We treffen Astrid De Sterck in de Ancienne Belgique op een zaterdagmiddag, enkele dagen later dan oorspronkelijk gepland. “Een lid van de crew testte positief op corona waardoor alle bandleden zich kort voor het optreden moesten laten testen. Heel even zag het ernaar uit dat we de avond zelf nog vervanging moesten zoeken. Gelukkig kon de show toch doorgaan, maar we hadden wel even stress”, vertelt de zesentwintigjarige programmator terwijl we de lift nemen naar het vijfde verdiep.

Er is al heel wat beweging in de Brusselse concertzaal op dat moment. “Vanavond is er Brussels Tuub”, licht ze toe. “Een avond met negen bands, dat is altijd pittig. Ik ben hier graag op voorhand om in te springen als het nodig is.” Terwijl we plaatsnemen in een gezellig verlicht salon met een kopje koffie, horen we de meldingen op haar smartphone binnenstromen. Met vluchtige vingers beantwoordt ze de berichten.

Niet zomaar wat

Het leven van een programmator staat klaarblijkelijk nooit stil. “Iedereen doet daarmee wat hij wilt. Aangezien ik aan dit event heb meegewerkt, zou ik het raar vinden om er vanavond niet bij te zijn. Ik wil weten hoe het publiek reageert, of mensen het tof vinden. En ja, ik doe natuurlijk niks liever dan naar concerten gaan” zegt ze.  

Die liefde voor (live) muziek loopt als een rode draad doorheen Astrids leven. “Ik kocht en beluisterde constant nieuwe muziek en ging mee met mijn ouders naar concerten en festivals van zodra ik kon. Ik volgde ook muziekschool. Daar ontdekte ik dat ik zelf helemaal geen muzikant ben. En dat ik absoluut niet graag op een podium sta. Ik stond doodsangsten uit”, grinnikt ze. “Oké neen, dat is misschien wat overdreven. Maar ik voelde me echt niet op mijn gemak.”

Hoewel de jonge Brusselse vrouw zelf geen muzikale ambities had, bleef muziek haar wel altijd enorm fascineren. Daarom studeerde ze na het middelbaar muziekmanagement aan PXL-Music in Hasselt. “Ik wist dat ik niet zomaar wat wilde studeren. Ik was vooral bang om iets te doen waardoor ik niet meer met muziek bezig zou kunnen zijn. Toen ik per toeval ontdekte dat er een school was in Hasselt waar ik terecht kon, was de keuze snel gemaakt. Mijn ouders reageerden totaal niet verbaasd”, lacht ze.

Vrouw in de sector

Tijdens haar studie deed Astrid een programmatiestage bij de Beursschouwburg in Brussel, waarmee ze tot op vandaag regelmatig samenwerkt. Nadien draaide ze mee als coördinator tijdens een vrijwillig stagetraject bij Horst Arts & Music Festival, en maakte ze deel uit van het productieteam van Klara Festival. Vervolgens startte ze bij Ancienne Belgique, waar Astrid tot vandaag niet alleen de jongste, maar ook de enige vrouwelijke programmator werd in een team van vijf.

“Hoe ik dat ervaar?” Ze denkt even na. “Ik voel aan mijn interacties met mensen dat het een relatief nieuw verschijnsel is om als vrouw mee te draaien in de sector. Toen ik pas startte, dachten verschillende mensen dat ik een stagiaire was. Ik was heel jong en ik ben nogal klein van gestalte, wat natuurlijk meespeelt, maar toch. Ook nu merk ik nog regelmatig aan mensen hun reacties dat ze een man hadden verwacht wanneer ik hen voor het eerst in persoon ontmoet. Soms levert dat grappige situaties op, maar ik vind het ook jammer dat velen nog steeds in die val trappen.”

“Als een van de weinige vrouwen in het team, wil ik het extra goed doen. Ik twijfel snel aan mezelf en wil niet te veel fouten maken, want ik voel me verantwoordelijk voor de volgende generatie. Ik wil graag dat er meer vrouwen in de sector komen. Daarom wil ik tonen dat het een meerwaarde is om een vrouw in je team te hebben.”

Wees vooral jezelf

Astrid ziet het dan ook als haar missie om de muzieksector mee te veranderen. “Er spelen veel kleine dingen die je als vrouw anders aanvoelt, mede doordat je perspectief per definitie verschilt van dat van mannelijke collega’s. Dat er nog steeds meer mannelijke dan vrouwelijke artiesten op het podium staan, bijvoorbeeld. We streven er daarom binnen AB naar om een gendergelijke festival line-up te hebben, bijvoorbeeld tijdens BRDCST en Feeërieën. Ik wijs er dan op dat we die genderbalans niet als verkoopsargument mogen gebruiken, omdat dat niet het punt is.”

Ook op communicatief vlak ervaart ze bepaalde zaken anders als vrouw. “Zo word ik soms gevraagd om te jureren bij wedstrijden. ‘Wil je ons team komen versterken want we zoeken nog een vrouw’, klinkt het dan. Bij zo’n bericht hoop ik vooral dat ik meer kan bijdragen dan alleen maar ‘de vrouw’ zijn. Ik maak mijn collega’s er dan ook op attent dat zulke boodschappen – hoe goed bedoeld ze ook zijn – echt niet kunnen. Je belt een vrouwelijke artiest tenslotte toch ook niet op met de vraag of ze op je festival wilt spelen omdat je de affiche gendergelijk wilt maken?”

Lange tijd twijfelde Astrid eraan of ze zelf wel in de muziekwereld zou passen. “De mensen uit de sector die ik leerde kennen tijdens mijn studie waren vaak open, charismatische mannen die het goed konden uitleggen en die heel goed wisten wat ze wouden. Dat schrok me af, ik kon me daar totaal niet mee identificeren. Ik ben van persoonlijkheid eerder introvert, een tikkeltje verlegen zelfs. Ik kom wel graag onder de mensen, maar niet met het idee ‘ik ga het hier eens vertellen’”, lacht ze terwijl ze haar armen demonstratief in de lucht gooit. “Ik dacht dat ik assertiviteitscursussen zou moeten volgen om erbij te horen, dat ik me moest aanpassen. Wat blijkt? Ik moet me helemaal niet aanpassen! Wie je ook bent, je kan je eigen stijl behouden en daarmee bereiken wat je wilt. Dat vind ik een heel waardevol inzicht.”

Open houding

Of ze nog waardevolle inzichten heeft opgedaan tijdens haar loopbaan bij AB? “Stop nooit met jezelf in vraag te stellen”, antwoordt ze bedachtzaam. “Denk nooit: ‘voila, dit is het dan’, maar blijf je afvragen: ‘Waar staan we nu? Is het nog relevant? Wat kan er beter? Wat kunnen we hier nog meer uithalen?’”

Die rake vragen zijn kenmerkend voor de open houding die volgens Astrid onmisbaar is als programmator. “Je moet vooral goesting hebben om nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten. Programmator zijn, dat is buiten komen, dat is op café gaan, dat is naar andere zalen gaan, dat is in de stad zijn, horen waar mensen mee bezig zijn, weten wat er leeft. Zeker bij AB: we zitten pal in het centrum van een stad die enorm veel te bieden heeft. Dat moeten we omarmen.”

Een voorbeeld van zo’n omarming is de samenwerking tussen Ancienne Belgique en De Brusselse Jeugdhuizen. Het concept is eenvoudig: vier keer per jaar krijgt een Brussels jeugdhuis de kans om de clubzaal van de AB te vullen met een programma dat ze zelf heeft samengesteld. “Dat levert heel uiteenlopende resultaten op: sommige jeugdhuizen vullen hun avond in met jazz, anderen stellen een hiphopprogramma samen.” Astrid benadrukt dat ze het een van de interessantste projecten vindt om aan te werken, “omdat je je openstelt voor input van buitenaf. Als programmatieteam wissel je tenslotte constant ideeën en ontdekkingen uit met dezelfde groep mensen, maar het is ook fijn om te weten wat mensen van buiten de sector graag horen. Dat zijn tenslotte je bezoekers.”

Publiek is koning

Ancienne Belgique heeft een uitzonderlijk breed doelpubliek. “Van je grootmoeder tot je jongste broertje, iedereen moet zich hier thuis voelen. En dat is perfect haalbaar”, benadrukt Astrid. “Persoonlijk doe ik dat door mij af te vragen wat de artistieke waarde is van een project voor de zaal, los van mijn eigen muzieksmaak. Ik zou geen goede programmator zijn mocht ik enkel dingen boeken die ik zelf goed vind. Soms is het publiek laaiend enthousiast over iets wat ik zelf echt niet goed vind, of omgekeerd. Uiteindelijk heeft het publiek altijd gelijk.”

Volgens Astrid is het vandaag de dag nog belangrijker om de voorkeur van het publiek aan te voelen dan voorheen. “De tijd waarin wij bepaalden welke artiesten groot werden, is voorbij. Mensen bepalen nu zelf wat ze goed vinden. Artiesten zetten hun muziek op een laagdrempelige manier online en mensen ontdekken dat via allerlei wegen, van streamingdiensten tot sociale media. Het is niet enkel een top down-kwestie, in die zin dat een artiest tekent bij een label, wordt geprogrammeerd in grote zalen en op die manier bekendheid verwerft.” Net daarom is het zo belangrijk om te weten wat er leeft, benadrukt ze nog.   

Toekomstmuziek

Wat de toekomst brengt? “Binnen Ancienne Belgique krijgen we veel artistieke ruimte om fijne dingen te doen. We spitsen ons steeds meer toe op Brussel en we zijn recent ook met een aantal nieuwe festivals gestart, zoals Black History Month en Pride. Dat zijn uitdagende projecten die mij veel energie geven.”

“Op persoonlijk vlak hoop ik vooral om te kunnen blijven groeien in wat ik nu aan het doen ben. Ik wil graag nog veel nieuwe projecten opstarten, nieuwe mensen leren kennen en samen met hen van de muziekwereld een open plek maken. Ja, daar kijk ik heel erg naar uit.”