VI.BE

Luminous Dash – “Vette rock-‘n-roll van de bovenste plank. Scheurende gitaren en riffs van Wouter, een moddervette bas van Jeroen, beukend drumwerk van Wim én de geweldige keel van Danny, die ons bij momenten aan Bon Scott zaliger doet denken. Hemels (h)eerlijke herrie waar wij een diepe buiging voor maken. Wij gaan instant overstag voor Daddy Was Wrong en dit geweldige plaatje. Een absolute aanrader, die bij ons al een tijdje op repeat staat!

Zware Metalen – “Daddy Was Wrong beukt, scheurt, knalt en rolt. Motörhead-riffs komen wel eens achter het hoekje kijken in deze mengvorm van hardrock, punk en garagerock.”

daMusic – "Want wie wordt nu niet wild van een pittige mix van jarenzeventig- en -tachtigrockmetal die teert op scheurende gitaarriffs of headbangende grooves en heerlijk swingende vierkwartsritmen … in deze vijftracks-ep, die heerlijk afwisselt tussen tragere in chroom gedrapeerde en vlammende rock-’n-rollstampers en scheurende punkmetalsongs."

Dark Entries – “Denk aan cruisende en ronkende motoren, stoere, in leer gehulde bikers, met schaars geklede chicks op de duozit. Geen hoogdravend geneuzel, maar lekker verantwoord rammen.”

Rock Tribune – “Goed in het oor klinkende, verfrissende harde rock. De nummers zitten qua opbouw rotsvast in elkaar en de band speelt als een goed geoliede machine.”

Rockportaal – “Klassieke hardrock, die pittig wordt gebracht. Je voelt de liefde voor het genre en merkt aan alles dat deze ervaren muzikanten met veel plezier en enthousiasme in deze band zitten.”

Musiczine – “Daddy Was Wrong sluit aan op een lange traditie van verdienstelijke Vlaamse hardrockbands met onder meer Albert’s Bastards, Southern Voodoo, Fat Bastard en Barrel Smoke.”

Keys and Chords – “Hardrock zoals die moet klinken: vettig, rauw en gemaakt om op volume 11 (of zelfs 12) te beluisteren.”

Rootstime – “Zanger Danny schreeuwt als een duivel met verbrande staart in een wijwatervat en de gitaar van Wouter, de bas van Jeroen en de drums van Wim geven op explosieve wijze van jetje.”

White Room Reviews – “Smaakt naar meer. Naar meer bier, naar meer gitaar, en vooral naar meer Daddy Was Wrong.”

Festivalinfo – “Deze collectie van vijf nieuwe nummers doet meteen terug verlangen naar de hoogtijdagen dat metal en rock nog met gemak in elkaar overliepen. Als de liedjes maar lekker vol zaten met stevige gitaarriffs.”

A BRAND NEW TAKE ON OLD SCHOOL HARD ROCK

Omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan en een mens zijn dagen ook maar zolang kan blijven vullen met satanische slachtrituelen (lees: de scharrelkippen begonnen op te geraken) besloten vier oudgedienden uit de Tieltse muziekscene* om er nog eens lekker ouderwets de beuk in te zetten, moegetergd als ze waren door al dat gemekker van allerlei jonge wolven in schaapsvacht die tegenwoordig de dienst uitmaken op de radio.

Zoals iedereen weet ontstaan alle goede ideeën aan een toog (die ene keer dat u met uw zatte botten de geniale ingeving had om die ruige biker chick naast u binnen te draaien terwijl haar wederhelft een mazout aan het bestellen was niet te na gesproken), dus werd er met de natuurlijke cool van wijlen Elvis – voor hij had ontdekt dat ook cheeseburgers in een milkshake kunnen worden verwerkt – in een rokerige kroeg besloten dat er met een drummer van gewapend beton, een zanger met een klok waarbij de lokroep van een bronstig wild zwijn verbleekt, een bassist met een vijs te weinig en een gitarist met een snaar teveel weinig anders op zat dan een band met ballen, genre scrotum elephantiasis, op te richten.

Na hun lovend onthaalde debuut-ep werd het even stil rond ‘Daddy Was Wrong’. Dat lag deels aan een vleermuissoepje dat de drummer uitermate slecht beviel, maar net zo goed aan het feit dat zowel de gitarist als bassist hun eega’s met kind schopten – elk de zijne, weliswaar – en die respectievelijke wederhelften er deze keer op stonden om het geworpen duivelsgebroed ook effectief op te voeden in plaats van het traditiegetrouw te offeren aan ‘The Dark Lord of Rock & Roll’.

Na een slordige 666 slapeloze nachten hadden beide snarenridders voldoende agressie opgebouwd om die er in een gulp uit te gieten. Ze raapten al hun moed – en de darmen van de drummer – bijeen om hun zanger uit zijn schoonheidsslaapje te wekken. Zodra het deksel van diens doodskist was gelicht, werd er een nieuw repetitiekot én een set verse nummers in elkaar getimmerd.

Het resultaat van één opnameweekend in Barefoot Recording Studio: een portie kick-ass hardrock met hoekige riffs, een dreunende ritmesectie en een krachtige oerschreeuw, samengebald in snedige songs die ondanks alle invloeden getuigen van een eigenzinnig geluid, een geluid dat nadrukkelijk van nee blijft schudden terwijl alle anderen beaat ja knikken.

Wij zijn u bij voorbaat dankbaar als u de tijd zou nemen om de vijf songs die we op band pleurden eens (of beter nog: meermaals) te beluisteren, bij voorkeur met het volume op 11 (als uw inwendige Quasimodo bij deze klassieke referentie niet duchtig aan het klokkenspel begint te sleuren, dan zult u de klepel wellicht nooit weten hangen).

* Danny – zanger

Liet vroeger zijn inwendige Bon Scott los bij o.a. Cold Mustard, Rock Dragon en AB/CD. Beseft als geen ander: It’s a Long Way to the Top If You Wanna Rock and Roll, maar heeft na al die jaren nog steeds het hart van een jonge leeuw (dat én een levenslang verbod om ooit nog een voet binnen te zetten in de Antwerpse zoo).

* Wouter – gitarist

Beroerde ooit de snaren – en talloze meisjesharten – bij Locos Esteves, besefte tijdig dat zijn Spaans helaas ontoereikend was om Shakira binnen te draaien en gooide zich daarom vol overgave op de cursus: ‘Whenever, wherever: mekkeren voor beginners’.

* Wim – drummer

Drumde bij Outsmarted de pannen van het dak (moest ze er daarna steevast eigenhandig terug op leggen) en was naar verluidt al op jonge leeftijd verslingerd aan het witte poeder, voornamelijk om voldoende Dashtrommels te verzamelen waarop hij zich kon uitleven.

* Jeroen – bassist

Leverde songs, stem en basgeluiden bij Trunkboy, I am a Horse en Kentucky Dare Devils, zou volgens kwatongen verslaafd zijn aan remvloeistof (maar kan naar eigen zeggen stoppen wanneer hij maar wil) en is meestal een man van weinig woorden (bijvoorbeeld: ‘emmer’).