams. Ik vind het makkelijker om zo de taal van mijn hart te laten spreken. Ik maakte muziek op mijn "verloren momentjes" vandaar dat ik speel onder de naam van "t verloren kwartietje" Gaandeweg ben ik beginnen beseffen dat ik echt mezelf kan zijn als ik muziek maak. Dan ben ik helemaal in het moment en ook helemaal mezelf.

Mijn teksten kunnen brengen en spelen voor publiek is voor mij een echte jongensdroom. Ik heb als tiener en twintiger wel vaak op het podium gestaan, maar nooit met mijn eigen werk. Wat mij tegenhield? Het idee dat ik een instrumentale bewerking nodig had die af was. Het idee fixe dat ik een band nodig had om te performen bleek de bovenhand te halen waardoor ik geen initiatieven nam om alleen te spelen. Ik speelde wel op kleine gebeurtenissen, wat altijd leuk en gezellig was, maar verder niets officieels.

Tot wanneer ...

Mijn oudste dochter een schoolwerk moest maken in haar 5de ASO over dialecten. Hiervoor mochten ze een artiest naar keuze nemen om de teksten en dialect die de artiest gebruikte te bespreken. Ik viel dan ook gewoonweg helemaal op mijn gat toen zij heel enthousiast bij mij kwam en zei dat ze graag mijn liedjes hiervoor wou gebruiken en of ik het zag zitten om een drietal nummers live te brengen tijdens haar presentatie. Ik vond dit natuurlijk fantastisch om te doen.

Het was een prachtige ervaring en ze hingen aan mijn lippen , maar wat mij het meeste had geraakt was dat ze in de week die daarop volgde voor mij een een persoonlijke boodschap hadden opgeschreven. En dit op uitgeknipte hartjes. Hierin refereerden de meesten naar iets persoonlijk met een verwijzing naar iets dat ze gehoord hadden in mijn teksten. Dit was voor mij de reden om de stap te zetten en solo te gaan spelen voor een publiek. Gewoon. Zonder band. Alleen mezelf en mijn verhalen. Mijn emotie en mijn ziel. Want wat ik breng is het verhaal recht uit mijn hart. En het liefst gewoon recht in het hart van de ander.

Dit is nu twee jaar geleden. Ondertussen speelde ik meerdere malen voor publiek en zit ik boordevol lust om mijn verhalen zoveel mogelijk te kunnen delen. Ik geniet van het moment dat ik speel en ik geniet om te voelen en te ervaren dat mensen geraakt worden. Ik had vorig jaar ook de eer dat het koor Farfalle tijdens hun project "the sound of us" een nummer van mij bewerkten. Ik mocht mijn nummer, samen met hen, dan ook a capella brengen tijdens hun voorstellingen. Een voorstelling die toen ten voordele van de warmste week werd gegeven. Het deed mij enorm veel deugd te horen dat het voor veel mensen een heel speciaal moment was. Deze ervaringen waren voor mij vooral een bewustwording dat mijn muziek verder gaat dan mijn verloren kwartiertjes.

En van het een komt altijd het ander. Zo speelde ik op de Kartuizerkermis in Lierde een volledig luisterconcert. Gewoon pure dopamine voor mij om met mijn verhalen mensen te raken over kleine en minder kleine dingen. Altijd simpel, maar wel echt. Mijn teksten zijn eerlijk maar altijd hoopvol. Een traan , maar ook een glimlach. Liefde, maar ook humor. Gewoon , zoals het leven is, zo probeer ik te schrijven. Herkenbaar.

Lang verhaal kort?

Als kleine jongen wou ik op de planken staan. Ik had tijd nodig om mijn muzikale versie te vinden. Ik blijk een verteller te zijn. Een troubadour. Dat is eigenlijk wie ik ben en wat ik doe. Nu ik dit in zie zou ik niet liever willen om zoveel mogelijk te spelen , spelen en spelen. Gewoon, omdat het zalig is om jezelf te zijn. En als ik op die manier mensen kan inspireren met mijn teksten ... dan is mijn verhaal af. Dan maakt het mij eigenlijk niet uit waar het eindigt ... Maar als het enigszins kan ... dan toch het liefste in jou hart.

Geboren? 14/03/1978