VI.BE

Drie jaar na de volgens Humo aanbevelenswaardige EP (‘Let Me Go Into The Wild’) – een productie van Johannes Verschaeve van The Van Jets – en drie bijhorende singles (‘Happy’, ‘Lucy Called My Name’, ‘Dirty D’) is DVKES (uit te spreken als: Dukes) klaar voor het grotere werk. De “weerbarstige en uitdagende” band (dixit Cutting Edge) ging in zee met Mario Goossens. De Triggerfinger-drummer, die eerder ook al de producer was van platen van Steak Number Eight en Black Box Revelation, sloot zich samen met DVKES op in een huis in Peer en legde de lat hoog. Het resultaat van de gestroomlijnde samenwerking is een debuutplaat waar zanger/gitarist Joos Houwen (Helsinki, Statue, The Tellers), bassist Pieter-Jan Janssen (Psycho 44), gitarist Maxim Helincks (Stavroz, Statue) en drummer Antoni Foscez (Go March) met trots mee mogen uitpakken. De catchy groove, het herkenbare gitaargeluid en de aanstekelijke zanglijnen zijn intact gebleven. Het is daarnaast ook een potige groepsplaat (all songs and lyrics by DVKES) die meer dan eens surft op neopsychedelische golven. De goede invloed van de labelgenoten van Bed Rugs, durven we denken. Check in dit verband vooral de track ‘Apoca-Lips’. Dat die van DVKES niet louter schatplichtig zijn aan powerpop, indie rock en de britpop van Arctic Monkeys bewijzen ze door op overtuigende wijze ook krautrock te omarmen. ‘The Boy Who Cries Wolf’ en ‘We Finally Pushed Through’ zijn niet voor niets twee meeslepende hoogtepunten op een uitstekend album. Het moge duidelijk zijn: DVKES is geen band die ter plaatse wil blijven trappelen en zo maakten zij een uiterst sterke debuutplaat.