Dat het Belgisch-Britse Slow Crush zich tot de grootste shoegazebands van het moment mag rekenen, heeft de band vast niet alleen aan haar somber-dromerige sound te danken. Zowel na de release van debuut-ep ‘Ease’ (2017) als van debuutalbum ‘Aurora’ (2019) tourde het viertal meermaals door Europa en Amerika, en bouwde zo een duchtige live-reputatie op.

“We beseffen hoe belangrijk het is om onze muziek tot bij de mensen te brengen. Het internet heeft de muziekwereld enorm groot gemaakt: er is zo’n gigantisch aanbod aan muziek online, dat je als artiest nog harder je best moet doen dan vroeger om potentiële fans te bereiken. De enige manier om dat te doen is in mijn ogen door zoveel mogelijk liveshows te spelen op zoveel mogelijk verschillende plaatsen.”

We spreken zangeres en bassiste Isa Holliday via videochat omdat de band op het moment van het interview nog in Engeland zit, het staartje van een tournee die er kwam naar aanleiding van de bands tweede langspeler, ‘Hush’, die in oktober vorig jaar het licht zag. “Eergisteren stonden we op Outbreak Fest in Manchester. Het publiek was helemaal mee! En het was heel dicht bij waar ik opgegroeid ben, we zijn zelfs mijn childhood home gepasseerd onderweg naar daar. Het was leuk om dat eens aan de band te kunnen tonen.”

Jullie zijn al een tijdje van huis weg. Missen jullie thuis? 

“Natuurlijk missen we onze vrienden en familie. En onze katten en honden” (lacht). “Het gemis van het thuisfront kan soms wat frustraties opwekken. Als je iemand heel erg mist, dan word je gewoon nogal… emo. Maar we proberen elkaar zo goed mogelijk te steunen.”

Het is vast niet altijd gemakkelijk om zo dicht bij je bandleden te leven voor zo’n lange periode. 

“Dat valt wel mee…” (grinnikt). “Natuurlijk is het best intens als je zo lang van huis weg bent. En al helemaal als je zoveel uren per dag samen in een blikken doos doorbrengt” (lacht). “Op tour leer je vooral je eigen grenzen en die van anderen heel goed kennen. Ondertussen hebben we geleerd hoe we elkaars persoonlijke ruimte kunnen respecteren. Soms ontdekten we dat wat te laat” (lacht), “maar we zijn allemaal nog steeds heel graag bij elkaar. Dat moet ook wel als je zo nauw samenwerkt.”
 

Er zijn lang geen optredens en festivals geweest. Hebben jullie het gemist om te touren tijdens de lockdowns? 

“Voor ons kwam covid vreemd genoeg op een goed moment. We hadden nog een paar lijvige tournees gepland, maar we hadden ook nummers liggen die we wilden afwerken en opnemen. Oorspronkelijk moesten we dat tussendoor doen. De extra tijd die we plots hadden, hebben we benut om alles tot in de puntjes uit te werken. Op die manier hebben we de plaat naar ons gevoel veel beter kunnen maken dan wanneer we het tussendoor hadden moeten doen.”

“We hebben het spelen van liveshows uiteraard gemist. Er kwamen wel livestreams voor in de plaats, maar dat is zowel voor de artiest als voor het publiek een totaal andere ervaring. Hoewel het als voordeel had dat we mensen konden bereiken die we anders nooit hadden bereikt. Wij hebben bijvoorbeeld nog nooit in Zuidoost-Azië gespeeld. Dankzij de livestream die we voor AB deden in april vorig jaar, konden we ook voor mensen daar spelen. Het is mooi dat we op die manier tot in de verste uithoeken van de wereld konden geraken met onze muziek.”
 

Meer dan muziek alleen 

“Onze muziek live kunnen brengen is sowieso een grote meerwaarde, omdat we ons publiek willen meevoeren naar ons eigen universum. We willen een 3D- of zelfs een 4D-effect creëren” (lacht). “Dat doen we met de combinatie van onze persoonlijke performances, licht en geluid. We hebben ook een rookmachine voor een extra touch” (lacht). “Als we ons publiek naar een ander niveau hebben gebracht tijdens een show, dan pas zijn we geslaagd in ons opzet.” 

“Wij willen live steeds het beste product naar ons publiek brengen en daar kruipt veel meer werk in dan mensen beseffen. Er gebeurt gewoon enorm veel achter de schermen: we hebben een lichtshow die op voorhand werd geprogrammeerd, we hebben een geluidstechnieker die ervoor zorgt dat onze sound altijd op punt staat. Dan zijn er nog administratieve zaken zoals visums aanvragen, reistickets boeken, slaapplaatsen zoeken… Die dingen moeten ook allemaal gebeuren. Touren is veel meer dan muziek maken alleen.”
 

“Soms denken mensen dat we op tour een chill en rustig leven hebben, dat we alleen maar een uurtje op het podium moeten staan en verder hele dagen niets doen, maar er komt veel meer bij kijken dan dat. Meestal slaap je voor één nacht op één plaats. Vaak is dat dan ook nog eens een heel kort nachtje. Je staat op en je moet honderden kilometers rijden naar je volgende show. Soms is er een driver mee, maar vaak rijden we zelf. Je komt aan, met wat geluk heb je tijd om iets te eten of om even te ontspannen voordat je optreedt. Anders moet je meteen opstellen, spelen, en op naar de volgende.”

“Gelukkig worden we omringd door een team waar we goed mee overeenkomen. De mensen waarmee we samenwerken kennen ons door en door. Ze weten wat goed is voor ons en waar onze voorkeuren liggen. Als we aan onze boeker vragen om een tour voor ons samen te stellen, dan kunnen we erop rekenen dat het in orde zal zijn.”

Dus wederzijds vertrouwen en team work zijn niet te onderschatten onderdelen van het artiestenbestaan?

“Dat klopt. Zo is dat uiteindelijk met alle business relations: je moet vertrouwen hebben in de mensen om je heen. Alleen op die manier blijft het voor alle partijen aangenaam om samen te werken. Op die manier leren we ook bij van elkaar. Soms stellen wij bijvoorbeeld een concertzaal of festival voor waarvan onze boeker of manager weet dat andere bands er geen goede ervaring mee hebben gehad. Communication is key.”
 

De band als business: dat klinkt veel minder romantisch dan het van buitenaf lijkt. Had je op voorhand een ander beeld van het artiestenbestaan? 

“Dankzij vorige ervaringen wisten we allemaal al hoe onromantisch het wereldje kan zijn” (lacht). “We hebben alle vier een verleden in de hardcore punkscene, waar ook een sterke DIY-mentaliteit heerst. We schrikken niet terug van het harde werk. Uiteindelijk doen we het ook om onze droom waar te maken.”

Ik kan me voorstellen dat dat niet voor alle artiesten is weggelegd. 

“Er zijn zeker artiesten die het geluk hebben gehad dat ze al vroeg in hun carrière werden opgepikt door een management of label, in het wereldje werden gesmeten, veel hulp hebben gekregen maar dan een punt bereiken waarop ze de dingen zelf in handen moeten nemen en het er moeilijk mee hebben. Wij kunnen op onze strepen staan als het nodig is omdat we een lange weg hebben afgelegd om te komen tot waar we nu staan.”
 

Al doende leren

“Op elke tour hebben we wel iets bijgeleerd. We weten ondertussen welk materiaal we nodig hebben, hoe we moeten inpakken om de plaats in het busje zo efficiënt mogelijk te benutten en plaats genoeg over te houden om comfortabel te kunnen zitten. Dat is iets wat je moet leren, stapelen” (lacht). “We weten precies wat onze taken zijn als we ergens arriveren, maar dat is kennis die je gaandeweg opbouwt.”

Wat is de meest waardevolle les die jullie hebben geleerd? 

“We hebben geleerd hoe waardevol het is om een eigen geluidstechnieker te hebben! Hij is nu een vast lid van onze band en gaat altijd met ons mee. Hij zorgt ervoor dat onze sound consistent is. We gebruiken heel veel effecten in onze muziek, waardoor het heel frustrerend is als je elke dag opnieuw aan iemand moet uitleggen hoe de muziek gemixt moet worden. Zeker als je in contact komt met mensen die geen of weinig kennis hebben van het genre, of die het beter denken te weten en niet naar ons willen luisteren.”

“In Warschau werkten we eens samen met een geluidstechnieker van wie we alles moesten doen zoals hij het wou. Hij kwam zelfs middenin een show naar het podium om mij te vertellen wat ik moest doen, ook al was ik op dat moment aan het zingen. Iemand van het publiek wees hem erop dat we al begonnen waren en hij is met die persoon op de vuist gegaan. Op het moment zelf was dat vreselijk, maar we hebben er wel een meute trouwe fans in Warschau aan overgehouden. Ze zijn onze vrienden geworden en nu kunnen we samen lachen om dat incident.”

Hoe kan een band weten wat ze nodig heeft? 

“Ik denk dat het allemaal te maken heeft met wat het doel is van de band. Het moet natuurlijk haalbaar blijven en combineerbaar met een leven thuis. Wij hebben allemaal het geluk dat we de steun krijgen van onze familie en onze bazen. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Het plaatje moet ook financieel kloppen. Niet alle bands kunnen maanden op tour gaan en genoeg winst maken of break even spelen. En het moet vooral leuk blijven.”

“Het is een hulp voor de artiesten als ze op voorhand al wat kennis hebben van de muziekwereld, zodat ze weten wat ze kunnen verwachten en niet teleurgesteld zijn als het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Tegenwoordig wordt daar ook wel meer rekening mee gehouden in cursussen en opleidingen. Jonge muzikanten leren niet alleen hoe ze muziek moeten spelen, ze maken ook kennis met alle andere aspecten van de muziekindustrie. Als we die kennis nog meer kunnen openstellen voor iedereen, dat zou utopisch zijn.”

Heb je nog tips and tricks voor artiesten die binnenkort op tour vertrekken? 

“Zorg ervoor dat je voldoende tijd voor jezelf neemt. Het is lastig om zo lang onderweg te zijn en je focus te behouden. En natuurlijk: geniet er vooral van!”

Wat staat er bij jullie nog op het programma? 

“We spelen nog een paar festivals in augustus, waaronder Pukkelpop in België. In september gaan we opnieuw naar Amerika voor tien shows. Dan komen we thuis en vier dagen later vertrekken we samen met Deafheaven op tour door Europa. Daarna gaan we even stoppen met touren en focussen op de nieuwe plaat. Schrijven moet tenslotte ook gebeuren.”

Slow Crush speelt op zondag 21 augustus 2022 op Pukkelpop.