In het zesde middelbaar ondervroeg mijn leerkracht Engels me op een mondeling examen over het existentialisme en hoe ik me daar tegenover verhoud. We hadden op het einde van dat jaar klassikaal stukken uit ‘Waiting For Godot’ gelezen en het wat gehad over de zinloosheid van het leven. En dat met pubers die klaarstonden voor een nieuw hoofdstuk in hun leven. Pubers die nog overvloeiden van de levensvreugde en energie. Wat een timing toch, gezelligheid troef tijdens die lessen. Ik heb op dat examen geantwoord dat ik liever bewust een naïeve romanticus met een groot gevoel voor melancholie ben dan de doos van Pandora open te doen, en iets te diep in te gaan op de betekenis van het leven.
Dat stoïcijns naïef bestaan werd het laatste anderhalf jaar wel danig op de proef gesteld. Stoïcijns naïef is zo een paradoxale kwaliteit. Langs de ene kant stoïcijns: onbewogen, geduldig, tegen alles in staat. Langs de andere kant betekent naïef voor mij ook intuïtief en emotioneel. Het is een kwaliteit die mijn intieme kring heel erg waardeert, omdat het een soort lichtheid bevat.
Waarom rakel ik dit nu weer allemaal op? De laatste tijd kom ik weer veel in contact met mezelf als dat naïef jongetje die spelenderwijs verwonderd wordt van muziek.

Onlangs zat ik in de studio met Vito. We hadden daaraan voorafgaand zo’n zes keer gerepeteerd, waarvan drie of vier keer met de volledige band. We speelden alles live in zonder click, met zeven man in een kring, kijkend naar elkaar en tekens gevend. De zang werd ook live opgenomen, waardoor de beste zangtake altijd kandidaat was om de uiteindelijke versie te worden. Dat gaf een soort druk om constant te presteren, zeker omdat niet iedereen echt meester was van zijn partij. Dat leidde persoonlijk tot een kortstondige crisis van te zelfbewust zijn en niets meer gespeeld krijgen. Het is pas wanneer ik die druk onbelangrijk begon te vinden, dat ik bevrijd begon te spelen en opmerkte dat zeven mensen die zich amuseren, die naar elkaar luisteren, die een vibe creëren sterker is, magischer ook, dan een nummer take per take over te dubben. Doordat we nog niet goed wisten hoe we elk nummer zouden brengen in de studio werden er dingen on the spot uitgeprobeerd – dat in combinatie met happy accidents geeft arrangementen die je anders gewoon niet kan bedenken of uitvoeren.

Zo een soort opnamesessie is echt uniek geworden, zeker met live vocals. Zelf doe ik het niet met de muziek die ik maak onder mijn naam of met Hypochristmutreefuzz, terwijl dat in principe wel zou kunnen. Het zootje ongeregeld aan muzikanten dat Vito zo secuur bijeengegaard had, zijn de subtiele kruiden van zijn stoofpotje. Gewoon spelen en berusten op elkaars muzikaliteit. Op die manier muziek maken is een feest. Muzikanten die elkaar nog niet zo goed kenden, werden op een paar dagen beste vrienden. Ik moest ook terugdenken aan toen ik 15 jaar was en in mijn eerste bandje speelde. Wij konden na school meerdere keren per week gaan repeteren, nieuwe nummers maken en oude nummers verfijnen, en van alles vast leggen om dan op te treden en toch alles anders te doen. Gewoon omdat het moment daar om vroeg en we plezier uit het “gewoon spelen” haalden.
Ik dacht toen dat dat normaal was, zo ons repertoire wat bijeen improviseren. Dat heb ik eigenlijk pas afgeleerd op het Conservatorium. Nu besef ik nog meer dat de juiste muzikanten bij elkaar iets is om te koesteren. Wat we trouwens nog afleerden op het Conservatorium en terug te vinden is op de plaat, zijn onvolledige gitaar bends, valse piano’s en gitaar slides, rare timings, enz. En stilletjes aan word ik terug dat naïeve gastje dat in plaats van analytisch de dingen apart hoort terug naar het volledige plaatje kan luisteren.

Als ik over mijn eerste bandje praat dan heb ik steeds een wee hart. De ongelofelijke dingen die we meemaakten, zo onbezonnen en complexloos op een podium staan. De studiosessie is nu al twee maanden geleden en nog steeds dwalen mijn gedachten af naar die week in de Ardennen. Dan voel ik iets zachts zich manifesteren in mijn lichaam dat – als ik binnen jaren terugdenk aan toen – zal naar buiten komen als ongelofelijke melancholie. En daar ben ik heel dankbaar voor.