“Ik kan niet meer zijn wie ik ben” Deze uitspraak van een ervaren lichttechnieker blijft nazinderen sinds ik hem begin deze week hoorde. 

De livemuzieksector bestaat niet alleen uit de artiesten op de podia, maar ook uit vele geluids- en lichttechniekers, managers, bookingsagenten, organisatoren, productie- en communicatiemensen, roadies, tourmanagers, podiumbouwers, horecamensen, veiligheidspersoneel, programmatoren en duizenden vrijwilligers. 

Wat hen uniek maakt en verbindt is de passie waarmee ze werken. Dat er in normale tijden hard gewerkt wordt in onze sector, is een understatement. In een film die ik onlangs bekeek met mijn dochters, kwam een ietwat kleffe leuze aan bod: “Als je doet wat je graag doet, is het geen werk”. Onze jobs vallen samen met onze passie, met wie we zijn. Die job vervang je niet zomaar door een andere job. Dat maakt dat - naast het zware financiële verlies - de mentale klappen gigantisch hard aankomen.

Een immer solidaire livesector

Tijdens een telefoongesprek in oktober vroeg een verantwoordelijke minister om (nog eens) solidair te zijn in de inspanning voor de zorg. We hebben dat gedaan. Alle mensen uit de cultuur- en evenementensector, samen met de horeca en de toeristische sector.

De livemuzieksector is altijd een erg solidaire sector geweest. Denk maar aan de vele benefiets voor de meest diverse goede doelen. Of de jarenlange support aan De Warmste Week. Een stap opzij zetten voor de zorg, niet bijdragen aan het virologisch budget, zodat de kinderen naar school kunnen blijven gaan. Zodat winkels kunnen openblijven. Zodat andere economische sectoren kunnen blijven draaien. Zodat we naar het park kunnen, blijven bewegen en genieten van een relatieve vrijheid. We doen dat, we zijn solidair.

De prijs die we betalen is hoog. Veel te hoog.  Er is een economisch verlies van bijna 90%. Het einde van deze crisis is nog lang niet in zicht. Totaal herstel zal er ten vroegste eind 2022, begin 2023 zijn. Het zal wellicht nog vele jaren blijven nazinderen.

De mentale klappen zijn minstens even erg. Onze sector bruist -in normale tijden- van creativiteit, dynamiek en levenslust. Vandaag stellen we vast dat de moedeloosheid heerst. Dat maken we op uit de talloze pakkende getuigenissen van mensen werkzaam in onze sector. 

De offers die we gedaan hebben zijn gigantisch. De nood om terug aan de slag te gaan en te kunnen tonen wie we zijn, is nog groter. Ook de nood om ons terug aan het werk te zien, blijft groeien bij de mensen. Niet alleen voor ons eigen mentaal welzijn, maar ook voor het maatschappelijk welzijn, vragen we het volgende: doe onze deuren open. 

Bring us back to live

Nog een zomer verliezen, betekent misschien wel de definitieve doodsteek. De festivals staan in voor 65% van de jaarlijkse omzet in onze sector, maar staan ook symbool voor ons zomers geluk, vrijheid, samenzijn en collectief artistiek genot.

Laat de sector gecontroleerd en gefaseerd terug opengaan en haar economische en maatschappelijk onwaarschijnlijk essentiële positie - ter bevordering van ons bruto nationaal geluk - terug innemen. Bring us back to live.

Namens LIVE2020 en het ganse Live Sector Overleg,
Mike Naert

Wees solidair met de muzieksector. Steun LIVE2020. Weet meer via www.live2020.be.