Ik heb wat zitten nadenken, mijmeren mag je gerust zeggen. Wat is een façade en wat is puur, eerlijk, authentiek? Die rare zoektocht binnen deze branche die stelt dat bepaalde muziek authentiek is en andere niet, doet er eigenlijk niet toe. In de jaren ’60 waren The Rolling Stones zogezegd “authentieker” omdat ze rauwer waren dan The Beatles, die waren “commercieel”. Rauwer was dus authentieker. Ingetogen popmuziek was populair, te makkelijk. Een onbelangrijke vergelijking dus, maar ook een gedachtegang die weer volledig geëvolueerd is.

Nu, tegenwoordig kan je zelfs het tegenovergestelde stellen. Die rauwe rockers zijn volledig gepasseerd. Ze zijn net afstandelijker vanuit hun ivoren toren en willen verafgood worden en onbereikbaar zijn. Ze weten niet wat ze moeten doen met die sociale media. Leren jassen en zonnebrillen, lang haar en grote versterkers, ik karakteriseer natuurlijk. Mijn punt is dat mensen naar mijn gevoel vandaag de dag eerder geraakt worden door iemand ingetogen, iemand die selfies neemt en een persoonlijke inkijk in zijn of haar leven geeft. Een persoonlijkheid die kwetsbaar en onzeker durft zijn. Het zijn (vooral) vrouwen die gitaarmuziek hebben gered van hun karikatuur. Weg met de macho, weg met de façade.

Tijdens de lockdown vroeg ik me soms af wat ik in godsnaam al die jaren had gedaan. Zo wat nummers schrijven en gaan optreden. Dat existentialisme werd natuurlijk gevoed door het gebrek aan vooruitzichten. Ik vroeg me af wat mijn drijfveer al die tijd was geweest. Ik werd niet alleen onzeker over mijn kwaliteiten, maar ook onzeker over het wat en waarom. Terwijl bustes van hun sokkels vielen wou ik, weliswaar om andere redenen, zelf eens in eigen boezem kijken. Wat is het beeld dat anderen van mij hebben en hoe incorrect is dat beeld? Een queeste naar mijn eigen façade. En bijgevolg, hoe kan ik nog oprechter zijn? Mensen zien me als een zelfzeker persoon. Laat me even heel eerlijk zijn. Ik ben zeer onzeker. Sterker nog, de laatste maanden door de afwezigheid van optredens heb ik beseft dat mijn onzekerheid mijn creatieve drijfkracht is. Ik zoek bevestiging. Zonder publiek besta ik amper, ondanks ik muziek schrijf voor een niche.

Met Hypo schreef ik vooral individualistische, persoonlijke teksten, bijvoorbeeld over mijn emetofobie, maar ik maskeerde ze door de muziek me te laten overstemmen. Dat was natuurlijk niet de enige reden waarom ik die muziek maakte, maar misschien was het wel een vorm van façade. Ook als Nederlandstalige in het Engels zingen is een deel van mijn façade die ik nodig heb om een beetje zelfzekerder te zijn.

Onzekerheid is een deur tot kwetsbaarheid. Bij mij staat die misschien op een kier, maar oh wat ben ik onder de indruk van bijvoorbeeld mensen als Phoebe Bridgers. Laat haar maar een voorbeeld zijn voor een hele generatie. Wat een persoonlijkheid, zo zelfzeker in haar onzelfzekerheid, kwetsbaar en sterk tegelijk.

Ik eindig graag met een gedicht. Af en toe schrijf ik er eens eentje in het Nederlands, maar publiceer die nooit (onzekerheid). De enige die ze leest, is mijn oudste zus, omdat ik haar oordeel vertrouw. En toch deel ik er nu eentje, omdat dit toepasselijk is. (Enter de sluikreclame: dit gedicht heb ik later vrij vertaald naar het Engels en heeft de titel ‘The Figure Of Speech’ gekregen, een nummer en tevens de titel van mijn eerste EP die ik uitbreng onder mijn eigen naam.)

Waar staat het standbeeld altijd voor
Zijn lach, gevat, bepaald zijn zicht
Door tijd en storm verzacht wellicht

Staat hij daar als gezicht van kracht?
Onbehouwen gebeiteld met alle macht
Staat hij daar te doen alsof?
Tijd te verdoen, te verstaan tot stof
Staat hij voor alles wat niet mag?
Gewichtig, met zijn dom verstarde lach

Of stel u eens voor
Dat hij niet eens weet waarvoor hij staat
Wel van steen maar zonder ruggengraat

Kijk eens aan
Het standbeeld staat nog steeds voor mij
Het staat op zich, het stelt niets voor