Mintzkov, Hypochristmutreefuzz, ILA, Psycho 44, SONS, High Hi en Equal Idiots: het zijn niet van de minsten, die vandaag op het rooster van Elskens prijken. Van die laatste band –het Kempische duo rond Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs– prijkt een gigantische banner in de werkkamer, van waaruit de sympathieke Leuvenaar het video-interview geeft.

“We hebben die laten maken bij de release van hun debuut ‘Eagle Castle BBQ’ in 2017, samen met deurmatten. Het was eens een ander soort offline campagne. We hebben er uiteindelijk acht of negen van verloot en twee laten signeren voor een goed doel”, blikt hij terug op de campagne.

Equal Idiots is vandaag een van de succesbands van Elskens, maar de leden waren ongetwijfeld nog peuters toen Elskens zelf in de muzieksector stapte, “Ik was tien jaar lang eigenaar van de Music Mania in Leuven, van 1995 tot 2005. Ik ben er op een hoogtepunt mee gestopt, maar persoonlijk had ik het er wel moeilijk mee. De Music Mania was mijn kindje, dat ik van nul had opgebouwd. Tegelijk is de winkel de voedingsbodem geweest voor wat ik nu aan het doen ben. Toen al vond ik het de max om mensen te stalken met nieuwe releases. Ik had een hele hoop klanten die achter de toog een vakje hadden, ik wist dan welke release ik voor wie opzij moest leggen.”

“Toch bleef ik op mijn honger zitten als verkoper, zo begon ik hier in het Leuvense optredens te organiseren”, gaat Elskens verder. “Een van de meest legendarische shows was het eerste Belgische optreden van Explosions in the Sky, in 2004 in Sojo in Leuven. Ik ben daar nog altijd heel fier op, want het begon allemaal met een naïef idee. Op de eerste persing van hun cd stond één e-mailadres en ik besloot om het te proberen. Het werd een succes, terwijl de band helemaal aan het begin van zijn carrière stond. Door concerten te organiseren en omdat ik een zeer goede band had met Erwin Goegebeur van EMI begon ik te dromen van een eigen platenlabel.”

Rollercoaster

Maar daarvoor had Elskens eerst nog een band nodig. “Op een dag vroeg Gerrit Kerremans van Studio Brussel of ik wou meehelpen aan het programma Luftwaffe FM. De bedoeling was om gedurende twee uur nieuwe muziek te promoten. Ook Sasha Van der Speeten, Kurt Overbergh en Eppo Janssen deden daaraan mee. Ik zat daar in naam van Soundslike, een muzieksite die ik opgericht had. Voor elke uitzending moesten we ook twee Belgische releases meenemen, en toen had ik net het eerste album van postrockband Motek opgestuurd gekregen.

Ik was en ben er nog steeds niet goed van; hoe goed was dat niet? Ik heb de leden vervolgens ontmoet in Leuven en Aalst, en voor ik het wist, had ik mijn eerste band beet. Het verhaal met Motek is vervolgens een echte rollercoaster geworden. Ik kon vlot samenwerken met EMI voor de release van hun debuut door de goede contacten met Erwin, mede omdat hij helemaal into Sigur Rós en Mogwai was. En plots stonden we met de single ‘Tryer’ op 1 in De Afrekening. Het was een bewijs dat mijn koppigheid kon werken. Nadien werd de band zelfs gevraagd om in China en Brazilië te spelen.”

Waarom de naam Noisesome? “Ik wilde oorspronkelijk Some Noise, zoals in ‘make some noise’, doelend op het feit dat mijn bands zich op die manier willen onderscheiden, maar helaas was die domeinnaam reeds bezet. Ik heb dan gewoon maar beslist om het om te draaien en de naam ‘noisesome’ was geboren.”

Naast Motek ondersteunde Elskens in zijn beginjaren met Noisesome ook de tweede plaat van Dijf Sanders, The Me In You en de platen van Customs. Hoe is die evolutie er gekomen? “Dat is wie ik ben. Het is een van mijn favoriete oneliners: muziek is geen tupperware. Ik kan alleen maar achter een artiest staan als ik de muziek zelf keigoed vind. Stop iets supercommercieel in mijn handen dat ik zelf niet kan pruimen en ik ga daar niet gelukkig van worden. Ik moet er mijn ei mee kwijt kunnen.” “Customs was trouwens nog zo'n hoogtepunt in mijn vroege carrière. Toen de single ‘Rex’ ontplofte op alle radiozenders, kwam ik in een totaal andere wereld terecht, die van tv-programma's en talkshows”, voegt hij er nog aan toe.

“Voor mij is zelf fan zijn van de band zeer belangrijk omdat ik alle artiesten waarmee ik samenwerk, mee wil sturen. Op zoek gaan naar de juiste studio, producer en omkadering gaat enkel als je de muziek goed aanvoelt. Dat is iets dat ik meegenomen heb uit mijn platenwinkel: bij die vijftig mensen die ik wekelijks hun pakket meegaf, moest ik ook perfect aanvoelen wat op hun stapel moest komen. Als ik nu een nieuwe band teken, probeer ik me ook meteen een beeld voor te stellen.”

30 procent guerrilla

Er zijn nog twee andere specifieke aspecten aan Noisesome: Elskens combineert het manager zijn met een labelfunctie én doet het helemaal alleen. “Oorspronkelijk was Noisesome een label, de managerfunctie is er spontaan bij gekomen omdat ik zo nauw samenwerkte met mijn bands. Daarnaast ben ik nogal een controlefreak. Zo is Noisesome als label na verloop van tijd meer en meer een uithangbord geworden. Bijvoorbeeld in Nederland weten de bookers meteen waar Noisesome voor staat; het is een soort kapstok. Ik ga ook meestal in zee met een andere partner zoals Warner, PIAS of Caroline Music voor de release van een plaat. Voor mij gaan label en manager zijn hand in hand, maar ik ben vandaag iets meer manager.”

“In mijn werk beschouw ik mezelf als het midden van een groot web. Ik probeer de puzzelstukken voor elke band te leggen, en dat gebeurt nooit met hetzelfde team. Ik vind het net zo boeiend om zelf de puzzel te leggen. Bij mij moet er sowieso ook 30 procent guerrilla in zitten, soms is net het onverwachte hetgene dat het beste werkt. Het verjaardagsfeest in Trix is daar een goed voorbeeld van."

Voor de leeuwen gegooid

Bij Noisesome zitten vandaag de dag zowel gevestigde waarden zoals Equal Idiots als opkomend talent zoals ILA. “Dat is net het mooie aan het Noisesome-verhaal. Ik vind het bovendien heel schoon dat de Noisesome-bands zo hecht zijn. Geen enkele band voelt zich groter of kleiner, iedereen kent elkaar en er is veel kruisbestuiving onderling. Om een voorbeeld te geven: net voor de lockdown heeft ILA een paar optredens gespeeld met SONS in Nederland. Ik wou haar laten proeven van een volle zaal, een betere zaal of gewoon een zaal waar het publiek je totaal niet kent. Ze werd als het ware voor de leeuwen gegooid en dat werkte. Ze was mij daarvoor eeuwig dankbaar. Ik steek het publiek niet graag in een vakje; ik kan me inbeelden dat iemand de platen van SONS én ILA koopt. Vroeger werd Noisesome wel eens in het garagerockhokje gestoken, maar er waren genoeg fans die zowel Double Veterans als Tubelight konden smaken."

Dan vragen we ons nog af of er nog andere hoogtepunten uit 15 jaar Noisesome zijn. Elskens moet er niet lang over twijfelen: “De eerste keer dat je band gevraagd wordt voor Rock Werchter en Pukkelpop; dat is telkens een streepje dat je kan trekken. Ik herinner me ook nog goed een moment bij het begin van de samenwerking met SONS: de leden gaven mij hun wishlist op papier. Dat was spelen op Rock Werchter, Pukkelpop en een livesessie bij KEXP. Bij dat laatste dacht ik: ‘onmogelijk, enkel Stromae heeft dat als Belg kunnen doen’. Uiteindelijk is dat hen twee jaar geleden gelukt. Plots ging een andere deur open voor de band en werden ze gevraagd voor een festival naar aanleiding van de F1 in Austin. Dat had een volgend gigantisch hoogtepunt kunnen zijn, jammer genoeg stak corona daar een stokje voor” “Daarnaast blijft de allereerste keer dat een nummer op de radio komt waar je met iedereen aan gewerkt hebt ook telkens een hoogtepunt. Het maakt niet uit met welke band, dat went gewoonweg niet.”

Ook zijn er enkele veranderingen van de afgelopen jaren die Elskens zeker wil meegeven. “Vooral de komst van de social media, en de invloed van de geschreven pers zijn totaal veranderd. Radio blijft zijn groot belang behouden maar vroeger had je uitgebreide cultuurkaternen bij kranten en tijdschriften die belang hechtten aan interviews. Rif Raf komt finally terug, las ik gisteren, en dat is goed nieuws voor ons. Ik mis ook het flyers maken voor bands om in zalen en cafés te leggen. Het vroegere flyeren aan de ingang van concerten was niet alleen om andere concerten te promoten, maar er werd ook geflyerd om bands en albums aan te kondigen. Dit alles lijdt wel een beetje onder het milieubewuste aspect ervan, waar ik volkomen begrip voor heb, maar het had wel iets vond ik."

Kwaliteit

Wat brengt de toekomst nog voor Noisesome? Wil Elskens meer bands in zijn rooster, of de dingen net anders aanpakken? “Ik wil sowieso niet te veel hooi bij op de vork nemen omdat ik met ILA momenteel aan een mooi verhaal bezig ben. 2022 wordt ook een belangrijk jaar omdat ik met High Hi en SONS een volgende stap wil zetten. Ondertussen zijn ook Equal Idiots, Hypochristmutreefuzz en Psycho 44 met nieuwe muziek bezig”, klinkt het.

“Ik werk nu met veel artiesten samen die mijn zoon of dochter zouden kunnen zijn, maar door mijn ervaring dwing ik respect af. Dat kan je nog niet als 23-jarige manager doen. Daarnaast houdt een beetje guerrilla mij jong. Ik ga nog altijd naar alle concerten van mijn bands om feedback te kunnen geven, over hoe ze op een podium staan, of beter kan aan het geluid en het licht. Dat komt de controlefreak in mij naar boven. Ik doe dat dus niet omdat ik graag in de backstage zit, ik doe dat omdat mijn bands wil blijven finetunen en professionaliseren tot in de puntjes”, besluit Elskens.