“Of ik een donker en minimalistisch mens ben? Is dat je vraag? Haha. Neen, ik val niet per se samen met die donkere en melancholische kant die je in mijn tracks hoort, maar het is wel iets wat ik in mijn muziek graag exploreer.”

Sinds 2020 is Sara Dziri voltijds muzikant, al kon het moment om te kiezen voor het muzikantschap niet slechter vallen. Ineens ging het land in lockdown, en Dziri kon haar droom on hold zetten. Al viel die muzikale inertie eigenlijk wel mee. 

“Ineens moest de pauzeknop aan, maar ik heb niet stilgezeten. Voor de scene was het echt een heel zure appel, en dat is het nu nog steeds, want corona blijft de muziekscene in een houdgreep houden. Hoe dan ook, het is ondertussen 2022. Ik ben twee jaar ouder, klaar om die draad terug op te nemen.”

Je stond als een sprinter klaar in de startblokken, helemaal voorbereid, en dan verdwijnt het startpistool voor een onduidelijke periode weer in de zak ... frustrerend, wellicht. Weg knaldrang. Hoe ben je daar mee omgegaan?

“Evident was het niet. In het begin van de lockdown ben ik blijven doordraven, in de veronderstelling dat de clubs in september 2020 weer zouden opgaan. Kleine misrekening, toch wel. Het bleef ‘njet’. Ik bleef optimistisch, ondanks de niet zo fijne vooruitzichten. Na maanden van stilstand kwamen wel de vragen: heb ik de juiste keuzes gemaakt? Wat is een artiest zonder speelkansen? Zonder het live-gegeven? Maar kijk, ondertussen liggen de kaarten alweer anders en lijkt het tij nu toch stilaan te keren.”

Stilstand, maar voor Dziri stond wel al heel wat in de steigers, waaronder ook activiteiten die de muziek overstijgen. ‘Not Your Techno’, bijvoorbeeld, een project dat mensen over de grenzen van de underground heen met elkaar wil verbinden. Inclusief, divers, genderneutraal, geëngageerd. Ook in een stad als Brussel – de wereld in een voorschoot - zijn dergelijke projecten meer dan nodig. 

“‘Not Your Techno’ ontstond in 2019, en de naam laat al uitschijnen wat het is: het is een activistisch concept dat de technoscene wil openbreken voor mensen die niet tot de status quo behoren. Als we een ‘Not Your Techno’-avond organiseren, gaat er heel veel aandacht naar diversiteit, zeker in de line-up. Het publiek moet zich gerepresenteerd voelen, in wie er komt draaien en in de organisatie zelf.”

“We pakken dat op een heel intersectionele manier aan: we zijn niet enkel feministisch, maar hebben ook oog voor de queer-community en mensen van kleur. Hoewel we de intersectionaliteit van ons project niet altijd even makkelijk uitgelegd krijgen, is het voor mij een heel logisch concept, omdat ik al die aspecten representeer. Het gaat in se om het creëren van een open community,  waarin ruimte wordt geclaimd voor groepen die ondergerepresenteerd zijn. Uiteraard met elektronische muziek als katalysator.”

“We proberen die boodschap op een positieve manier in de wereld te zetten, omdat we graag heel veel mensen willen bereiken. De queer-community is er heel aanwezig, maar we trekken ook een breder publiek aan. Het is de bedoeling om de ongelijkheid eruit te halen en vooral om voor iedereen een veilige omgeving te bieden. Want als je kijkt naar het aantal meldingen van grensoverschrijdend gedrag in de Brusselse clubs en cafés, zoals je kunt lezen op de Instagrampagina ‘Balance Ton Bar’, dan zie je dat het nog steeds een groot probleem is. ‘Not Your Techno’ wil daarom een tegengewicht bieden en bruggen bouwen.”

Organisch groeien

“Wat mijn muzikale carrière betreft, is er nooit een groot vastomlijnd plan geweest. Maar ik denk niet dat je zoiets in een vaste mal kunt gieten. Je blijft onder de radar tot je opgemerkt wordt en dan ben je – zo lijkt het wel – ineens een bekend gezicht of een bekende naam. Ik ben natuurlijk wel al een aantal jaar bezig, maar als je in de muziek professioneel aan de slag wil, gaat er tijd over. Ik ben alvast een tijdje op zoek geweest naar mijn muzikale identiteit, om mijn authenticiteit als muzikant te vinden. Ik wilde niets overhaasten. Als ik vergelijk met andere artiesten, is mijn pad toch ietwat gelijklopend. Ik ken weinig of geen andere artiesten die vanuit het niets kwamen en ineens op de grootste podia staan.”

Is er voor jou een kantelmoment geweest waarop je dacht: nu is het echt begonnen? 

“Ja. Nu! (lacht) Mijn debuutalbum op het Schotse Optimo Music komt uit op 25 maart. Voor mij is dat een scharniermoment, want niet iedereen mag op een label met dergelijke reputatie een album uitbrengen. De eerste reacties zijn alvast lovend. Ik vind het een grote eer en een mooie erkennig dat Optimo mijn plaat wil releasen. Ze bestaan al meer dan twintig jaar, eerst als club, nu als label.”

En wat zijn je verwachtingen met dit album? 

“Moeilijk te zeggen. Aan de ene kant hoop ik dat mensen het oppikken; voor mij persoonlijk is het uitbrengen van dat album een next step, en in mijn artiestenbestaan een milestone. Ik kan de reacties niet beïnvloeden, maar ik ben zelf wel heel tevreden, zeker omdat het in mijn scene niet zo gebruikelijk is voor een relatief onbekende artiest om een album te releasen. Ik heb mijn buikgevoel gevolgd.”

Waar liggen de ambities? Waar zie je je staan in maart 2023? 

“Ik wil sowieso veel meer muziek releasen. Ik heb twee jaar op hete kolen gezeten. Ik hoop dat te kunnen doen. Verder denk ik niet dat ik veel in de hand heb. Het is afwachten wat het album in beweging zet. Ik hoop op een paar boeiende samenwerkingen en een paar fijne speelkansen.”

En resident in Fuse! 

“Ja, met heel veel goesting!”

Tools, skills en knallen.

“Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om die eerste plaat te maken, vooral ook op artistiek vlak. Het is niet iets dat je zomaar doet of uit je mouw schudt. Er was één song op het album (‘Horizons’, nvdr.) waar ik al jaren geleden een eerste versie van had. ‘Horizons’ had al een groter verhaal in zich, en lag aan de basis voor het albumconcept. Er is dan wel een rode draad doorheen de plaat, maar de muzikale invloeden komen uit alle hoeken: techno, trance, ambient, dark wave en zelfs orchestrale muziek. Ik heb voor dit album samengewerkt met een muzikante getraind in Arabische klassieke muziek. Je hoort in verschillende nummers de Noord-Afrikaanse ney, wat voor mij een belangrijk aspect van mijn identiteit weergeeft. Voor mij is het een researchalbum, waar ik speel met verschillende facetten van mijn muzikale identiteit. Je zou het kunnen beschouwen als een caleidoscopische doorsnede van waar ik als artiest voor sta.”

Werk je volgens een vast patroon tijdens het maken van muziek? Is het bijvoorbeeld een 9 to 5 job? 

“Neen, niet echt. Ik ben er op momenten heel obsessief mee bezig geweest en ben me op een bepaald moment beginnen te verliezen in details, waarop ik opnieuw moest uitzoomen. Als je luistert, merk je dat de muziek niet op een heel gestructureerde manier tot stand is gekomen. Het was wel een heel boeiend proces, waarin ik mijn artiest zijn  volop heb kunnen onderzoeken. Nu eens was ik er een uur mee bezig, dan weer - vooral tijdens de lockdown - van ’s ochtends tot ’s avonds. Ik denk dat corona voor een zekere diepgang gezorgd heeft. Ik heb me op een bepaald moment moeten verplichten om mijn muziek te delen, omdat ik too entangled werd. Ik had externe feedback nodig. Zonder corona was het misschien wel een heel andere plaat geworden.”

Je roots liggen gedeeltelijk in Tunesië, en je stond ook mee aan de wieg van de Souk Sessions. Het kan niet anders of er zit ook een Noord-Afrikaanse invloed in je muziek. 

“Dat is zeker een belangrijk element. Voor het album heb ik verschillende Arabische en Noord-Afrikaanse instrumenten gebruikt: de qanun, de nay, de def ... ik gebruik ze vaak in producties; het is de muziek waar ik mee ben opgegroeid. Op dit moment is het alleszins heel aanwezig in mijn muzikaal universum.”  

En als afsluiter, een vraag die ook andere producers ongelooflijk zal interesseren, waarmee werk jij? 

“Ableton. Toen ik pas begon, was dat het programma waarmee ik leren werken heb. En nu ik het onder de knie heb, blijft het my preferred interface. Ondertussen heb ik mijn scope verbreed naar analoge instrumenten, ook voor productie, maar die toestellen kosten stukken van mensen. Ik ben alvast van plan om een aantal klassiekers aan mijn set-up toe te voegen: een TB 303, een TR 909 en een TR 707-drummachine. Ik ben heel erg te vinden voor het geluid van die machines, meer dan de software, die ik soms toch wat vind tegenvallen. Ik ben ook net begonnen met het afschuimen van muziekwinkels en websites. Mocht ik ergens een Japans protomodel van een synthesizer spotten, dan vrees ik overstag te gaan, haha.”