VI.BE

Wil de Vis is een ongewone groep. Misschien zelfs een beetje een rare. De groep heeft twee (2!) frontmannen. Songschrijver Peter Van Dyck prutst, grotendeels in relatieve stilte, al meer dan vijfentwintig (25!) jaar aan tekst en muziek. In de groep zijn maar liefst drie (3!) generaties vertegenwoordigd. En hoewel Wil de Vis zeker qua attitude eerder bij rock en pop dan bij kleinkunst aanleunt, besloot het gezelschap in 2014 om zonder vaste drummer, maar mét violiste verder te gaan. Die eigenzinnige keuze duwde hen enkel nog resoluter richting ‘een eigen geluid’. Bij nader inzien is uniek misschien toch een accurater predicaat dan raar.

Toen violiste Lize Verhelst de groep vervoegde, zat deze middenin de opnames van de eerste cd Geloof. Daardoor is haar inbreng op de plaat nog eerder bescheiden. Live is ze intussen onmiskenbaar een volwaardig bandlid geworden. “In pop en rock dienen strijkers doorgaans als versiering, als ondersteuning. Bij ons heeft de viool, net als de toetsen trouwens, een bepalende rol in de klankkleur”, zegt Peter Van Dyck. “Geef mij maar een viool in plaats van een tweede gitaar. Ik geef toe dat een sologitarist erbij halen meer in de lijn van de verwachtingen zou liggen, temeer omdat ik zelf een beperkte gitarist ben. Maar mag het misschien ietsje minder voor de hand liggen?”

De leeftijden van de groepsleden mogen dan ietwat uit elkaar liggen, wat ze alle vier zeker gemeen hebben, is een hekel aan vakjes. Ze luisteren naar heel uiteenlopende muziekjes. De invloeden zijn dan ook legio. Uiteraard horen daar de usual suspects van het Nederlandstalige lied bij: Raymond, Thé Lau, Kommil Foo… Maar evengoed new wave (The Cure, The Jam), Nick Cave & The Bad Seeds, de moderne rock van Grandaddy en eels, folk, wereldmuziek en zelfs klassiek.

Uit dat amalgaam distilleert Wil de Vis luisterliedjes. Daar is nood aan in deze tijden van Twitter, oneliners en even snelle als holle slogans, meent de groep. Het zijn liedjes die de luisteraar even halt doen houden. Even ademhalen en reflecteren. De inhoud van de songs is zelden of nooit eenduidig. Ieder kan ze op zijn eigen manier interpreteren. Het begint al met de cd-titel Geloof. Nee, die is niet religieus geïnspireerd. Wat wél klopt, is dat de mensen van Wil de Vis geloven wat ze zingen. Doordat ze er alle vier drukke dagtaken op nahouden, is en blijft Wil de Vis een hobbyclub. Dat wil echter niet zeggen dat hun muziek vrijblijvend zou zijn. Als de groepsleden één pretentie hebben, dan is het wel dat ze iets te vertellen hebben.

In combinatie met de hoesfoto kun je de cd-titel ook lezen als een eerbetoon aan de liefde. De foto in kwestie komt uit een oud huwelijksalbum. Een koppel dat trouwt, gelooft in elkaar. Nogmaals, dit geloof heeft niets met godsdienst te doen. Het is geloof in de betekenis van hoop in de toekomst. Een shot optimisme, een positieve vibe in soms donkere tijden.

Want die barre tijden komen best wel aan bod in de liedjes van Wil de Vis. De Baan kan je als een verwijzing naar de regerende angstcultuur zien. Telkens Ik Aan Debby Denk gaat over pesten op het werk. Veeg Voor Je Eigen Deur stelt goeroes en ‘genezers’ aan de kaak die verzaken aan het basisprincipe ‘practice what you preach’.

Achter Lemmingen Met Remmingen schuilt een heel verhaal. Het nummer is een ode aan de schoonheid, geïnspireerd door tekenaar/schilder Jan Bosschaert. Die had het in een interview over de mensen die zich in deze tijden van hebzucht en ecologische kwetsbaarheid als lemmingen van de rotsen storten, zonder acht te slaan op hun omgeving. Gevoelige kunstenaars zoals Bosschaert proberen die zelfdestructieve soortgenoten met een noodkreet te herinneren aan al het waardevolle dat zij rücksichtslos negeren. Bosschaert is dus een lemming met remmingen, en Wil de Vis met hem.

“Zijn dit protestsongs?” Songschrijver Peter Van Dyck worstelt zelf een beetje met de vraag. “Ik schrik er eigenlijk wel van dat zoveel van onze nummers als een soort protestsong kunnen bekeken worden. Dat is zeker nooit bewust de bedoeling geweest. Je kan De Baan ook als een liefdesliedje zien. Weet je, de songs komen bij mij zoals ze komen. Nooit is er de intentie: nu wil ik het eens daarover hebben. Het gebeurt allemaal heel spontaan. Het begint met een inval van een titel of een tekstregel en de rest volgt op een organische manier. Wel geloof ik dat, als je zo te werk gaat, vanzelf thema’s komen opborrelen die je bezig houden.”

Van Stef Bos en dirk Blanchart, bij wie Peter in het verleden weleens ten rade ging, leerde hij dat zijn songs niet té zwaar op de hand mogen liggen. “Sindsdien steek ik er al wat vaker een subtiele relativerende noot in. Zo voel je in het begin van Als Een Nigeriaanse Spits nog de neiging om te zeuren en te klagen, maar doorprik ik dat al snel. Zo ben ik ook heel blij met de manier waarop Lemmingen Met Remmingen halverwege van klaagzang naar viering schakelt. Zelfde stramien in het gloednieuwe, nog niet opgenomen Enthousiaste Sprongetjes: de eerste strofe is heel depri, maar daarna maakt het nummer zijn titel waar.”

Wil de Vis koestert de DIY-werkethiek en bekostigde volledig zelf de opnamen van zijn eerste cd, een van de redenen waarop het wel zijn tijd duurde voor die klaar was. Wel dient, ondanks die zelfredzaamheid, onderstreept dat de groep zeer dankbaar is voor de deskundige input van de opnameleiders/producers, zijnde Jan Goossens (zie: The Candy Men, The Many Moons) en de VRT-technici Gunter Joosen en Sofie Bogemans.