Het gaat zo meteen weer regenen, denk ik. Ik twijfel er over om deze mijmering neer te pennen op een terras in mijn buurt of gewoon bij mij thuis. Ik heb voor de sfeer alvast een wierookstokje aangestoken waarvan de rook zich op een toch wel noemenswaardige manier verspreidt, namelijk kaarsrecht als een grijs spinnendraadje richting de eerste verdieping. De kat heeft een - maak u geen zorgen - ongebruikte tampon van mijn vriendin gevonden, die zo meteen weer onder de piano zal verdwijnen. Afleiding genoeg hier, waardoor het moeilijk wordt om te kiezen waarover ik zal schrijven.

Ik heb deze zomer weer mogen genieten van optredens geven en gaan zien, terug mensen tegen het lijf te lopen en als laatste te blijven, een zomer van nachtelijke gesprekken, 6 keer hetzelfde zeggen, uzelf horen, gaan slapen na nog een paar schaakpartijtjes online en weer moeilijk opstaan. Ondertussen is het 31 augustus en is de zomervakantie op zijn einde. De zon staat weer op september en de spinnen zijn weer gigantisch. Melancholie giert weer door kieren en spleten. Tijd voor een kleine terugblik van mezelf in de sector die weer mocht.

Het begon allemaal met een kanjer van een kater, we hadden namelijk de dag ervoor gewonnen van Portugal. Trouwens, merk mijn gebruik op van de wij-vorm, bij een verlies zou ik me dat nooit toe eigenen, dan zijn “zij” verloren. Maar dus, een kater en een festival. Buiten natuurlijk en natuurlijk ook in de pletsende regen. We kunnen nu wel zeggen dat dat een voorteken was van wat nog komen zou.

En ook terug uit de quarantaine: de weigerende podiumtechnieker. Je zou denken dat iedereen blij is om terug aan het werk te zijn en dat een riser een meter achteruit zetten, zodat wij niet in de regen moeten staan, eerder op enthousiasme en medewerking zou onthaald worden dan dat zou uitmonden in een discussie. Het deed me denken aan een andere plek waar mij arrogantie werd verweten omdat ik als eerste band het laatste soundcheckte en dat ik graag 5 minuten voor etenstijd nog een truss naar beneden had gewild om een buislamp over te hangen. Dat was inderdaad een klein puntje van kritiek, het moest mij even van het hart. Sorry, de meeste podiumtechniekers deugen wel degelijk en naast de buien was er voor de rest geen vuiltje aan de lucht. Behalve dan aan mijn luchtwegen de dag erna, ik ben wel degelijk blij dat ik buiten mag spelen maar op een verkoudheid in de zomer had ik niet gerekend. 

Ondanks minder geroutineerd als in normale tijden hebben we met Teen Creeps weer elke scheve timing van de affiche recht gezet door onze razend snelle soundchecks. Shout out naar Cis Van Robaeys daarvoor. Laatste keer in Hasselt ben ik zelfs nog tussen de soundcheck en het optreden naar de grote wc kunnen gaan. Ik begin toch te geloven dat wij mede daarvoor worden geprogrammeerd. Zoiets van: Zet die mannen op die plek want tegen dan gaat het weer uitgelopen zijn. En bij Mooneye zijn we meer geroutineerd dan eigenlijk mogelijk kan zijn, uiteindelijk zijn dit nog altijd onze eerste shows samen, maar we zijn zo snel naar elkaar toe gegroeid. Onze manager liet eens vallen dat, ongeacht het uur waarop we moeten spelen, we er toch telkens in slagen om die backstage af te sluiten.

De laatste twee maanden heb ik dus steeds optredens gehad als drummer bij zowel Teen Creeps als Mooneye. Ik heb van achter mijn drum gezien hoe jullie zaten te kijken en later stonden te kijken. Gemaskerd en daarna breed glimlachend. Ik heb voor 100 man gespeeld en 5000. Op een feeëriek punkfestival dat per ongeluk veel gelijkenissen vertoonde met het afscheidsfeest van Bilbo Baggings, op een dak, in de regen en de zon en op Campo Solar, mijn eerste volledig covid-safe festival. Aan alle antivaxers: ik was blij dat jullie er niet waren.

Campo Solar won trouwens met vlag en wimpel de prijs voor mooiste festival en beste andalouse. Als kers op de taart stonden we later die nacht, we waren weer laat vertrokken, langs de baan in een veld naar de vallende perseïden te kijken met een stuk in mijn kloten. Ondertussen ben ik dan toch op een terras gaan zitten, want het ging blijkbaar toch niet meer regenen. De toog is weer open, de nachten klinken als vanouds en op 1 oktober, mijn verjaardag begot, mogen we weer dansen, wat een timing.