Een mooie lentedag. Bij het peilen naar ’s mans gemoedstoestand vertelt Jarri dat hij ‘wat moe, maar voldaan’ is. Begrijpelijk, want het gaat hard, vooral dan met de carrière van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, op wiens parcours we tijdens dit gesprek toch de nadruk willen leggen. 

“Dat is goed, maar ik wil toch ook even meegeven dat ik net een nieuw project begonnen ben, met Loverman/James, die net getekend is door PIAS International; daar verwacht ik ook veel van.” Het bloed kruipt in de gestolen ogenblikken van een dag die voor iedereen maar 24 uur duurt, maar die Van der Haegen op een of andere ingenieuze manier weet te rekken. Hoe krijg je anders zoveel werk verzet? 

Het is het moment van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, zo lijkt het wel. Best new album op het gerenommeerde Pitchfork, een lovende review in The Guardian, album van de maand bij Rough Trade, een deal met het indie-label Because, internationale vertegenwoordiging via de booker WME, een van de grootste agencies ter wereld, een interview voor Le Monde en we staan pas aan het begin. 

“Ja, het bougeert enorm. Van buitenaf lijkt het soms alsof een succesvolle plaat maken de voorwaarde is voor internationaal succes, maar er komt veel meer bij kijken dan enkel het creatieve proces. Bij Charlotte gebeurt het nu, maar wat je niet mag vergeten, is dat ze al heel erg lang aan de weg aan het timmeren is. Ze heeft er bij wijze van spreken al een lange carrière opzitten, waar ze nu de vruchten van plukt. Bij hoeveel andere bands heeft ze geen backings gedaan? Meegetourd? Meegeschreven aan songs? Heeft ze tracks ingezongen? Charlotte en Boris komen niet pas hun neus aan het venster steken, maar zijn allebei al seasoned musicians die door hard werken, met een grote focus op wat ze willen, staan waar ze vandaag staan.”

Genoteerd. Als jonge bands dit lezen: work harder. Klopt? 

“Ergens wel, ja. Het is zaak om als artiest in het begin van je carrière zo ver mogelijk te komen met de riemen die je hebt – en vaak met een klein budget – omdat dat een heel degelijke basis schept voor wat je later kunt doen of wat er op je pad komt. Die eerste jaren helpen je parcours mee te bepalen, zeker als daar een heel duidelijke visie achter zit. En dat is het geval voor alle artiesten die je al opnoemde: ze zijn ooit muziek beginnen te maken, maar nooit met het idee om met die muziek te willen scoren. Ze hebben koppig hun ding gedaan en kregen na jaren hard werken en doorzetten de aandacht die ze verdienen. Ik ben er zeker van dat mochten Charlotte en Boris dit succes niet hebben, ze nog steeds met even veel vuur dezelfde muziek zouden maken. De urgentie om te creëren moet er zijn, niet de verwachting om succes te hebben. Succes is een heel fijn neveneffect wat ervoor zorgt dat je kunt blijven doen wat je graag doet.”

Minimaliseer je je eigen aandeel daar niet mee? 

“Neen, helemaal niet. Kijk, ik draai ondertussen ook al een hele tijd mee en ken ondertussen het klappen van de zweep. Muziek heeft me altijd enorm geboeid, en vooral ook de plek achter de schermen. Hoe worden bands gemaakt? Wat betekent management? Hoe zet je een band in the picture? Tijdens mijn rechtenstudie heb ik bijvoorbeeld lang 1 dag per week meegedraaid bij Unday, waar ik heel wat heb geleerd over hoe een label werkt. En dan heb ik nog anderhalve maand in Londen stage gedaan bij Young Turks en XL, waar ik zeer enthousiast werd van hoe zij met hun artiesten omgingen. Ze tekenen minder dan 5 artiesten per jaar en leggen alle aandacht en kracht daar op. Ook in de keuze van de artiesten vond ik ze heel verfrissend, en die visie heb ik altijd proberen toe te passen.”

“Toen ik jaren geleden de blog Disco Naïveté startte, was het de bedoeling om muziek die ikzelf straf vond of waar ik van voelde dat het wel iets kon worden, in de kijker te zetten. Ik ben daar op een – zoals de naam al liet uitschijnen – nogal naïeve manier mee begonnen. Ik heb toen enorm veel mensen én enorm veel muziek en muzikanten leren kennen. Ik kreeg een heel uitgebreid netwerk, met heel veel interessante contacten. Die jaren van hard werken voor Disco Naïveté, komen nu heel goed van pas, omdat ik meteen weet bij wie ik een nieuwe band kan pitchen. Toen ik met Tsar B begon, wist ik nauwelijks wat ik aan het doen was, maar meteen bij de release van ‘Escalate’ stond die song op The Fader. Ik heb heel veel geleerd door het gewoon te doen.”

Hard werken loont

“Het succes van Charlotte en Boris toont aan dat onze aanpak loont, maar je mag je niet blind staren op enkel het leuke nieuws waar kranten, magazines en blogs mee uitpakken. Dat is het topje van de ijsberg, het zichtbare gedeelte. Achter dat succes schuilt hard werken. En dat is wat ze allemaal doen: keihard aan de weg timmeren. Willen bands of artiesten het succes waar ze van dromen en de dingen die ze zien bij hun grote voorbeelden, dan moeten ze bereid zijn om the whole nine yards te gaan.

Er echt voor willen gaan. Dat moet prioriteit nummer één zijn. Ik zie vaak jonge bands die het willen maken, maar die niet beseffen hoe gefocust ze moeten zijn, willen ze potten breken. Eigenlijk moet je durven om ervoor te gaan, al je tijd in je project te stoppen en niet enkel het creatieve luik. Daar begint het uiteraard allemaal mee, maar als de trein vertrokken is, moet je mee. Ervoor kiezen dus. 

Als ik met iemand in zee ga, dan wil ik vooraf al zien dat het gemeend is, dat we er allebei voor willen gaan. Is dat niet zo, dan begin ik er niet aan. Ik kan dingen in beweging zetten, maar de artiest moet het uiteindelijk wel doen. De ambitie om het waar te maken moet er zijn, net zoals het doorzettingsvermogen. Want op een bepaald moment word je als artiest ook voor vol aanzien. Hoe meer succes je krijgt, hoe groter de druk van buitenaf: organisatoren verwachten bij succesvolle acts bijvoorbeeld een heuse show, iets waar aan gewerkt is. Je moet het dus ook durven waar te maken. Maar die professionalisering is voor heel wat artiesten een brug te ver; het is weinigen gegeven om van muziek echt hun werk te maken.”

Stromae, echte maestro’s bakenen af

“In dat opzicht vond ik het bijvoorbeeld heel interessant wat Stromae recent nog vertelde: Stromae nam de persoon Paul Van Haver over, in die mate dat hij een strenge scheiding heeft gemaakt tussen wie hij privé is en zijn Stromae alter ego. Die laatste is vandaag een 9-to-5, en binnen die uren zal hij alles doen om het project te laten slagen, maar daarbuiten heeft hij ook ruimte nodig voor zijn privéleven. Maar dat blijven wel vage grenzen.

“Wat Charlotte en Boris betreft, zie ik wel een gelijkenis. Ondanks het feit dat ze allebei erg getalenteerd zijn en het hart op de juiste plek hebben, zijn ze erg gegrond en beginnen ze niet te zweven doordat er succes is. Er overkomt hen nu heel veel, maar ze blijven honger hebben naar meer, naar hoe ze de show nog beter kunnen maken, ... het is soms aandoenlijk om te merken dat ze zelfs nu nog echt starstruck kunnen zijn. Toen ze onlangs de AB uitverkochten, dacht Charlotte dat het de AB-Club was, iets waar ze ook al erg blij mee was. Ondertussen staan er heel wat shows op de agenda, in de UK, de VS, maar de verwondering bij zowel Charlotte als Boris blijft.

Het is leuk om te zien hoe iemand haar dromen werkelijkheid ziet worden. Toen we bijvoorbeeld twee jaar geleden voor het eerst in de VS gingen spelen, onder andere in New York, stond Charlotte te geëmotioneerd op het podium, omdat ze niet kon vatten wat er gebeurde. Want stel je voor dat je als jong meisje droomt ooit eens te kunnen spelen in New York én dat dan ook echt gebeurt, 25 jaar later ... in een uitverkochte zaal waar het publiek je lyrics mee scandeert.”

We kunnen ook niet om het aandeel van DEEWEE heen, de Gentse thuisbasis van Charlotte. 

“Dat is ook waar. Dat is het belang van het netwerk, waar ik het al over had. Zowel Stephen als David kennen door hun jarenlange ervaring het wereldje door en door. Ze zijn een zeer dankbare bron van informatie en helpen waar ze kunnen, zeker wat betreft tips over touren en wat dat eigenlijk is. Want vergis je niet: touren is loodzwaar, zeker nu Charlotte mama is geworden en haar jong kind zoveel mogelijk wil meenemen. Wat mensen zien, is dat een artiest zich helemaal staat te geven op een podium, maar wat ze missen zijn de lege uren, het lange wachten in luchthavens, de urenlange ritten in de van om van pakweg Brussel naar Dijon te rijden voor een promopraatje én een song in een grote Franse studio. Het zijn zaken die je echt niet mag onderschatten, maar die wel noodzakelijk zijn, wil je de carrière van je artiesten van de grond krijgen.”

Met de namen op je roster heb je goud in je handen. Het kan haast niet meer mislopen.

“Ik denk dat je je daarin vergist. Een muzikantencarrière is niet iets wat je in een pasklare mal kunt gieten, waar op het einde van de rit automatisch succes van komt. Met de kennis en het metier dat ik in al die jaren heb opgebouwd, kan ik mijn artiesten wel op plekken brengen, maar dat is nog altijd geen garantie op blijvend succes. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat een veelbelovend artiest na een single of drie wegdeemstert? Ligt dat aan de artiest? Aan de entourage? Aan het label? Soms is het een samenloop van omstandigheden. Het is ook niet omdat je elk jaar met een release op de proppen komt, dat je bedje gespreid is. Kijk naar Charlotte zelf; tussen de EP Zandoli en het album nu liggen drie jaar. Sommigen zouden schreeuwen ‘commerciële zelfmoord, je mag zo lang niet wachten’, maar het tegendeel blijkt waar.”

Durf je diep in de toekomst te kijken? Wat volgt er nog? 

“We hebben het er soms over, maar we maken die plannen niet echt concreet, omdat je je niet wil laten fnuiken door je eigen ambities. Het zou fijn zijn, mochten we met de tweede plaat Europese zalen kunnen vullen ter grootte van de AB, maar als dat niet gebeurt, dan is dat ook oké. Heeft een act als die van Charlotte en Boris die grote visibiliteit nodig? Misschien slaat de volgende plaat op een andere manier aan, en wordt het helemaal iets anders. Het gaat erom om je eigen dromen waar te maken, het hoeft niet groots te zijn, uiteraard. Je moet vooral doen waar je je goed bij voelt.”