Een prachtig en intens werkstuk, dat is het. ‘Silhouette’ werd door de nationale pers ingehaald als één van de — zoniet dé — plaat van 2020. Terecht: de songs ademen leven, vertellen verhalen, snijden diep en laten de luisteraar soms wat in de touwen hangen. Kan moeilijk anders, als je weet welke thematiek erachter schuilt.

“Het heeft lang geduurd voor we het ongeval en de gevolgen ervan in onze muziek konden of durfden te verwerken,” vertelt Dienne. “Het aanvaardingsproces nam heel wat tijd in beslag, en we wilden beiden niets forceren. Het idee om heel die periode muzikaal vorm te geven, bestond al lang, maar er is voor alles een tijd en een plaats. En op een dag waren we er klaar voor. ‘Silhouette’ is het resultaat van een lange oefening in geduld, het juist plaatsen van emoties en de zoektocht naar hoe het ongeval er bij ons als jonge kinderen heeft ingehakt. Al die sentimenten hebben we in ‘Silhouette’ verwerkt.”

Het is een album waar je niet zomaar even tussendoor naar luistert. ‘Silhouette’ vraagt je aandacht, zonder meer.

Dienne: “Ik ben blij dat je dat zo ervaart. Ik vind dat muziek nooit iets vrijblijvends is, zeker niet als die vanuit het hart gemaakt wordt. Ik luister zelf ook steeds aandachtig naar platen. Voor mij hoort muziek geen behang te zijn of iets dat je op de achtergrond laat spelen, tenzij het ervoor gemaakt is, natuurlijk.”

Op de achtergrond van ons gesprek woedt nog steeds een hevige coronacrisis, een pandemie die ons in de nek blijft hijgen. Of Lili Grace er last van ondervindt?

“We zouden uiteraard veel liever meer spelen,” zegt Dienne. “Maar we zitten allemaal in dezelfde boot. Het is een beetje vreemd om met een album naar buiten te komen, en te beseffen dat je het niet ten volle kan promoten. We hebben vorig jaar wel een aantal concerten gespeeld, maar dat was qua beleving toch helemaal anders: je ziet nagenoeg geen emotie als mensen mondmaskers dragen. De ogen verraden wel iets, maar verder? Terwijl ik vanop het podium graag naar de reacties peil bij het publiek. Nu ja, we hebben ‘Silhouette’ nu even aan de kant gelegd. Vandaag zijn Nelle en ik druk in de weer met een theaterproductie: Froefroe, een herwerking van Roodkapje. Muziek schrijven voor het theater verschilt nogal met componeren voor een band. Beide combineren is niet mogelijk.”

Over combineren gesproken: jij verdeelt je tijd tussen je muzikantenschap bij Lili Grace, een job als docent op PXL, en geeft binnenkort ook feedback via VI.BE platform.

Dienne: “Ja, ik kijk erg uit naar die coachsessies, ook al gebeuren ze via Zoom en mis ik ook daar de persoonlijke interactie. Ik ben wel erg benieuwd naar wat ik op mijn bord ga krijgen en waar de jonge garde muzikanten mee aan de slag is. Ik herinner me nog goed hoe wij waren toen we met Lili Grace begonnen: groen achter de oren. En tien jaar geleden zag het muzieklandschap er nog helemaal anders uit dan vandaag. Er gebeurde veel minder online, er was nagenoeg geen streaming, en social media was nog helemaal niet zo ingeburgerd als vandaag.”

Denk je dat je de jonge garde op weg kan zetten met tips & tricks?

Dienne: “Laten we het hopen (lacht). Neen, alle gekheid: ik denk het wel. Ik denk dat we soms vergeten welke kennis we en route allemaal verzamelen, en hoeveel je op tien jaar tijd leert. Hoe je een goeie biografie schrijft, bijvoorbeeld. Hoe je je verhaal opbouwt, want vandaag is storytelling enorm belangrijk. Verder denk ik dat ik de nieuwe lichting ook wat tips kan geven over songwriting en over wat het is om professioneel muzikant te zijn. Wij hebben met Lili Grace altijd dankbaar gebruik gemaakt van de kansen die VI.BE gaf en zijn talloze keren bij iemand gaan aankloppen voor advies. Dat ik nu zelf mijn kennis kan delen, maakt de cirkel mooi rond.”

Hobo Humpin Slomo Babe

Opvallend aan Lili Grace en de muziek die het duo maakt, is het bijzondere instrumentarium: hobo, cello, synth en elektronica. Het is niet meteen een combinatie waar je zo maar mee aan de slag gaat.

Dienne: “Nelle en ik krijgen wel vaker de opmerking: hoe doen jullie dat? Omdat onze instrumenten toch wel een zekere exotiek uitstralen. Een hobo? Ik ken vrijwel geen enkele andere band die het instrument gebruikt. Ik hoor soms de vergelijking met CocoRosie of Ibeyi, maar ik ervaar het toch anders. Nu, voor ons is dat de normaalste zaak ter wereld; wij hebben altijd al muziek gemaakt met de instrumenten die we onder de knie hebben. We hebben het altijd als een uitdaging beschouwd om ons ding te doen met wat we kennen, en er niemand anders bij te betrekken. Misschien een iets minder voor de hand liggende weg, maar voor ons wel de juiste.”

In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister. Of hoe beperking je verplicht om creatief te zijn.

Dienne: “Dat is het helemaal, ja. Ik vind stilte in muziek bijvoorbeeld sterk ondergewaardeerd. Niet alles hoeft vol te zitten: stilte zorgt voor contrast en dynamiek, iets wat onze muziek bijvoorbeeld typeert. Ik denk dat de emotie in de muziek soms net ontstaat omdat je de luisteraar niet overdondert met informatie. Als je spaarzaam omspringt met sferen, komt het net zo hard binnen. Het is alleszins iets wat we merken in ons werk voor het theater: soms heb je aan één noot genoeg om sfeer te scheppen. Maar het moet dan wel de juiste zijn (lacht).”

Als we het over inspiratie hebben, lezen we wat Lili Grace betreft heel graag in de buurt vertoeft van Björk. Een vergelijking die je wellicht al iets te vaak gehoord hebt.

Dienne: “Hoh, ik ben altijd al heel grote fan geweest van Björk, dat is waar, maar ik heb ze nu toch even losgelaten. Ik weet niet goed meer waar ze mee bezig is. Haar creatieve output kennende, zou het me niet verwonderen mocht ze zichzelf digitaal klonen om een concert op Mars te kunnen geven (lacht). Maar het is waar wat je zegt: Björk heeft een grote invloed gehad. Ik ben nog altijd grote fan van haar ‘Debut’, een tijdloze plaat die vandaag nog steeds niet gedateerd klinkt. Mocht je me op een onbewoond eiland zetten, en ik mag maar naar één artiest luisteren, dan wel Björk. Maar ik heb bijvoorbeeld ook veel bewondering voor Nicolas Jaar, van wie ik ‘Space is Only Noise’, een album uit 2010, pas recent ontdekt heb. Ik ben er helemaal aan verknocht.”

Het toon ook mooi aan dat muziek tijdloos is: vandaag zou je een album uit 2010 haast prehistorisch kunnen noemen, terwijl de muziek die erop staat voor talloze mensen pas nu relevant wordt.

Dienne: “Ja, het is zoals ik al aangaf: er is voor alles een tijd en een plaats. Het is niet omdat een artiest vandaag een plaat uitbrengt dat je als luisteraar meteen mee bent. Het gebeurt vaak dat ik releases pas jaren na datum beluister, gewoon omdat het moment er naar is. Ik denk dat we soms te weinig stilstaan bij hoe kunstvormen tijdloos kunnen zijn. Kijk bijvoorbeeld naar ‘A Space Odyssey’ van Stanley Kubrick: een prachtige film, en zo mooi in beeld gebracht. Ik heb die pas onlangs voor het eerst gezien en ik was helemaal overdonderd. Hoe Kubrick de tijd neemt om een verhaal vertellen, aandacht heeft voor de fotografie, het scenario ... prachtig gewoon.”

Beluister ‘Silhouette’ hieronder.