“Om terug te gaan naar de start van dit alles, moeten we een paar jaar terug in de tijd. Ik studeerde Geneeskunde, en tijdens die studies begon ik ook te producen en nummers te schrijven. Die nummers zette ik, trots als ik was, op mijn pagina op VI.BE platform. En plots werd ik gecontacteerd door een recruiter van The Voice, die me daar had gevonden.” Het avontuur in The Voice kwam tot een einde in de knockouts, maar Tom Lodewyckx, deel van de vaste band van The Voice, was onder de indruk, en bood aan samen te werken. Archie X was geboren.”

“Archie X was mijn eerste project ooit. Dat Tom en de rest van de band wouden blijven samenwerken, was echt een zot compliment voor me. Ze zagen in die prille beginfase blijkbaar al potentieel in mij, als songwriter en als zangeres. Ik heb dan wat demo’s doorgestuurd naar Tom, en hij reageerde tot mijn verbazing meteen met alle zaken die goed waren aan de nummers. Als beginnende muzikant verwacht je ergens toch wel het ergste als zo’n ervaren muzikant zijn mening geeft, al is dat achteraf gezien vrij idioot, wetende hoe fijn het is om met Tom samen te werken. Er was dus al vrij snel een match, en we zijn meteen de studio ingedoken. De derde demo die we opnamen werd ‘Loud Boy’, meteen onze eerste release. En er kwam ook een platendeal bij Warner.”

Er was de releaseshow (voor album ‘Are You Listening’) in De Casino, maar daarna leek het wat stil te blijven rond Archie X?
“Ja dat klopt. Ik weet ook niet wat er gebeurd is. Ik denk dat we wat door de mazen van het net zijn gevallen. Het was een rare periode, net na corona, en ook een periode waarin voor mij veel andere ballen aan het rollen gingen. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik geloof echt dat we goed genoeg zijn om iets te maken dat een grote groep mensen kan raken. Alleen voel ik ook dat we daar vandaag nog niet zitten.”

“Wanneer je de ondersteuning van Warner en Live Nation achter je hebt, merk je ook dat de verwachtingen van in het begin hoog liggen. Achteraf gezien soms misschien wel iets te hoog, en dan bedoel ik vooral vanuit mijn eigen perspectief. Maar ik ben blij met hoe het project is geëvolueerd. Het loopt, en ik steek er met zeer veel liefde tijd en energie in. Maar het is misschien niet meer hét hoofdproject waar ik alles in steek en ook uit wil halen, daarvoor heb ik nu ook genoeg andere toffe projecten. Archie X is echt een passieproject, we zijn twee producers die maken wat we op dat moment voelen, tussendoor een film kijken als we daar zin in hebben, en veel experimenteren met geluid. De focus ligt op plezier. Al is dat bij Mayorga en Pommelien natuurlijk ook wel het geval.

De bal die maar bleef rollen

Er viel vorig jaar niet naast te kijken in de concertzalen en op de festivals, Mayorga, de band rond Helena Mayorga-Paredes, waarin ook Charline, samen met Trui Amerlinck (bas) en Sam Enthoven (drums) speelt, leek overal te zijn. “Mayorga is echt al een zot verhaal geweest. Je start een project met z’n tweeën, en anderhalf jaar later sta je op Werchter. Dat hadden we zelf nooit durven dromen. Het is eigenlijk allemaal begonnen tijdens corona, ik zat in mijn tweede of derde bachelor, en Helena stuurde me een berichtje. Ik denk dat ik haar ervoor al eens een keer had gezien toen ze een gitaar kocht van iemand die ik kende. Maar ze stuurde me dus dat ze iemand zocht met verstand van productie, en dat ze vond dat ik haar iemand leek waarmee het zou klikken. Pavlove, de band waar ze in meespeelde, was ook net wat op haar einde gekomen, en ze was op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik had net een opdracht voor school om een externe muzikant te producen, en zo geschiedde.”
 

“Diezelfde dag nog zijn we beginnen sleutelen aan een demo van ‘All I Wanna Do’. Het klikte meteen als vrienden, maar ook in de studio was het meteen heel duidelijk wat onze rollen waren. We nemen onszelf niet te serieus, maar ons werk wel, en dat vind ik heel belangrijk in een studioproces.”

Corona was voorbij, de concertzalen gooiden hun deuren weer open, en Mayorga werd ook een liveband. “Dat was wel bijzonder, we voelden dat er veel verwachtingen waren, terwijl we zelf voelden dat het project nog volop aan het groeien was. Dan vraagt het veel energie en inzet om constant die volgende stappen te zetten. De zomer van 2023 was heel intens, het was bijna van show naar show, waardoor je geen tijd hebt om te repeteren of heel je set om te gooien. Je blijft gewoon gaan, en leeft van dag tot dag. Het doet deugd nu even een rustigere periode door te maken, aan nummers te kunnen schrijven, probleempuntjes aan te pakken en eigenlijk de tijd te nemen die we door die plotse groei deze zomer niet echt hadden.”

“Begin december speelden we de laatste twee shows van het jaar, op dezelfde dag. Die twee shows voelden fantastisch, omdat iedereen wist, het zijn de laatsten voor een tijdje, we gaan nog een keer alles geven, en er vooral van genieten. Het gaf ook echt energie om nu weer alles te geven om een volgende stap te zetten.”

Fans! Fans! Fans!

Wie erbij was op die clubshow in AB, zal het allicht gemerkt hebben; rechtsvoor, ongeveer ter hoogte van Charline’s plek op het podium, stond een opvallend jonge groep heel enthousiaste fans. Een indirect gevolg van dat andere straffe project waarbij Charline de honneurs waarneemt, Pommelien Thijs. “Toen ik bij Pommelien begon mee te spelen, was dat nog iets compleet nieuws voor me, die superfans. In het begin stuurde ik iedereen en reageerde ik op alles om te bedanken, maakte ik filmpjes voor mensen die jarig waren en dergelijke, want natuurlijk apprecieer je heel erg dat mensen zo fan van je zijn. Maar dat werd heel snel en exponentieel meer, waardoor ik op een bepaald punt voor mezelf grenzen moest stellen. Pommelien heeft natuurlijk dezelfde ervaring, maar dan maal 25 schat ik, en van haar leerde ik er ergens afstand van te nemen. Ze is oprecht vriendelijk tegen iedereen, maar reageren op elke post en elk bericht zou gewoon meer dan een fulltime job zijn. En dat begrijpen fans ook. Maar het is nog niet evident constant al die meldingen op mijn iPhone te hebben en daar niet overal op te reageren.”

Jullie stonden met Mayorga op Rock Werchter. Een hoogtepunt in een zo al gek jaar?
“Dat is een moeilijke vraag. Natuurlijk staat het grote podium van Werchter op je bucketlist als artiest en natuurlijk is dat moment waardevol en fullfilling. Ik denk dat enkel de grote zaal van de AB vergelijkbaar is qua mythische waarde in België. En ik weet nog toen het offer van Werchter binnenkwam, dat er echt verdeeldheid was binnen de band, ergens tussen “Oei, nu al?!” en “Kom, we doen dat gewoon”. Maar onze clubshow in AB kan bij deze vraag toch ook echt niet onvermeld blijven. Daar weet je dat het publiek er echt is voor jou, ze kochten een ticket om Mayorga te zien, en dan zien dat de club vol zit, dat is wel echt een zot gevoel.”

“Don’t get me wrong, het is echt heel zot te zien hoe erg mensen daar mee bezig zijn, en het geeft me ook wel echt bevestiging dat ik iets goed doe. Maar het is tegelijkertijd ook een rare soort relatie, iemand hebben die je bijna lijkt te aanbidden, en er alles aan doet om door je gezien te worden.”

Helpt het dan om andere projecten te hebben waar die specifieke situatie minder het geval is?
“Ik merk nu dat die fans meer en meer doorschuiven naar andere projecten. De Pommelien fanbase heeft nu bijvoorbeeld ook Mayorga ontdekt, en niet enkel de band, ook de muziek. Het gaat vaak om jonge fans die nog niet zo lang echt intensief naar muziek luisteren. Dat ze via die weg dan een nieuw genre ontdekken, kan ik enkel toejuichen. Als we op het podium staan met Mayorga, zie je dat we ons echt amuseren, net als bij Pommelien. En ik denk dat dat ook meespeelt in die populariteit bij jonge fans. Zien hoe mensen zich amuseren op een podium, kan de aanzet geven om zelf ook zoiets te willen gaan doen, zelf gelijkaardige zotte vriendschappen op te bouwen, enzoverder. En dat kan ik enkel toejuichen.”

Pommelien Thijs

Daarmee is nog een belangrijke naam in dit gesprek gevallen: Pommelien Thijs, een naam die het afgelopen jaar zoveel succes kende, dat de achternaam eigenlijk niet meer nodig is. Debuutalbum ‘Per Ongeluk’ kwam uit in juni, gevolgd door een overvolle festivalzomer waarin de gemiddelde Vlaamse markt vaak tot de kleinste hoekjes vol zat. 

Hoe komt iemand in de band van Pommelien Thijs terecht?
“Dami (Corlazolli, A&R manager bij Sony Music Belgium) had Helena gecontacteerd omdat ze iemand zochten die akoestische gitaar kon spelen bij enkele Radio 2-sessies en vergelijkbare dingen, wat Helena met veel plezier deed. Toen kwam de zomer, Tien Om Te Zien-seizoen, en Helena had dat zo goed gedaan dat ze weer werd meegevraagd. Helena kon bijna heel de zomer, buiten 2 of 3 dagen, en dus vroeg ze mij als back-up. En zo stond ik daar plots in mijn groen pakje bij Tien Om Te Zien, niet meteen mijn natuurlijke habitat. Maar er was wel meteen een klik met Pommelien. Na Tien Om Te Zien zijn we elkaar dan blijven volgen, en een tijdje later kwam de vraag of ik geen zin had om deel te worden van de vaste band. Op de eerste repetitie heb ik dan natuurlijk heel erg mijn best gedaan, en zo ben ik in de band, die verder al was samengesteld, gerold.”
 

“De manier van werken bij Pommelien is heel snel en well-oiled, wat volgens mij onvermijdelijk is wanneer er zodanige verwachtingen op je schouders rusten. Maar hoe ze muzikaal te werk gaat, dat is echt zo geweldig. Soms krijg je gewoon een voicenote, en blijkt daarop de volledige tekst en alle melodieën te staan, eigenlijk alles wat zij moet doen voor een nummer. Dat is als producer echt een geschenk, en iets wat ik niet veel artiesten haar zie nadoen. En dan mag ik daar een leuk liedje van maken. Ik werk verder aan het nummer, zing het ook in omdat ik dezelfde tessituur heb als haar, waarna Pommelien het dan echt inzingt in de studio. Ik voel me ondertussen echt deel van de Pommelien-machine, en dat is een heel fijn gevoel.”

Altijd bij de les

Mocht dit nu allemaal nog niet genoeg zijn, geen paniek. D’hoore is ook nog zowel student als lesgever. Student aan het KASK Gent, waar ze nu in haar master zit. En lesgever muziekproductie, songwriting en studiotechnieken in het MUDA in Evergem. “Dat is in een klaslokaal en echt schema’s tekenen op het bord: “Wat is nu een chorus?”, “Wat is distortion?”, zo’n zaken. Heel interessant, maar het is echt wel een opgave alles simpel uit te leggen. Om vervolgens over te gaan naar de software zoals Logic X Pro, en het daar dan heel praktisch te tonen. Het leuke is wel dat de leerlingen altijd heel erg geïnteresseerd zijn in die zaken. Ik geef hen ook opdrachten à la “Stel dat ik een nummer wil uitbrengen, van allereerste idee tot effectieve release, wat komt daar allemaal bij kijken?”. Een opdracht die jullie site sowieso weer wat extra bezoekers oplevert.”

“Ik geef twee dagen per week les, op maandag en op dinsdag, en op andere dagen is het natuurlijk kwestie van toetsen te verbeteren, punten in te geven, te reageren op berichten van ouders, … Er kruipt wel wat tijd in, en ik moet er ook echt nog aan wennen, want ik doe het nog maar sinds september. Ik zit nog in een heel verkennende fase, ook voor mezelf. Doe ik het wel goed? Steek ik er wel genoeg of niet te veel tijd in? Het zijn vragen die vaak terugkomen.”

Hoe kwam je erbij dat ook nog in die zo al overvolle agenda te proppen?
“Toen ik vorig jaar studeerde belden ze me, met de vraag of ik twee individuele uurtjes songwriting les kon komen geven. Ik heb daar gewoon op toegezegd, omdat ik dacht, why not?. Het leek me cool om te doen, en wanneer je die vraag krijgt van een van de hoogst aangeschreven scholen van ons land, kan je moeilijk weigeren. Het is soms nog een moeilijke evenwichtsoefening. Ik heb ja gezegd op 12 uur lesgeven, wat me doenbaar leek, maar daar komt nu nog mijn eigen master bij, naast alle projecten en shows waar ik aan meewerk. En natuurlijk wil je dan ook je echte passieprojecten niet uit het oog verliezen. Dus het is moeilijk balanceren, maar voorlopig lijkt het te lukken.”

Dankbaarheid

Wie kijkt naar al je projecten, lijkt wel een duidelijke rode draad te zien: je bent gitariste, maar hebt wel een prominente plek in de band, je staat niet op de achtergrond.
“Het is altijd de tweede gitaar en tweede vocals, maar die zijn echt wel belangrijk om een project extra fundering te geven. Je legt letterlijk een extra laag op nummers, en ik vind persoonlijk dat dat echt voor een meerwaarde zorgt. Het zorgt ook voor extra energie in de nummers.”

De eerste keer dat ik Mayorga zag, viel vooral het spelplezier me op.
“Die opmerking krijgen we vaak, dat we er gelukkig uitzien op het podium en echt vrienden lijken. Dat is ook gewoon zo. Ik hou niet van serieuze mensen op het podium, ik wil spelplezier, het publiek de energie geven die je ook van hen verwacht. Er zijn bands die eerder een professionele relatie met elkaar hebben, maar dat zou voor mij niet werken, we zijn in de eerste plek vrienden, die samen spelen. Wat niet betekent dat we het niet professioneel aanpakken. Maar dat helpt wel alles relativeren.”

2023 was voor jou een heel druk en straf jaar. Overkomt zoiets je plots? 
“Op het moment waarop Archie X op een soort van climax kwam met de releaseshow in De Casino, wonnen we met Mayorga De Nieuwe Lichting. En dan nog een week later, als ik het me goed herinner, waren het het Gala van de Gouden K’s en de MIA’s met Pommelien. Dat was echt niet normaal, die maand januari was echt de maand waarin alles samenkwam. Maar het voelde tegelijk ook wel gradueel, doordat ik met al die projecten wel al een jaar bezig was.”

En plots sta je dan op de MIA’s.
“Ik had ervoor niet goed geslapen, en was wat wazig, maar plots sta je op dat podium, en besef je voor hoeveel volk je staat te spelen. En dan komen er nog vlammen uit de grond. En dan weet je niet wat je overkomt. Ik ben nog maar 2 jaar echt deftig bezig en sta al in het Sportpaleis. Dat is soms echt wel heel raar om te beseffen. Het gaat allemaal heel hard. Met de eerste show op de Warmste Week had ik het gevoel dat Pommelien meteen de credibility had die nodig was om nog veel volgende stappen te zetten.”

Hoe zie je de toekomst?
“Ik heb nu het idee te blijven doen wat ik aan het doen ben, ik heb het gevoel bezig te zijn met projecten die mijn aandacht en energie verdienen. Ik hoef niet per se iets nieuws te doen. Ik heb wel nog eigen nummers, meer in een Phoebe Bridgers vibe, die ik uit wil brengen. Maar dat is niet prioritair, omdat ik afgelopen jaar projecten heb gevonden die hard groeien en waar ik trots op ben. En ik twijfel ook nog of ik de Finneas wil zijn of de Billie (Eilish, nvdr.). Wil ik echt artiest pur sang zijn, of meer de producer en livemuzikant die de sidekick is? Momenteel neig ik meer naar Finneas, want ik schrijf graag en produce graag. Maar tegelijk is helemaal zelf iets doen ook fantastisch, omdat het een genre is dat ik tof vind te maken en dat ik nu nergens heb. Een aspect van mij verdient nog wat aandacht, en geef ik op school vaak uiting, maar mag nog in een project gegoten worden, de kleinere akoestischere nummers. Ik blijf vooral gewoon mijn ding doen. Voorlopig heeft dat alvast fantastische dingen op mijn pad gebracht.”